Όταν η μπαλαρίνα Alexandra Waterbury κατήγγειλε ότι διέρρευσαν γυμνές φωτογραφίες της, ένα τεράστιο σκάνδαλο με επιπτώσεις ξέσπασε στον χώρο του μπαλέτο.
Η 21 ετών τώρα μπαλαρίνα έχει κάνει μήνυση στο Μπαλέτο της Νέας Υόρκης και στον πρώην σύντροφό της Chase Finlay, όταν ανακάλυψε ότι εκείνος μοιράστηκε γυμνές φωτογραφίες της με άλλους άντρες χορευτές.
Η μήνυση αναφέρει ότι μία ομάδα ανδρών χορευτών συχνά μοιράζονταν μεταξύ τους φωτογραφίες χορευτριών και ότι αυτή η «ατμόσφαιρα που έμοιαζε με αδελφότητα ξεπερνούσε τα όρια του μπαλέτου και των χορευτών του, παραβιάζοντας τα βασικά δικαιώματα των γυναικών».
Τώρα η Waterbury μιλά στον Guardian για αυτή την περίεργη σέχτα και την εκμετάλλευση. Πιστεύει ότι η περίπτωσή της αντικατοπτρίζει ένα ολόκληρο σύστημα που αποδέχεται ανάλογες συμπεριφορές.
Ειδικά στους κόλπους του Αμερικάνικου μπαλέτου, υπάρχει μια μακρά ιστορία σεξουαλικής παρενόχλησης ανδρών που έχουν ξεχαστεί ή αποσιωπηθεί.
Ακόμα και ο Balanchine - πατέρας του αμερικάνικου μπαλέτου και ιδρυτής του Μπαλέτου της Νέας Υόρκης- ήταν γνωστό ότι επέλεγε «μούσες» από την εταιρεία του για να «εμπνευστεί» για τις χορογραφίες του.
Μεγαλώνοντας στο Μανχάταν, η Bridget Scanlon άκουγε συχνά ιστορίες για το πως ο Balanchine αγαπούσε το άρωμα και πώς όλες οι μπαλαρίνες προσπαθούσαν να φοράνε διαφορετικά αρώματα για να κερδίζουν την προσοχή του.
«Ο Balanchine αντιμετωπίζεται σαν θεός. Είναι σαν μια σέχτα», λέει η Waterbury.
Ο προστατευόμενος του Balanchine, Peter Martins κληρονόμησε ότι άφησε πίσω του ο προκάτοχός του: το μπαλέτο της Νέας Υόρκης, αλλά και το SAB. Το 1992, ο Martins έγινε πρωτοσέλιδο μετά τη σύλληψή του για φερόμενο ξυλοδαρμό της συζύγου του. Ωστόσο, η δουλειά του συνεχίστηκε κανονικά, μέχρι να έρθουν οι κατηγορίες για σεξουαλική εκμετάλλευση το 2017, στις αρχές του κινήματος #MeToo.
Μια ανώνυμη επιστολή και άλλες καταγγελίες περί παρενόχλησης και κατάχρησης εξουσίας, οδήγησε σε μια έρευνα που όμως δεν οδηγήθηκε σε δίωξη. Ο Martins τελικά αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στα 71 του.
«Δεν υπήρξε καμία τιμωρία και καμία ευθύνη», λέει η Lynn Garafola, ιστορικός χορού στο Barnard College.
Η Kelly Boal, πρώην χορεύτρια στο μπαλέτο της Νέας Υόρκης, η οποία είχε πει ότι ο Martins είχε πάει να την πνίξει μετά από πρόβα, είπε ότι τότε το μπαλέτο ήταν «δικτατορία». Η Boal τελικά τον κατήγγειλε. Και όπως λέει υπάρχουν και άλλες κοπέλες με ανάλογες ιστορίες, αλλά φοβούνται να τις καταγγείλουν για να μην έχει αρνητικές επιπτώσεις στην καριέρα τους. Γιατί όπως γνωρίζουν πολλοί, μπορεί οι γυναίκες να είναι περισσότερες στον χώρο του μπαλέτου, αλλά κυριαρχείται από άντρες.
Τα αγόρια στο μπαλέτο έχουν την εξουσία από μικρή ηλικία. Τα στούντιο είναι πρόθυμα να τα προσλάβουν, οι δάσκαλοι είναι ενθουσιασμένοι για να τους εκπαιδεύσουν, και οι γυναίκες συμμαθήτριές τους ξέρουν ότι πρέπει να τους πλησιάσουν, γράφει ο Guardian.
Και όσο οι χορευτές μεγαλώνουν, η τάση συνεχίζεται. Σε αντίθεση με άλλες μορφές χορού που είχαν την κυριαρχία οι γυναίκες, στο μπαλέτο τις ηγετικές θέσεις - χορογράφοι, καλλιτεχνικοί διευθυντές - τις κατείχαν σχεδόν πάντα άντρες.
Για τους χορευτές που βρισκόταν στη βιομηχανία από μικρά παιδιά, είναι δύσκολο να πάνε κόντρα στο υπάρχον σύστημα εξουσίας που φέρνει σε θέση κυριαρχίας κυρίως τους άντρες.
Η Waterbury είπε ότι σχεδόν λυπάται για τους χορευτές που απολύθηκαν από το μπαλέτο της Νέας Υόρκης (ο ίδιος ο Finlay παραιτήθηκε) μετά τις καταγγελίες της.
«Ξεκινάς σε τόσο μικρή ηλικία που είσαι εξοικειωμένος τόσο πολύ σε κάτι που το θεωρείς φυσιολογικό. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Έτσι προχωράμε», λέει η Waterbury.
Αλλά μετά από αυτό που συνέβη με τον Finlay, που έθεσε σε κίνδυνο την υγεία της, την ασφάλειά της, αλλά και την ιδιωτική της ζωή, η Waterbury αρνείται να αποδεχθεί ότι έτσι λειτουργεί ο κόσμος.
«Οι γυναίκες δεν είναι κάτι που μπορείτε να πάρετε και να εκμεταλλευτείτε, ή κάτι που μπορεί να αντικατασταθεί.
Πηγή: Guardian