Η μεγαλύτερη ελπίδα για τους ασθενείς με κορονοϊό στην Γουινέα είναι ένα σχεδόν εγκαταλελειμμένο κτίριο δίπλα στο κύριο δημόσιο νοσοκομείο. Κάποτε επρόκειτο να λειτουργήσει ως μονάδα οξυγόνου για τους ανθρώπους που το είχαν ανάγκη, όμως τα σχέδια δεν προχώρησαν ποτέ.
Πριν από μερικά χρόνια, δωρητές που ανταποκρίθηκαν στην κρίση του Έμπολα στην Δυτική Αφρική αποφάσισαν να κάνουν μια δωρεάν στο νοσοκομείο, κατασκευάζοντας ένα εργοστάσιο οξυγόνου αποκλειστικά για τα άτομα που αντιμετώπιζαν αναπνευστικά προβλήματα.
Ωστόσο, τα υλικά και τα χέρια που χρειάζονται για την ολοκλήρωσή του δεν υπάρχουν πλέον εξαιτίας του κορονοϊού, ακόμα κι αν τον περασμένο μήνα δεκάδες άνθρωποι πέταξαν στην χώρα για να εργαστούν εκεί.
Η εξάπλωση του κορονοϊού στον κόσμο επιβεβαίωσε κάτι που όλοι πάνω κάτω γνωρίζαμε. Ακόμα και το δικαίωμα στην αναπνοή εξαρτάται από τα χρήματα. Σε πολλές περιοχές του κόσμου, το οξυγόνο είναι ιδιαίτερα ακριβό και δύσκολο να ληφθεί.
Στην πλούσια Ευρώπη και την βόρεια Αμερική, τα νοσοκομεία αντιμετωπίζουν το οξυγόνο ως μια θεμελιώδη ανάγκη, όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα. Οι φιάλες παραδίδονται σε υγρή μορφή με δεξαμενόπλοιο και διοχετεύονται απευθείας στα κρεβάτια των ασθενών με κορονοϊό.
Στην Ισπανία, δεδομένου ότι αυξήθηκαν οι θάνατοι από τον Covid-19, οι τεχνικοί τοποθέτησαν ένα σωλήνα 7 χιλιομέτρων σε λιγότερο από μια εβδομάδα για να χορηγήσουν καθαρό οξυγόνο σε 1.500 ασθενείς που νοσηλεύονταν με κορονοϊό σε ένα εκτάκτως κατασκευασμένο νοσοκομείο.
Tο οξυγόνο είναι άφθονο και αποφέρει περισσότερα κέρδη για την βιομηχανική χρήση, όπως η εξόρυξη, η αεροδιαστημική και οι κατασκευές.
Στην Γουινέα όμως είναι μια δαπανηρή πρόκληση για τις ιατρικές εγκαταστάσεις που χρηματοδοτούνται από την κυβέρνηση, όπως το δημόσιο νοσοκομείο Donka στην πρωτεύουσα.
Το αέριο διοχετεύεται απευθείας στα κρεβάτια μέσω ενός μεταχειρισμένου φορτηγού που μεταφέρει τις φιάλες περνώντας από δεκάδες λακκούβες και κατεστραμμένους δρόμους. Στόχος είναι να φτάσουν στο εργοστάσιο SOGEDI που χρονολογείται από την δεκαετία του 1950.
Στα ιατρικά κέντρα έξω από την πρωτεύουσα, σε απομακρυσμένα χωριά και πόλεις, οι γιατροί λένε πως δεν υπάρχει καθόλου οξυγόνο. Το αποτέλεσμα είναι οι φτωχοί να πεθαίνουν.
Ο Αλασάιν Λι, μηχανικός τηλεπικοινωνιών και κάτοικος των ΗΠΑ που ταξιδεύει συχνά για την δουλειά του, έφτασε τον Φεβρουάριο στην Γουινέα, αφού πρώτα υποσχέθηκε στην σύζυγο και τις κόρες του πως θα επιστρέψει για να γιορτάσουν μαζί το Ραμαζάνι.
Δυστυχώς όμως αρρώστησε. Κρατώντας την αναπνοή του και αναμένοντας τα αποτελέσματα από το τεστ του κορονοϊού, μετέβη υπό την συνοδεία του γαμπρού του, σε μια κοντινή κλινική στα περίχωρα της πρωτεύουσας για να νοσηλευτεί. O εξοπλισμός του νοσοκομείου ήταν ανύπαρκτος και η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε.
Μέσα σε λίγες ώρες πέθανε. Έξι εβδομάδες αργότερα, το τεστ του κορονοϊού βγήκε θετικό. Η σύζυγος του άνδρα, Ταϊμπού, είπε πως αποδέχεται τον θάνατο του άνδρα της εφόσον έγινε με το θέλημα του Θεού, ωστόσο αδυνατεί να πιστέψει πως το σύστημα υγείας δεν τα κατάφερε.
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Associated Press, μέχρι το 2017, το οξυγόνο δεν συμπεριλαμβανόταν καν στην λίστα με τα φάρμακα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Σε πολλά μέρη της υποσαχάριας Αφρικής και της Ασίας, αυτό σήμαινε πως η ιατρική κοινότητα βασίζονταν σε δωρεές ιδιωτών για να επενδύσει στην διάθεσή του.
«Η χορήγησή του απουσιάζει από την παγκόσμια ατζέντα εδώ και δεκαετίες», δήλωσε ο Λέιθ Γκρινσλέιντ, ακτιβιστής της παγκόσμιας υγείας.
Μετά την κυκλοφορία της σχετικής έκθεσης που δημοσίευσε το AP την Τετάρτη, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τόνισε πως συνεργάζεται με εταίρους για να αυξήσει την πρόσβαση στο ιατρικό οξυγόνο για άτομα που έχουν νοσήσει με τον κορονοϊό και βρίσκονται στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Ο γενικός διευθυντής του μάλιστα υπογράμμισε πως με τον τρέχοντα ρυθμό της ασθένειας και τα εκατομμύρια κρούσματα Covid-19 που καταγράφονται κάθε εβδομάδα, ο κόσμος χρειάζεται περίπου 88.000 μεγάλες φιάλες οξυγόνου καθημερινά.