Κάποιοι μπορεί να είχαν ονειρευτεί την 25η Μαρτίου του 2021 διαφορετικά. Με γιορτές, παρελάσεις, συζητήσεις, δρώμενα, δημοσιότητα υπό άλλες συνθήκες θα γιορτάζαμε την επέτειο του αγώνα που μας χάρισε τη χώρα μας.
Τελικά λόγω της πανδημίας δεν έγινε ούτε η καθιερωμένη παρέλαση και τα παιδιά είπαν ποιήματα στην τηλεκπαίδευση παρέα με τα αρκουδάκια τους.
Κι όσο για εμάς τους ενήλικες, ο καθένας μας καλείται μόνος του να αναλογιστεί το νόημα αυτού του αγώνα αλλά και το νόημα της λέξης «ελευθερία».
Το σύστημα υγείας απειλείται και εμείς βρισκόμαστε υπό συνεχείς περιορισμούς για να μην καταρρεύσει.
Πολλοί άνθρωποι βιώνουν έναν αληθινό αγώνα για επιβίωση καθώς βρίσκονται επί μήνες χωρίς δουλειά και με την οικονομική δυσχέρεια που αυτό συνεπάγεται. Η οικογενειακή ζωή έχει γίνει κι αυτή ένας αγώνας.
Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από το 1821 είναι η ευγνωμοσύνη που πρέπει να έχουμε επειδή είχαμε την τύχη να γεννηθούμε σε ένα ελεύθερο κράτος.
Όσο περιορισμένοι κι αν νιώθουμε, έχουμε ακόμη δικαιώματα όπως το δικαίωμα ψήφου, που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε στις επόμενες εκλογές για να διαμαρτυρηθούμε για τα όσα έκανε η κυβέρνηση, εάν διαφωνούμε.
Μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ο καθημερινός άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να εκφράζεται με όποιο τρόπο θέλει απέναντι σε όποιον θέλει, είτε είναι πολιτικός, είτε είναι εφημερίδα, είτε είναι παρουσιάστρια σαχλής τηλεοπτικής εκπομπής.
Οπότε έχουμε και ελευθερία λόγου.
Αυτά τα δικαιώματα δεν υπήρχαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας και δεν υπάρχουν ακόμη και σε σήμερα σε άλλες χώρες.
Οι πρόγονοί μας λοιπόν συσπειρώθηκαν, αγωνίστηκαν και τόλμησαν να ονειρευτούν μια άλλη χώρα, μια χώρα ελεύθερη. Κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεται οπωσδήποτε να κρατήσουμε.
Όσο κι αν μας απογοητεύει η Πολιτεία, όσο κι αν ο κόσμος είναι τρομερά άδικος και θλιβερός χρειάζεται να ονειρευόμαστε πως τον αλλάζουμε.
Τα όνειρα των αγωνιστών του 1821 θα φάνταζαν ανόητα και μη ρεαλιστικά σε πολλούς μετά από τετρακόσια χρόνια Τουρκοκρατίας. Κι όμως σήμερα είμαστε εδώ, εμείς, η ελεύθερη Ελλάδα.
Φυσικά δεν έλειψε η διχόνοια, που υπάρχει στη χώρα μας όσο υπάρχουν Έλληνες.
Δύο εμφύλιοι έγιναν στη διάρκεια της επανάστασης και κόστισαν πολύ.
Αυτό θα πρέπει να το θυμόμαστε, όταν νομίζουμε πως ο μόνος τρόπος να σώσει κανείς τη χώρα είναι βγάζοντας το μάτι του πολιτικού του αντιπάλου.
Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει τι κάνει αυτός με τον οποίο διαφωνούμε αλλά το τι καλό μπορούμε να κάνουμε εμείς.
Κι όμως ακόμη το πολιτικό σύστημα είναι βασισμένο στην έριδα και νομίζει κανείς πως έχει μικρές νίκες απλώς επειδή βρήκε ένα επιχείρημα ενάντια στη δράση κάποιου άλλου ξεχνώντας πως πρέπει να επιδείξει ο ίδιος κάποια αξιόλογη δράση.
Ένα άλλο μελανό σημείο της ελληνικής ιστορίας είναι επίσης η αχαριστία και η εχθρότητα απέναντι στους ανθρώπους που ευεργέτησαν τη χώρα.
Ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε και ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε. Πολλοί αγωνιστές του 1821 μετά την Επανάσταση κατέληξαν ζητιάνοι. Αυτά αποφεύγουμε να τα θυμόμαστε.
Όμως η Ιστορία μπορεί να εξελίξει μια χώρα μόνο όταν μελετηθούν τα λάθη της. Το να νιώθουμε ένδοξοι επειδή απλώς έτσι θέλουμε δεν είναι τιμή για τη χώρα μας.
Τιμή είναι να μην επαναλάβουμε τα όσα την πλήγωσαν.
Και για να επιστρέψουμε στην πανδημία. Εφόσον ζούμε σε ελεύθερο κράτος τόσο περιορισμένοι όμως αυτήν την εποχή, το μεγάλο ερώτημα τώρα ποιο είναι;
Η καραντίνα μας στερεί τις κοινωνικές επαφές και πολλές μικρές ή μεγάλες χαρές. Μαραζώνουμε κάθε μέρα, ο χρόνος εξατμίζεται μέσα στην ανία και την κούραση και έχουμε τόσο απελπιστεί που πια δεν έχουμε ελπίδα. Κινδυνεύουμε να πεθάνουμε ψυχικά, όταν δεν ελπίζουμε.
Ο ψυχίατρος Βίκτορ Φρανκ στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Έγραψε μετά πως ακόμη κι εκεί οι αιχμάλωτοι είχαν μια δυνατότητα επιλογής.
Μπορούσαν να αγγίξουν τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και να πεθάνουν ή μπορούσαν να επιλέξουν τη ζωή ακόμη και υπό αυτούς τους φρικτούς όρους.
Αυτό καλούμαστε να κάνουμε εμείς, οι ασήμαντοι αγωνιστές του 2021 κλεισμένοι στα διαμερίσματά μας.
Να επιλέγουμε τη ζωή κάθε μέρα όσο μονότονη κι αν είναι.
Να επιλέγουμε τις μικρές στιγμές, την τέχνη, την ανθρωπιά, τους περιπάτους, την αληθινή σύνδεση με όσους αγαπάμε έστω και μέσω των οθονών.
Καλούμαστε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να νιώσουν ελεύθερα ακόμα και στην πυλωτή μιας πολυκατοικίας, όπου θα κάνουν κουτσό ή διαβάζοντάς τους ένα παραμύθι που θα τους ταξιδέψει.
Να επιλέγουμε την αγάπη και να αντέξουμε να περιμένουμε τη στιγμή όπου θα δούμε ξανά άφοβα όσους αγαπάμε.
Να επιλέξουμε την υπευθυνότητα και να συμπεριφερθούμε με αλληλεγγύη, όταν η χώρα μας θα το χρειαστεί στην οικονομική κρίση που επέρχεται.
Αν κάτι πρέπει οπωσδήποτε να κρατήσουμε από τους προγόνους που δεν υποδουλώθηκαν είναι πως εμείς αποφασίζουμε εάν θα υποδουλωθεί η ψυχή μας.
Κάθε μέρα ας αγωνιζόμαστε για να μην υποδουλωθούμε στον φόβο, στον θυμό, στην απελπισία, στη ματαίωση.
Διακόσια χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, αυτήν την 25η Μαρτίου ένα είναι το ερώτημα που πρέπει να κάνει ο καθένας μόνος του στον καθρέφτη του. Ελευθερία ή ψυχικός θάνατος;