Είχαν αποκαλέσει τον Αττίλα ”Η μάστιγα του Θεού”. Μετά, τον μεσαίωνα, ήταν η πανώλη. Τη σύγχρονη εποχή, το αλκοόλ, το έιτζ, τα ναρκωτικά.
Τώρα μιλάμε για την κατάθλιψη. Ασθένεια ταμπού. Όταν συμβεί, κανείς δεν θέλει να παραδεχθεί ότι την έχει. Κανείς δεν θέλει να παραδεχθεί ότι κάποιο πρόσωπο της οικογένειας του την έχει.
Κανένας δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη. Φυσικά κι έχει τις δυσκολίες της. Κι εκεί είναι η αξία της. Αν ήταν όλα ρόδινα, δεν θα μπορούσε να εκτιμήσει κανείς τις καλές στιγμές. Ο κάθε ένας έχει τον δικό του τρόπο για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Είναι κάποιοι που έχουν βρει αποκούμπι στη θρησκεία. Άλλοι τις ξεπερνάνε μέσω της εργασιοθεραπείας. Άλλοι έχουν διάφορες ασχολίες, με τις οποίες ασχολούνται τον ελεύθερο τους χρόνο, πχ κηπουρική, διάβασμα, ταξίδια.
Παρ′ ολ′ αυτά, υπάρχουν περιπτώσεις, που αυτά τα μέσα δεν φτάνουν. Εκεί είναι που έρχεται η οικογένεια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για να βοηθήσει. Κυριολεκτικά αναφέρομαι σε σύζυγο, παιδιά, γονείς, αδέρφια και λοιπούς συγγενείς. Μεταφορικά, είναι οι φίλοι. Η φίλοι είναι οι συγγενείς που επιλέγει κανείς να έχει. Κι αυτοί όμως έχουν συγκεκριμένες δυνατότητες. Συγκεκριμένα όρια. Η βοήθεια, που μπορούν να δώσουν, φτάνει ως ένα σημείο. Εκεί είναι που αναλαμβάνουν οι ειδικοί. Βασική προϋπόθεση είναι να αναγνωριστεί το πρόβλημα. Από τον πάσχοντα ή τους οικείους του και να τον βοηθήσουν να απευθυνθεί σε έναν ειδικό. Και να τον στηρίξουν.
Δυστυχώς υπάρχουν και περιπτώσεις που ξεφεύγουν. Που δεν αντιλαμβάνεται κανείς. Ή που αποτυγχάνουν να βοηθήσουν. Εδώ είναι που ο καθένας μόνος του, πρέπει να βρει τη δύναμη, τη θέληση για τη ζωή. Συμβαίνει, από μόνος του, να μην τα καταφέρνει. Να μην μπορεί να βρει κίνητρο που να πηγάζει από τον ίδιο. Από τη δική του ζωή. Μπορεί κανείς να νιώθει ότι κουβαλάει ένα ασήκωτο βάρος, ως ένας άλλος Άτλαντας. Γιατί συνήθως ένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του. Κουβαλάει την ευθύνη ανθρώπων που εξαρτώνται από αυτόν. Συνήθως είναι τα παιδιά του. Μπορεί να είναι και οι γέροντες γονείς του. Όμως τελικά, όταν όλα τα άλλα αποτυγχάνουν, για αυτόν τον άνθρωπο, εκεί ακριβώς είναι η λύση. Εκεί είναι που θα μπορούσε να πει κανείς ότι η κατάρα γίνεται ευλογία.
Όταν νιώθει τα πάντα μαύρα. Όταν ψάχνει τη δύναμη για να συνεχίσει. Όταν δεν μπορεί από μόνος του να βρει τη θέληση για τη ζωή, τη βρίσκει σε εκείνους. Σε αυτούς, οι οποίοι αντλούν δύναμη από εκείνον. Η σκέψη τους, είναι αυτή που δίνει τη δύναμη, που δίνει το λόγο, για να συνεχίσει να ζει, για να συνεχίσει να πολεμάει. Γιατί όσο και να αδιαφορεί για τον ίδιο, δεν επιτρέπει στον εαυτό του, να εγκαταλείψει τους δικούς του, στη μοίρα τους.
Είναι εκείνο το ”βάρος” στο οποίο βρίσκεται η σωτηρία.