Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ( π.χ. την παρακάτω απεικονιζόμενη της εταιρίας ORC), το θέμα της εκλογής Δημάρχου στον Μητροπολιτικό Δήμο της Πόλης δεν είναι ξεκαθαρισμένο. Δείχνει να είναι το απόλυτο εκλογικό ντέρμπι και με τεράστια σημασία για τις εξελίξεις (μακροπρόθεσμα), δεδομένου ότι η Πόλη, είναι σχεδόν «2 Ελλάδες» και τα εκεί τεκταινόμενα θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη γείτονα στα εσωτερικά και τα εξωτερικά της.
Όλα ξεκίνησαν με τις Δημοτικές Εκλογές της 31ης Μαρτίου 2019, όπου για λίγες χιλιάδες ψήφους, αναδείχθηκε νικητής ο Ekrem İmamoğlu (Εκρέμ Ιμάμογλου). Την με μικρή διαφορά νίκη, αμφισβήτησε ενώπιον του Ανωτάτου Εκλογικού Συμβουλίου – YSK (Yüksek Seçim Kurulu Başkanlığı ) ο Binali Yıldırım (Μπιναλί Γιλντιρίμ), υποψήφιος Δήμαρχος του ΑΚΡ και ευνομούμενος του Τούρκου Προέδρου. Το Εκλογοδικείο, με προσωρινή διαταγή του, δικαίωσε τον Ε. İmamoğlu, αλλά η απόφαση επί της Προσφυγής, ακύρωσε την εκλογή και διέταξε την επανάληψη των εκλογών, που ορίστηκαν για τις 23 Ιουνίου 2019. Όσο δύσπιστοι και να είμαστε για την αντικειμενικότητα της παραπάνω ακυρωτικής διαδικασίας, δεν μπορούμε να πούμε πως είναι αυθαίρετη και «δικτατορική», δεδομένου ότι είναι νόμιμο δικαίωμα του κάθε υποψηφίου, να ζητεί επανακαταμέτρηση, να γίνονται προσφυγές στα Εκλογοδικεία και ν’ ανατρέπονται εκλογές ( συμβαίνει σε όλο τον κόσμο).
Μια σύντομη σκιαγράφηση, του Ekrem İmamoğlu, αρχής γενομένης από τ’ όνομά του, πιστεύω θα είχε εκ νέου ενδιαφέρον, αν και την είχα κάνει και τον περασμένο Μάρτιο.
Το Ekrem, έχει ρίζα αραβική: akram أكرم και σημαίνει γενναιόδωρος. Το İmamoğlu ομοίως έχει ρίζα αραβική, από το imāmönc مام και σημαίνει αυτόν που ξεκινά να λέει την προσευχή, δηλ. τον επικεφαλής, τον İmam συνώνυμο του Müftü/Μουφτή, όπου με την κατάληξη – oğlu, σημαίνει το παιδί του Ιμάμη. Άρα: Ekrem İmamoğlu = Γενναιόδωρος γιός του Ιμάμη ( του επικεφαλής της προσευχής ) και «ελληνοποιημένα» ο γιός του ιερέα/ παππά, δηλ.: Γενναιόδωρος Παπαδόπουλος, εκ Πλατανίου Τραπεζούντας του Πόντου, αφού γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου 1970 ( 49 ετών ) στην πόλη Akçaabat (αρχαία Ερμώνασσα, το βυζαντινό Πλατάνιον). Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Τραπεζούντας, ασχολούμενος και με την ομάδα Trabzonspor . Σπούδασε στην Πόλη διοίκηση επιχειρήσεων, με μεταπτυχιακό στη διαχείριση ανθρωπίνων πόρων και εργάστηκε στην οικογενειακή επιχείρηση στον τομέα των κατασκευών, ενώ το 1995 παντρεύτηκε την Dilek Kaya με την οποία έχουν τρία παιδιά.
Στο Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα CHP ( Cumhuriyet Halk Partisi ), εντάχθηκε το 2008 και διετέλεσε Δήμαρχος του Beylikdüzü ( βυζαντινό θέρετρο έξω από την Πόλη, που ονομαζόταν μέχρι πρόσφατα Καβακλί, δηλ. μέρος με δέντρα Λεύκες, ενώ σήμερα Beylik-düzü, δηλ. πεδιάδα του Μπέη ), παίρνοντας το χρίσμα του υποψήφιου δημάρχου της Πόλης , - που έστω και για λίγο αναδείχθηκε Δήμαρχος - , ως αντίπαλος του υποψήφιου του ΑΚΡ Binali Yıldırım.
To Κεμαλικό CHP το οποίο τον υποστήριξε και ανήκει ο Ekrem İmamoğlu, βεβαίως είχε πάντα ένα κοσμικό πρόσημο, αλλά στηρίχθηκε σε καθαρά εθνικιστικές βάσεις που του είχαν δώσει τόσο ο ιδρυτής του, όσο και ο πατέρας του Τουρκικού Εθνικισμού Mehmed Ziya Gökalp από το Çermik του لايت ديار بكر, Vilâyet-i Diyarbakır/Ντιγιάρμπακιρ, μαζί με άλλους λόγιους, καθώς και η κίνηση των Νομικών του ’30 με το σύνθημα : Vatandaş Türkçe konuş / συμπατριώτη μίλα Τούρκικα (ειδάλλως θα εκδιωχθείς από τη χώρα), που είχε σαν συνέπεια την Τουρκοποίηση όλων των επιμέρους λαοτήτων της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας, την αλλαγή των ονομάτων των οικισμών, των ζώων, την επιβολή μόνο της Τουρκικής γλώσσας και την κορύφωση του ρατσισμού με εκκαθαριστικές δράσεις και εξωτερίκευση επιθετικότητας. Η Ρωμιοσύνη γενικά και η Κύπρος ειδικά με την εισβολή, δεν έχουν «περάσει καλά» από τη διαχρονική διακυβέρνηση του Κεμαλικού κόμματος.
Το ΑΚΡ, (Adalet ve Kalkınma Partisi / Κόμμα δικαιοσύνης και ανάπτυξης), ιδρύθηκε μόλις στις 14.08.2001. Βασικός ιδρυτής του ( μεταξύ άλλων ) είναι ο Τούρκος Πρόεδρος που κέρδισε πέντε από τις έξι εκλογικές αναμετρήσεις από τότε μέχρι σήμερα. Αυτοπροσδιορίζεται ιδεολογικά ως muhafazakâr demokratlık /συντηρητικό δημοκρατικό κόμμα, αρνούμενο τον όρο «Ισλαμικό», που του έχουν δώσει αντιπολιτευόμενοι, καθώς και δυτικοί, κυρίως δημοσιογράφοι και πολιτικοί. Θεωρητικά προωθεί τη θρησκευτικότητα και την παράδοση, αλλά λέει πως δεν την έχει ως πολιτική υποχρεωτική ιδεολογική του βάση. Δείχνει ν’ ανέχεται τις ποικίλες καταγωγές των σημερινών Τούρκων πολιτών αφήνοντας πίσω το σύνθημα: Vatandaş Türkçe konuş , - μάλιστα πρόσφατα τους προέτρεψε να βρούν τις ρίζες τους - , παρότι κυνηγά απηνώς τους εσωτερικούς αντιπάλους του. Επίσης, παρά την διεκδικητική και μόνιμα αναθεωρητική πολιτική έντασης, η γείτονα ( βλ. σχετ. το βιβλίο του Frank Weber, the Evasive Neutral/ ο επιτήδειος ουδέτερος ), επί εποχής Recep Tayyip Erdoğan και παρά την σχεδόν υπεροπτική στάση και τους βερμπαλισμούς / απειλές του ( που ο ίδιος ονομάζει: Επιμέλεια των δικαιωμάτων της Τουρκίας), φαίνεται πως η Ρωμιοσύνη, μάλλον περνάει μια «ήρεμη φάση», αναπτύσσοντας, έστω και συγκυριακά συμμαχίες με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ισραήλ, Αίγυπτο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Τουρκία δεν παραμένει ισχυρός παίκτης της περιοχής, το δε Πατριαρχείο ομοίως κινείται διακριτικά και άνετα στο πνευματικό του έργο, παρά τις έωλες ρητορικές πως θα γίνει Τζαμί/Τέμενος η αγιά Σοφιά !
Το θέμα της Κύπρου με το Fatih, το Yavuz και εν γένει το ενεργειακό της περιοχής, παρέλκει στην παρούσα ν’ αναλυθεί. Το έχω αναλύσει διεξοδικά σε παλαιότερα και πρόσφατα άρθρα μoυ, που μπορείτε να βρείτε./ δείτε και στο διαδίκτυο.
Εν κατακλείδι, ο Ekrem İmamoğlu, με τις 5 βασικές εξαγγελίες του: α) Προσβάσιμη πόλη, β) καταπολέμηση των δημοσίων δαπανών και θεραπεία της αστικής φτώχειας, γ) σχεδιασμός και επιστημονικές λύσεις των προβλημάτων, δ) ανταγωνιστική οικονομία και δημιουργική βιομηχανία, ε) υψηλή ποιότητα ζωής κατάφερε αρχικά να κερδίσει τον Binali Yıldırım και απ’ ότι φαίνεται , σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έχει μεγάλες αξιώσεις να το ξανακάνει, παρά τις αντιξοότητες που πέρασε.
Απηύθυνε δημόσιο χαιρετισμό λέγοντας: «Σας χαιρετώ όλους, χαιρετώ τους κουρδικής καταγωγής Τούρκους, τους μουσουλμάνους, τους σουνίτες, τους Αλεβίτες, τους Χριστιανούς, τους Αρμένιους, τους Έλληνες, σας χαιρετώ. Ο λαός μού έκανε την τιμή να μου αναθέσει τα ηνία της πιο όμορφης πόλης στον κόσμο. Υπόσχομαι ότι θα ξοφλήσω το χρέος μου. Ποτέ δεν εγκαταλείψαμε το αίσθημα αλληλεγγύης και ενότητας που δημιούργησε η αγάπη των ανθρώπων που ζουν σ’ αυτή την πόλη. Οι πόρτες μου θα είναι ανοικτές εφεξής για όλους» .
Ο χαιρετισμός αυτός άραγε, φέρνει τον Ekrem İmamoğlu πιο κοντά στην ιδεολογική βάση του CHP της Τουρκικότητας, ή του ΑΚΡ της οθωμανικότητας; Μήπως χαράσσει νέα δική του ιδεολογία με στοιχεία και από τους 2 αυτούς αξιακούς κώδικες; Θα του βγεί σε καλό αυτό, ή θα έχει εσωκομματικό πόλεμο από το CHP και θα τον «αποσύρουν» συν τω χρόνω; ή θα τον προωθήσουν ως αντίπαλο δέος του Τούρκου Προέδρου γα το 2023 ; ή θα τον προσεταιριστεί ο Τούρκος Πρόεδρος, είτε για να τον «ακυρώσει» (σύνηθες να το κάνει στους δικούς του), είτε για να τον « αποκτήσει ως ιδεολογικό σύντροφο » και τελικά να τον εντάξει στο δικό του ιδεολογικό άρμα ;
Ερωτήματα που ο καιρός θα απαντήσει. Μην ξεχνάμε πως ο Τούρκος Πρόεδρος ξεκίνησε από δήμαρχος της Πόλης. Το πως θα τα καταφέρει ή όχι ο Ekrem İmamoğlu, εξαρτάται από το σθένος του, τις συγκυρίες και το νυν ρυθμιστή Recep Tayyip Erdoğan (Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν).
Σημ. : Ο Τούρκος Πρόεδρος είχε πάρει το θέμα των δημοτικών εκλογών ως προσωπικό του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να «ηρωοποιείται» ο Ekrem İmamoğlu που από απλός υποψήφιος Δήμαρχος, τα έβαζε με τον Πρόεδρο – Σουλτάνο. Αυτό έγινε αντιληπτό από τον Recep Tayyip Erdoğan και αμέσως υποβάθμισε την μεταξύ τους αντιπαράθεση ακυρώνοντας 39 ομιλίες του στην Πόλη.
Τι κέρδισε με αυτό;
Αν ο Binali Yıldırım χάσει τελικά το Δήμο, θα τον έχει χάσει αυτός και όχι ο Τούρκος Πρόεδρος. Άρα κανένα ευρύτερα παντουρκικό πολιτικό ηθικό κέρδος για τον Ekrem İmamoğlu, απλά θα έχει κερδίσει το Δήμο, όχι όμως τον Τούρκο Πρόεδρο (αναφέρομαι στην μέση κοινή γνώμη της Τουρκίας), ο δε χαμένος Β.Yίldirim, θα εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή, όπως έγινε με τον Ahmet Davutoğlu (Αχμέτ Νταβούτογλου) και τόσους άλλους πρώην συνεργάτες του Τούρκου Προέδρου. Επίσης, όπως προανέφερα, σε περίπτωση που ο E.İmamoğlu αναφανεί , συν τω χρόνω, σε ισχυρή προσωπικότητα και δεν μπορέσει να τον υποβαθμίσει ο Τούρκος Πρόεδρος, κατά πάγια πρακτική των σουλτάνων και της Τουρκικής ιστορίας, θα προσπαθήσει να τον προσεταιριστεί προς ίδιον όφελος.
Τέλος, σε περίπτωση νίκης του Binali Yildirim, θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Η νίκη θα θεωρηθεί νίκη του Τούρκου Προέδρου, του ΑΚΡ και παρεμπιπτόντως του Β.Yildirim, ενώ θα γίνει προσπάθεια υποβάθμισης του ρόλου και της προσωπικότητας του Ε.İmamoğlu, εκτός και αποφασιστεί η περίπτωση του αργού, αλλά επίμονου προσεταιρισμού μέχρι το 2023.