Όταν τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Πούτιν ξεκίνησε την εισβολή στην Ουκρανία έκανε μια σειρά από λάθη στους υπολογισμούς του. Πρώτον, δεν υπολόγισε ορθά την βούληση τόσο του Ζελένσκι όσο και του Ουκρανικού λαού να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Με έκπληξη παρατηρεί την τακτική της καμένης γης -αδιάκριτος βομβαρδισμός πολιτικών στόχων, βιασμοί, απαγωγές παιδιών, βίαιη προώθηση ουκρανικών πληθυσμών τη Ρωσσία, βασανιστήρια, καταστροφή νοσοκομείων, σχολείων, βασικών υποδομών ηλεκτρισμού και ύδρευσης, ισοπέδωση χωριών και πόλεων- να ατσαλώνει το φρόνημα και την εθνική συνείδηση του ουκρανικού λαού.
Το δεύτερο που δεν υπολόγισε είναι η ενότητα του δυτικού κόσμου, λαών και κυβερνήσεων, απέναντι στη βάρβαρη καταστρατήγηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου. Μολονότι προσπάθησε μέσα από την εκτίναξη των τιμών ενέργειας και τροφίμων να διχάσει την δυτική κοινή γνώμη, ακόμα και πρόσφατα σε μια δημοσκόπηση του Ευρωβαρόμετρου το 74% των Ευρωπαίων απάντησε ότι η Ευρώπη πρέπει να συνεχίσει να παρέχει βοήθεια στους Ουκρανούς.
Σήμερα, ακόμα και οι Γερμανοί, που παρουσιάζονταν ως οι πιο διστακτικοί στο να παράσχουν στους Ουκρανούς τα αναγκαία όπλα για την απώθηση των Ρώσσων, όπως τα τανκς Λέοπαρντ, μοιάζουν στριμωγμένοι, αφού μια σειρά άλλες χώρες, όπως οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Πολωνοί, οι Λιθουανοί, προχωρούν στο να παραδώσουν τέτοιον οπλισμό στους αγωνιζόμενους Ουκρανούς. Σημειώνουμε ότι έως σήμερα τόσο οι Αμερικάνοι όσο και άλλες δυτικές χώρες έχουν διστάσει στο να παράσχουν στην Ουκρανία συγκεκριμένες κατηγορίες οπλισμού, που από την άλλη οι Ουκρανοί τα έχουν επείγουσα ανάγκη.
Τρίτον, ενώ σχεδίαζε την αποτροπή της υποτιθέμενης συμμετοχής της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, κατόρθωσε όχι μόνο να δώσει ζωή σε αυτό, αλλά και να ωθήσει την Σουηδία και την Φιλανδία να αιτηθούν την ένταξή τους σε αυτό, αυξάνοντας έτσι εκθετικά τα σύνορά της Ρωσσίας με την Βορειοατλαντική Συμμαχία.
Επιπλέον, η εισβολή στην Ουκρανία κατέδειξε τις δομικές αδυναμίες της πολεμικής μηχανής της Ρωσσίας, γεγονός που τόσο στην Συρία όσο και στην Ουκρανία το 2014 και το 2015 είχε καταφέρει να αποκρύψει. Σήμερα, ο ρωσικός στρατός έχει πλέον αντικατασταθεί από τους μισθοφόρους της Ομάδας Βάγκνερ, στους ισλαμοφασίστες Τσετσένους και τα drones του Ιράν.
Ο ρόλος του Πριγκόζιν εδώ είναι καθοριστικής σημασίας. Με ρωσικές απώλειες ή τραυματίες που αγγίζουν σύμφωνα με πηγές τις 200.000 στρατιώτες, ενδεικτικό του ότι ο Πούτιν δεν ενδιαφέρεται για τις ρωσικές απώλειες, πόσο μάλλον για τις Ουκρανικές, ο Πριγκόζιν αναδεικνύεται πέραν από Υπουργός Εξωτερικών, αφού με τους μισθοφόρους του διεξάγει πλέον την ρωσική εξωτερική πολιτική στην Αφρική, και σε Υπουργό Αμύνης. Στρατολογώντας μισθοφόρους από τις ρωσικές φυλακές, τις οποίες ο Πούτιν γεμίζει από την άλλη με διαφωνούντες, και από τις ρωσικές φτωχογειτονιές, αναδεικνύεται στον αποφασιστικό παράγοντα για την υλοποίηση των όποιων αναθεωρητικών σοβιετικής εποχής πουτινικών οραμάτων. Εδώ, εξελίσσεται ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο, παρακρατικές οργανώσεις να παραμερίζουν τους κρατικούς θεσμούς, κάτι που το είδαμε με την ανάδυση του ISIS στην Μέση Ανατολή, με σοβαρότατες συνέπειες.
Ασφαλώς, η τακτική του ολέθρου και της καταστροφής που εφαρμόζει η Ρωσσία, έχει τεράστιο κόστος για την Ουκρανία, τόσο σε ανθρώπινες ζωές όσο και σε υποδομές, κτίρια, οικονομία. Ωστόσο, αυτός ο ηρωϊκός λαός δείχνει μια αποφασιστική επιμονή, καρτερικότητα και υπομονή, απέναντι σε μια βαρβαρική επιδρομή.
Έχει γίνει πλέον κατανοητό στις δυτικές ελίτ και, πιθανά, ακόμα περισσότερο σε μερίδες των γερμανικών ελίτ, ότι οποιαδήποτε υποχώρηση απέναντι στη Ρωσσία θα αποτελούσε προθάλαμο για ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες επί του Ευρωπαϊκού εδάφους. Γι΄ αυτό άλλωστε, η Γερμανία είναι η δεύτερη μετά τις ΗΠΑ σε βοήθεια προς την Ουκρανία. Σημειώνουμε εδώ ότι η ΕΕ, με την βοήθεια που υποσχέθηκε για το 2023 προς την Ουκρανία ξεπερνά για πρώτη φορά τις ΗΠΑ.
Από την άλλη, οι προϋποθέσεις για την ενίσχυση της άμυνας των Ουκρανών είναι σήμερα η άμεση παροχή του πολεμικού υλικού που χρειάζονται. Τα 300 τανκς που ζητά ο αρχηγός του Ουκρανικού επιτελείου είναι ένα μέρος μόνον από αυτό. Το δεύτερο είναι τα πολεμικά αεροσκάφη. Και στο σημείο αυτό, οι Γερμανοί φαίνεται ότι ήταν ιδιαίτερα διστακτικοί. Μόνον μετά από πιέσεις πολλών Ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, αλλά και των πιο Βόρειων Ευρωπαίων κάμφθηκαν οι δισταγμοί και των Αμερικάνων και, κατά συνέπεια και των Γερμανών. Η απόφαση που λήφθηκε για την αποστολή των τεθωρακισμένων στέλνει ένα αποφασιστικό μήνυμα ότι η στήριξη του αγώνα των Ουκρανών θα γίνει χωρίς η Δύση να υποκύπτει στους εκφοβισμούς της Ρωσσίας. Επιπλέον, το γεγονός της αποστολής των τεθωρακισμένων ανοίγει διάπλατα τον δρόμο και για την αποστολή άλλων οπλικών συστημάτων που ζητούν απεγνωσμένα οι Ουκρανοί, όπως για παράδειγμα των αεροσκαφών. Η απόφαση αυτή αποτέλεσε σημείο καμπής για την δυτική προσέγγιση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του Πούτιν.
Δεν πρέπει φυσικά να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η αντίδραση της Δύσης οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις ηγεσίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή σε κρίσιμες χώρες. Είναι σαφές ότι με ηγεσίες τύπου Τραμπ, Λεπέν, Μέρκελ, η κατάσταση σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική, με καταστροφικές συνέπειες για την Ευρώπη. Γι’ αυτό και ο Πούτιν, με μπροστάρη τον Πριγκόζιν, «παίζει» έντονα με την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα και την συστηματική προώθηση «φίλιων» δυνάμεων εντός των δυτικών χωρών, έτσι ώστε να δημιουργηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο σχίσματα στον κοινωνικό ιστό αυτών των χωρών. Επένδυσε σε ακρίβεια και ενεργειακή εξάρτηση για στρέψει τους λαούς ενάντια στην ηγεσία τους, με τα ανά τις διάφορες χώρες παπαγαλάκια του να «προασπίζονται» τα λαϊκά συμφέροντα. «Όχι λεφτά για τον πόλεμο του Ζελένσκι».
Η αντίδραση της Δύσης οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι ο τρόπος σκέψης του Κρεμλίνου οδηγεί σε κινήσεις που δεν σταματούν στην Ουκρανία. Φιλανδία, Πολωνία και Βαλτικές χώρες γνωρίζουν ότι είναι αυτές οι επόμενες και κινδυνεύουν είτε με εισβολή είτε με ανατροπές.
Η κατάσταση σήμερα έχει φτάσει σε ένα αδιέξοδο. Αφενός, μια πρόωρη συμφωνία, όλοι γνωρίζουν, ότι το μόνο αποτέλεσμα που θα είχε θα ήταν να δώσει τον χρόνο στον Πούτιν για να ανασυνταχθεί και να συνεχίσει τις επιθετικές πολιτικές του. Λάθος που έγινε από τους Δυτικούς και στην περίπτωση της Κριμαίας και από του Γερμανούς με τις συμφωνίες του Μινσκ. Υπάρχουν υπόνοιες ότι κάποιες δυτικές ελίτ θα ήθελαν ένα είδος επιστροφής στην πριν τον πόλεμο κατάσταση, βάζοντας στην άκρη τις θηριωδίες του Πούτιν.
Αυτό θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στρατηγικά λάθη, αφού θα άφηνε ανοικτό το δρόμο για ενίσχυση των επιθετικών συμπεριφορών της Ρωσσίας στο μέλλον. Ακόμα και για την Ελλάδα θα ήταν καταστροφικό κάτι τέτοιο, αφού το νεοωθομανικό καθεστώς της Τουρκίας θα ελάμβανε το μήνυμα ότι τέτοιου τύπου συμπεριφορές μπορεί να έχουν αποτέλεσμα και να μένουν ατιμώρητες.
Επιπλέον, κάθε κλιμάκωση του ολέθρου από την πλευρά του Πούτιν καθιστά αδύνατη οποιαδήποτε συμφωνία. Η προσφυγή του στους μισθοφόρους της Βάγκνερ είναι ένα ανησυχητικό σημείο γιατί καταδεικνύει την σταδιακή προσφυγή του σε όλο και πιο ακραίες στάσεις, όπως άλλωστε φαίνεται και από τον απηνή βομβαρδισμό αμάχων.
Αναφορικά με το σενάριο της χρήσης πυρηνικών, κάτι στο οποίο επανέρχεται συστηματικά το Κρεμλίνο, για να το πάρει πίσω λίγο μετά, είναι κάτι που δυστυχώς δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μπορεί από την πλευρά τους οι χώρες του ΝΑΤΟ να μην έχουν προχωρήσει σε κάποιες κινήσεις όπως η εφαρμογή της απαγόρευσης πτήσεων ή όπως προαναφέρθηκε, η παροχή συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων στους Ουκρανούς –όπως οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς ή τα αεροπλάνα, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος σε τι θα καταφύγει ο Πούτιν, εάν αισθανθεί ότι χάνει την εξουσία, ιδιαίτερα μετά από αποτυχίες στο μέτωπο των μαχών. Πολλοί είναι οι αναλυτές που τονίζουν ότι ο πόλεμος του Πούτιν έχει, για πρώτη φορά εδώ και εξήντα χρόνια, επιτείνει τον κίνδυνο της χρήσης πυρηνικών.
Όπως και νάχει, ο πόλεμος, πέρα από το γεγονός ότι έχει εισάγει την παγκόσμια σκηνή σε μια νέα περίοδο αστάθειας και καταστροφής, είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσει αποφασιστικά τις εξελίξεις στην ήπειρό μας -και φυσικά και στη χώρα μας- για τις επόμενες δεκαετίες. Από αυτή την άποψη, αποτελεί ηθικό και ύψιστο πατριωτικό καθήκον η αμέριστη συμπαράσταση -τόσο σε πολεμικό υλικό όσο και σε ανθρωπιστική βοήθεια- προς τον Ουκρανικό αγωνιζόμενο λαό.