Ο Μακρόν επικράτησε ξανά, το αποτέλεσμα των εκλογών ωστόσο θα πρέπει να ηχήσει στα αυτιά του ως προειδοποίηση.
Οι ψήφοι που έλαβαν η Μαρίν Λεπέν και ο Ζαν Λυκ Μελανσόν στον πρώτο γύρο των εκλογών αποτελούν έκφραση ενός κλίματος διαμαρτυρίας και δυσαρέσκειας που έχει κυριαρχήσει στο ήμισυ σχεδόν του εκλογικού σώματος.
Το γεγονός ότι πρόκειται για λαϊκιστικές δυνάμεις που προέρχονται ταυτόχρονα από την δεξιά και την αριστερά καταδεικνύει την πολυδιάστατη φύση των ίδιων των προβλημάτων που ταλανίζουν την Γαλλία, από το μεταναστευτικό μέχρι τις νέες κοινωνικές ανισότητες που απωθούν τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις από τις μεγάλες πόλεις στην περιφέρεια.
Την ίδια στιγμή όμως ο λαϊκιστικός χαρακτήρας καταδεικνύει κι ένα πολιτικό έλλειμμα: Απουσιάζουν οι δυνάμεις που είναι σε θέση να εκφράσουν θετικά αυτήν την δυσαρέσκεια, και να οικοδομήσουν έναν νέο προστατευτισμό. Προς το παρόν κυριαρχεί ακόμα η καταγγελία.
Το γεγονός αυτό δίνει προβάδισμα κυβερνησιμότητας στον Μακρόν. Εξ ου και η άνετη επικράτησή του στον δεύτερο γύρο, με την Λεπέν να χάνει βέβαια και λόγω των στενών της σχέσεων με τον Πούτιν στη συγκυρία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Ο δεξιός και αριστερός λαϊκισμός, επομένως, δείχνει ταυτόχρονα τη δύναμη και τα όριά του. Έχει την ισχύ να θέτει την ατζέντα των ζητημάτων, την ίδια στιγμή όμως η κάλπη καλεί άλλον να απαντήσει σε αυτά.
Η δεύτερη θητεία του Μακρόν θα κριθεί από το κατά πόσο θα καταφέρει να το κάνει αποτελεσματικά.
Σίγουρα ο ίδιος έχει διανύσει πολύ δρόμο από τον μετριοπαθή παγκοσμιοποιητικό φιλελευθερισμό που αρχικώς εξέφραζε.
Την ίδια στιγμή όμως πολλά από τα στοιχήματα που έβαλε κατά την διάρκεια της προηγούμενης ακόμα θητείας του, είναι ακόμα ζητούμενα: Μπορεί να έχει αναγνωρίσει τον πολυπολιτισμικό κατακερματισμό της Γαλλίας ως μείζον πρόβλημα, ωστόσο άλλο παραδοχή και άλλο αντιμετώπιση.
Η τελευταία παραμένει ακόμα αίνιγμα, του πως δηλαδή μπορεί να κατακτηθεί και πάλι ένα επίπεδο εθνικής, πολιτισμικής ή ακόμα και κοινωνικής συνοχής από μια χώρα που έχει αφήσει τη μαζική μετανάστευση να επιδράσει επάνω τις τόσες δεκαετίες. Το ίδιο ισχύει για την οικονομική αποπαγκοσμιοποίηση, την ισχυροποίηση της παραγωγικής οικονομίας και την αποκατάσταση της κοινωνικής κινητικότητας.
Γρίφος παραμένει ακόμα και η ισχυροποίηση της ευρωπαϊκής αυτοτέλειας και κυριαρχίας, η οποία επιδιώκεται εδώ και χρόνια από τον Μακρόν. Σκοντάφτει όμως πάντα, κυρίως στην διαφορετική οπτική της Γερμανίας για το ζήτημα.
Και σε αυτό το πεδίο ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί είναι πολύς. Το απέδειξαν οι πρωτοβουλίες του ίδιου του Μακρόν για την αποτροπή της ρωσικής εισβολής: Εξέφρασαν μεν την πρόθεση ώστε να παίξει η ΕΕ κεντρικό διπλωματικό ρόλο, δεν οδήγησαν ωστόσο σε κάποιο απτό αποτέλεσμα. Ίσα ίσα που στο τέλος τραυμάτισαν την εικόνα που θέλησε να διαμορφώσει ο Γάλλος πρόεδρος τόσο για τον εαυτό του όσο και για την Ευρώπη.
Υπό αυτή την έννοια η επικράτησή του στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών θα πρέπει να ιδωθεί όχι ως θρίαμβος, αλλά ως δεύτερη ευκαιρία.
Αυτή δεν θα κριθεί στην παραδοχή των προβλημάτων ―εξ άλλου φαίνεται πως ο Γάλλος πρόεδρος έχει την ευελιξία να ενσωματώνει την ατζέντα που προτάσσουν οι δυνάμεις διαμαρτυρίας. Θα κριθεί από την εφαρμογή πολιτικών και την παραγωγή μετρήσιμων αποτελεσμάτων. Υπό αυτή την έννοια η επικράτηση Μακρόν στις εκλογές δεν σηματοδοτούν τερματισμό αλλά αφετηρία της κούρσας. Η οποία μάλιστα είναι και μαραθώνιος..