Στα 26 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, έχω ζήσει από κοντά πολλά διάσημα ζευγάρια. Έχω κρατήσει μυστικά τους, έχω πάει στους γάμους τους, έχω γράψει για τους χωρισμούς τους, έχω ακούσει τον έναν να κατηγορεί τον άλλον με τα χειρότερα λόγια. Κάθε φορά που βλέπω παλιότερα εξώφυλλα του ΟΚ! όπου είμαι επικεφαλής, τα 3/4 των ανθρώπων που είναι στις φωτογραφίες είναι πλέον με άλλους συντρόφους.
Όλοι έχουν γύρω τους ζευγάρια που έχουν χωρίσει, ή μπορεί κι εσείς να έχετε ζήσει παρόμοιες εμπειρίες. Όταν όμως είσαι κάτω από τα φώτα και απολαμβάνεις τη λάμψη τους, γίνεσαι κατά κάποιον τρόπο δημόσιο αγαθό.
Στην πραγματικότητα όλοι έχουν άποψη για σένα, είτε καλή, είτε κακή και πλέον λόγω των social τους είναι πιο εύκολο και ανώδυνο να τη μοιραστούν μαζί σου. Άνθρωποι που δεν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου νομίζουν ότι σε ξέρουν, επειδή τους είναι οικεία η τηλεοπτική σου περσόνα.
Τον περασμένο μήνα, όλοι σχεδόν είχαν άποψη για τον χωρισμό της Ιωάννας Τούνη με τον Δημήτρη Αλεξάνδρου. Γιατί χώρισαν, ποιος έφταιγε, αν υπήρχε τρίτο πρόσωπο, με ποιον θα μείνει το παιδί, πού θα πηγαίνει σχολείο, πόσες μέρες θα είναι με τον μπαμπά και πόσες με τη μαμά ακόμα και το ποιος πλήρωνε το ενοίκιο του σπιτιού των Βριλησσίων έγινε θέμα κουβέντας.
Τώρα, όλες οι εκπομπές, με τη Φαίη Σκορδά να κρατάει μια πιο διακριτική στάση, έχοντας περάσει κι εκείνη δύσκολα με το δικό της -συναινετικό- διαζύγιο στο παρελθόν, ασχολούνται καθημερινά με τη δικαστική διαμάχη της Σίσσυς Χρηστίδου και του Θοδωρή Μαραντίνη. Εκτός αν σε λίγες μέρες δούμε τη Σίσσυ καλεσμένη στο Buongiorno -αν ήμουν εκεί σίγουρα θα την είχα ζητήσει να έρθει ως καλεσμένη.
Ως δημοσιογράφος και ως άνθρωπος που έχει παρακολουθήσει αυτόν τον μεγάλο έρωτα από τις αρχές και έχει μιλήσει αρκετές φορές μαζί τους, νιώθω πραγματικά άβολα διαβάζοντας, ακούγοντας και μεταφέροντας όσα λέγονται αυτές τις μέρες στις δικαστικές αίθουσες. Σήμερα υποτίθεται πως εκδικάζεται για άλλη μια φορά το θέμα της διατροφής (σ.σ τελικά πήραν αναβολή), μεθαύριο θα κληθούν να καταθέσουν οι έφηβοι γιοι τους, που πηγαίνουν μεν σε αγγλόφωνο σχολείο και όλοι σχεδόν οι συμμαθητές τους είναι αλλοδαποί αλλά εύκολα φαντάζεται κανείς ότι δεν είναι εύκολο να προστατευτούν και να μείνουν αλώβητοι από αυτή τη διαμάχη.
Στην κοινωνία που ζούμε, όσο και αν θέλουμε να θεωρούμε ότι είμαστε σύγχρονοι και μοντέρνοι, οι περισσότεροι εκεί έξω δεν θα στηρίξουν τη στάση της μητέρας. Ακόμα και έχει όλο το δίκιο του κόσμου, οφείλει, λένε, να κάνει εκείνη περισσότερες υποχωρήσεις για τα παιδιά της.
Πριν από τέσσερις δεκαετίες, όταν χώριζαν οι δικοί μου γονείς, και ευτυχώς ήμουν πάρα πολύ μικρός για να θυμάμαι, η πλευρά του πατέρα μου είχε κάνει κάποια ντροπιαστικά πράγματα προσπαθώντας, φαντάζομαι, να εκδικηθεί τη μητέρα μου που είχε τολμήσει τότε να του ζητήσει να χωρίσουν. Εκείνη προσπάθησε να με προστατεύσει παρουσιάζοντας μια άριστη εικόνα του που δεν είχε σχέση με τη θαμπή πραγματικότητα. Φυσικά τα παιδιά μεγαλώνοντας ανακαλύπτουν μόνα τους την αλήθεια, όπως την ανακάλυψα κι εγώ.
Σήμερα μπορείς να πεις σε μια μητέρα που είναι ανεξάρτητη και πετυχημένη ότι είναι υποχρεωμένη να κάνει το ίδιο; Να καταπιεστεί η ίδια και να ανεχτεί καταστάσεις που θεωρεί ότι θίγουν εκείνη και κυρίως τα παιδιά της; Από την άλλη μεριά, ένας πατέρας που πιστεύει -ή ξέρει- ότι ο μεγάλος του γιος που είναι πια 16 ετών, θα είναι πιο ευτυχισμένος μαζί του, δεν έχει το δικαίωμα να τον διεκδικήσει; Αυτό είχε συμβεί εξάλλου λίγα χρόνια πριν με τον Άγγελο Λάτσιο, ο οποίος στο Λύκειο προτίμησε να μείνει με τον πατέρα του, κάτι που έγινε όμως αθόρυβα και διακριτικά.
Και κάπου εδώ ξεκινάει το -τηλεοπτικό- παράλογο. Έχοντας ακούσει πέντε- δέκα πράγματα γι′ αυτή τη σχέση να πιστεύεις ότι έχεις το δικαίωμα να γνωρίζεις τι συμβαίνει στην οικογένειά τους και επειδή έχεις το τηλεοπτικό βήμα και πρέπει κάτι να πεις οπωσδήποτε, αποφασίζεις να πάρεις έστω και έμμεσα θέση, πετώντας και εσύ τη γνώμη σου.
Η αλήθεια, καλώς ή κακώς, είναι ότι δύο άνθρωποι που θες να πιστεύεις ότι παλεύουν αυτή τη στιγμή πάνω από όλα, όχι για τον δικό τους εγωισμό, αλλά για το καλό των παιδιών τους, έχουν εκτεθεί πολύ στα Μέσα και η λογική λέει ότι μέσα τους πονάνε και οι δύο. Οπότε εμείς με τη σειρά μας, ας είμαστε τουλάχιστον πιο επιεικείς ή λίγο πιο ψύχραιμοι γιατί κάποτε στην ίδια θέση μπορεί να βρεθούμε εμείς ή οι δικοί μας άνθρωποι και τότε σίγουρα θα πούμε ότι δεν μας αξίζει να έχουμε αυτή την αντιμετώπιση.