...αρνούμαι να συζητήσω
αν είμαι προδότης
Μίμης Χριστοφιλάκης, Η χειραψία έγινε με το βλέμμα
Δεν βγαίνει νόημα, είτε δεις την εικόνα από τα δεξιά, είτε την κοιτάξεις από αριστερά. Μόνο κραυγές αγανάκτησης και οιμωγές οργής.
Ένα Αχ! κι ένα Άχτι συναντιώνται απρόβλεπτα στο σταυροδρόμι των ένθεν/κακείθεν ιδεολογημάτων,τα οποία έχουν μεταφερθεί στις νεότερες γενιές ως μύθος και ως θρύλος.
-Άλτ, τίς εί; Όνομα, Επώνυμο, Σύνθημα...
Δεν απαντάμε σε τίποτα «διότι ουδέν γνωρίζουμε περί του φόνου». Μόνον ο φόβος μας έχει απομείνει για το μέλλον κι έτσι εξορκίζουμε το παρελθόν. Άπαντες μ.Χ [μετά Χριστόν] προφήτες και πάντες Πόντιοι Πιλάτοι με πλυμένα τα χέρια [και ξεπλυμένα τα λεφτά και τα χρέη]. Σε όλα τα πράγματα συμβιβασμένοι, ασυμβίβαστοι όμως στα σύμβολα,δηλαδή σε ό,τι δεν μας ακουμπάει ευθέως.
Οι «άλλοι» αν θέλουν ας αλλάξουν το Σύνταγμά τους, εμείς πάντως θ’αλλάξουμε τα φώτα όλων στο Σύνταγμα.
Ζώντας μέσα σε μιά πολιτική κουλτούρα ιδεολογικο-κομμένου παρελθόντος και ιδεολογικο-ραμμένου μέλλοντος δεν χωράμε πλέον σε κανένα κουστούμι. Κινούμενοι άναρχα ανάμεσα στις ντουντούκες γι’ αφελληνιστική [μη] αυτοσυνειδησία και στους σιγαστήρες μιάς ιδιότυπης αριστερής [;] φρονηματικής μετα-Δημοκρατίας[;] όχι μόνον απολέσαμε την ταυτότητά μας αλλά δεν διαθέτουμε πια ούτε ψήγμα [φαντασιακής έστω] αυτογνωσίας.
Καλή μας τύχη.
Υ.Γ. «Γιατί περισσότερο φοβάμαι τα δικά μας λάθη
παρά τα σχέδια των εχθρών» [Θουκιδίδης,Α,144,1]