Όταν έχουμε δύο παιδιά του ίδιου φύλου, είναι πολύ γλυκό να φοράμε στο μικρότερο τα ρούχα που φορούσε το μεγαλύτερο στην αντίστοιχη ηλικία. Αφενός γιατί μας ξυπνά ένα σωρό αναμνήσεις και αφετέρου, επειδή είναι οικολογικό-οικονομικό.
Άλλωστε, η διαμόρφωση μιας εντελώς νέας γκαρνταρόμπας για ένα μικροσκοπικό άτομο που αναπτύσσεται κάθε μήνα, σε ορισμένους από εμάς φαίνεται ανεύθυνη επιλογή. Κι αυτό γιατί η γρήγορη μόδα δημιουργεί απόβλητα με καταστροφική ταχύτητα, επιταχύνοντας τον ρυθμό της κλιματικής αλλαγής και συμβάλλοντας στην καταστροφή του πλανήτη.
Όμως μήπως φορώντας σε ένα παιδί τα ρούχα μεγαλύτερων αδερφών ή ξαδερφών του, του στερούμε την ελεύθερη επιλογή και εμποδίζουμε την ανάπτυξη προσωπικού στυλ και ταυτότητας;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα και να διερευνήσουμε τις πιθανές επιπτώσεις, απευθυνθήκαμε σε ενήλικες που ντύνονταν «δεύτερο χέρι» είτε από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους, είτε από άλλα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, καθώς και σε δύο ψυχολόγους, που συνεργάζονται στενά με παιδιά και νεαρούς ενήλικες.
Πώς επηρεάζουν την ταυτότητά μας τα ρούχα άλλων ανθρώπων;
«Η αδερφή μου και εγώ έχουμε έξι χρόνια διαφορά. Τις περισσότερες φορές, αισθανόμουν ενοχλημένη και απογοητευμένη για το γεγονός ότι κληρονομούσα τα ρούχα της. Ένιωθα ότι υπήρχα περισσότερο ως Έμιλυ ή αδερφή της Έμιλυ παρά ως Λόρεν», εξομολογείται η Λόρεν Φράνς, σχολική σύμβουλος στη Νότια Καλιφόρνια.
«Φορώντας τα ρούχα της, σκεφτόμουν ότι θα τραβούσα την προσοχή της αδερφής μου, ώστε να θέλει να παίζει περισσότερο μαζί μου. Επειδή είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, δεν μου έδινε σημασία. Οπότε, αν φορούσα τα ρούχα της ονειρευόμουν ότι θα της άρεσε το ντύσιμό μου και έτσι θα ασχολούταν μαζί μου», παραδέχεται η Φρενς. «Βέβαια, ακόμα και τώρα λατρεύω να δίνω στα ρούχα μια δεύτερη ευκαιρία. Αρκεί να είναι σε καλή κατάσταση», προσθέτει η ίδια.
«Εγώ είχα έναν μεγαλύτερο αδερφό, αλλά έπαιρνα ρούχα από τη μεγαλύτερη αδερφή της παιδικής μου φίλης Μάριαμ, την Έλενα. Είχε τέλειο στυλ και οι γονείς τους, τους αγόραζαν ακριβά ρούχα. Οπότε, συνήθως μου χάριζαν κομμάτια από γνωστές επωνυμίες. Έτσι, ένιωθα cool και αισθανόμουν πολύ καλά φορώντας τα», θυμάται η Κέιτι Γουίνγκς, από το Τενεσί.
Όσον αφορά τα ρούχα που κληρονομούσε από τον αδερφό της, τα συναισθήματά της ήταν λίγο διαφορετικά.
«Ντρεπόμουν πολύ! Όχι ότι τα ήθελα όλα ροζ. Αλλά είχα την αίσθηση ότι όλοι καταλάβαιναν ότι φοράω δεύτερο χέρι. Φυσικά αυτό δεν μου άφησε κανένα τραύμα στην ενηλικίωση. Ίσα ίσα! Με βοήθησε να αγκαλιάσω τη λιτότητα από νωρίς στη ζωή μου και να αναπτύξω μια απέχθεια για την αγορά νέων ρούχων. Ειδικά τώρα, που έχουμε περισσότερη περιβαλλοντική συνείδηση και είμαστε πιο ενήμεροι για την ποσότητα των απορριμμάτων που γεννά η γρήγορη μόδα. Εξού και εκτός από τα εσώρουχα όλα τα υπόλοιπα κομμάτια στην ντουλάπα μου είναι μεταχειρισμένα», δηλώνει η Γουίνγκς.
Οι ειδικοί σταθμίζουν τον αντίκτυπο της κληροδότησης των ρούχων από το μεγαλύτερο στο μικρότερο αδερφάκι
«Σίγουρα είχα ασθενείς που φορούσαν ρούχα δεύτερο χέρι και δεν άκουσα ποτέ τα παιδιά ή τους γονείς τους να το προσδιορίζουν ως περιοχή ανησυχίας ή ως έναυσμα για συναισθήματα όπως το άγχος και ή κοινωνική συστολή», δηλώνει η Ρέιτσελ Μακάρον, θεραπεύτρια στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια.
Μάλιστα, η ίδια πιστεύει ότι χάρη στην αύξηση της δημοτικότητας των καταστημάτων μεταχειρισμένων ρούχων, όσοι ντύνονται ή ντύνουν τα παιδιά τους δεύτερο χέρι, θεωρούνται ενσυνείδητοι και μειώνουν το αποτύπωμά τους στον πλανήτη.
Την ίδια στιγμή, η δρ Σίρα Σάστερ, ψυχολόγος στη Williamsburg Therapy Group, υποστηρίζει ότι τα αδέρφια μπορεί να αισθάνονται πιο κοντά το ένα στο άλλο όταν μοιράζονται τα ρούχα τους.
«Ένα ρούχο μπορεί να βοηθήσει το μικρότερο αδερφάκι να νιώσει σύνδεση με έναν/μια μεγαλύτερο/η αδερφό/ή. Και ακόμα κι αν αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις, σίγουρα οι περισσότεροι άνθρωποι που φορούσαν μεταχειρισμένα ρούχα δεν το σκέφτονται πολύ καθώς μεγαλώνουν», θεωρεί η Σάστερ.