Έχω την τύχη/ατυχία να κατοικώ σε απόσταση αναπνοής από εκκλησία. Λέω τύχη, επειδή για παράδειγμα, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής απολαμβάνω την κατανυκτική στιγμή της περιφοράς του Επιταφίου, με τα εκατοντάδες καντηλάκια από τις λαμπάδες που φωτίζουν την ανοιξιάτικη νύχτα και τους ποιητικούς ψαλμούς που σκορπίζουν μία ευφορία στην οποία δύσκολα μπορεί κανείς να αντισταθεί και ατυχία, επειδή η καμπάνα χτυπάει το πρωί σε καθημερινή βάση (επτά ημέρες την εβδομάδα) φρικτά δυνατά, αδιαφορώντας αν έχεις ανάγκη από ύπνο, αν στη γειτονιά υπάρχουν ασθενείς και οδοιπόροι, μωρά ή ηλικιωμένοι άνθρωποι. Με άλλα λόγια, εάν κάποιος έχει βάρδια τη νύχτα και είναι κατάκοπος -σε νοσοκομείο, σε αεροδρόμιο, στην αστυνομία, στη ΔΕΗ, όπου, μικρή σημασία έχει- ο παπάς της ενορίας δεν διανοείται να κατεβάσει τα ντεσιμπέλ, γιατί πολύ απλά, ουδόλως ενδιαφέρεται.
Την περασμένη Κυριακή 15 Μαρτίου, έβλεπα από το μπαλκόνι να βγαίνουν από τη λειτουργία εκατοντάδες άνθρωποι -μεταξύ αυτών και η κυρία που έχει το αρτοποιείο απέναντι και από την οποία ψωνίζει όλη η γειτονιά- ενώ η κυβέρνηση είχε ήδη ανακοινώσει τα πρώτα έκτακτα μέτρα για την παγκόσμια υγειονομική κρίση και παράλληλα, οι δημοσιογράφοι -και εμείς στη HuffPost που δουλεύουμε από το σπίτι- γράφαμε από την πρώτη στιγμή (πιο σωστά, φωνάζαμε με όλες μας τις δυνάμεις), ότι Μένουμε Σπίτι.
Σε όλη μου τη ζωή θυμάμαι, πρώτα από τους γονείς και τους δασκάλους, τι σημαίνει ευθύνη και πρωτίστως, προσωπική, ατομική ευθύνη. Όπως θυμάμαι -στην ενήλικη ζωή μου, ως δημοσιογράφος πλέον- κυβερνήσεις να πέφτουν, πρωθυπουργούς να οδηγούνται στο Ειδικό Δικαστήριο, υπουργούς να μπαίνουν στον πάγο, εταιρείες να σβήνονται από τον χάρτη και δημόσια πρόσωπα να λοιδορούνται ανηλεώς (και δικαίως) επειδή δεν στάθηκαν στο ύψος τους.
Αυτό που επίσης, θυμάμαι καλά είναι ότι η Εκκλησία της Ελλάδος ήταν πάντα στο απυρόβλητο. Όπως και ότι πάντα διεμήνυε σε όλους τους τόνους τα βαθιά και ειλικρινή αισθήματα αγάπης που τρέφει προς όλους μας –πιστούς και απίστους.
Στην πραγματική ζωή ουδείς είναι στο απυρόβλητο. Ακόμη και στην μικρή κλίμακα της ταπεινής μας ζωής (και με όλους τους ρόλους που καλούμαστε να αναλάβουμε, του συντρόφου, του γονέα, του φίλου, του εργαζόμενου και βεβαίως, του πολίτη) όλα τα στοιχήματα είναι ανοιχτά. Όλοι κρινόμαστε σε καθημερινή βάση. Και ευτυχώς, η αγάπη ορίζεται διαχρονικά ως η απόδειξη της αγάπης. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Στο μήνυμα που ανάρτησε στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπάρχει, μεταξύ άλλων -σε ένα πέρα για πέρα ουσιαστικό μήνυμα, που τιμά τον θεσμικό της ρόλο και την ίδια στιγμή συμπυκνώνει την αγωνία της νέας πραγματικότητας- μία φράση που κάνει τη διαφορά: «Για όσο διάστημα κρατήσει η πανδημία του κορονοϊού, είναι παράδοξο, αλλά ο μόνος τρόπος να προστατέψουμε τους αγαπημένους μας και τους συμπολίτες μας, είναι να μείνουμε μακριά τους». Προσωπικά δεν δίνω δεκάρα για το γεγονός ότι είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το ζητούμενο είναι η αξιοσύνη του προσώπου. Ωστόσο, αυτή την Κατερίνα που είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας την τιμώ από εδώ και στο εξής μόνο και μόνο για αυτήν την κουβέντα της. Ναι, ούτε την κόρη μου πλησιάζω πια, επειδή τώρα αυτή είναι η πιο μεγάλη απόδειξη αγάπης.
Αλήθεια, έπρεπε να πάρει το βάρος της ευθύνης ο πρωθυπουργός; Έπρεπε να παρέμβει η κυβέρνηση; Αυτό είναι το ερώτημα όσον αφορά την Ιερά Σύνοδο. Δεν αναφέρομαι καν στο πώς έχουν αντιδράσει άλλες θρησκείες, δόγματα κλπ. Θα ντραπούμε όλοι -ντρεπόμαστε ήδη.
Η Εκκλησία της Ελλάδος έχασε μια μεγάλη ευκαιρία. Να αποδείξει την περιώνυμη αγάπη για την οποία ομιλεί αιώνες τώρα. Όλες οι μεγάλες εταιρείες του είδους -με εξίσου μακρά ιστορία, το λέω σκληρά, αλλά έτσι είναι, περί εταιρειών πρόκειται- ανακοίνωσαν χωρίς περιστροφές μέτρα για την προστασία των πιστών τους. Δεν λυπάμαι -ούτε εκπλήσσομαι, εννοείται- απλά, τώρα, στη μέση ηλικία πια, επιτέλους απενοχοποιούμαι από ένα βάρος δεκαετιών.
Και θυμάμαι με ανακούφιση το τραγούδι «Με τον φορητό τον ουρανό μου», σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου που λέει, Θέλει θάρρος ν′ αγαπάς, θάρρος θέλει στ′ άγνωστο να πας…»