Η Ελέν ντε Μποβουάρ, μία ζωγράφος «πολύ μπροστά από την εποχή της», όπως είχε πει ο Πικάσο, βρισκόταν πάντα στη σκιά της διάσημης αδερφής της.
Σπούδασε στην «École des Beaux-Arts» στο Παρίσι και εντάχθηκε σε καλλιτεχνικούς κύκλους, μεταξύ των οποίων, οι υπερρεαλιστές και άλλα κινήματα της πρωτοπορίας. Τα έργα της ήταν συχνά αφηρημένα, με έμφαση σε τοπία, μορφές και περιστασιακά, στη φύση.
Δεν γνώρισε τη φήμη της Σιμόν ντε Μποβουάρ, αλλά ήταν εξίσου ριζοσπαστική και παραγωγική όπως η αδερφή της, ενώ μάλιστα είχε δηλώσει φεμινίστρια πολύ νωρίτερα από εκείνη.
Στην πρώτη της έκθεση στο Παρίσι, το 1936, στη γκαλερί «Jacques Bonjean», ο Πικάσο επαίνεσε τα έργα της, χαρακτηρίζοντας τα «πρωτότυπα».
Αργότερα στη ζωή της, υπήρξε πρόεδρος ενός γυναικείου καταφυγίου και υπέγραψε το 1971 το επιδραστικό Μανιφέστο των 343 γυναικών, στο οποίο οι υπογράφουσες παραδέχονταν όλες ότι είχαν κάνει παράνομη άμβλωση.
«Η γυναίκα που καταστράφηκε» - Από τη Σιμόν στην Ελέν
Η γκαλερί «Amar» στο Λονδίνο συστήνει την Ελέν ντε Μποβουάρ με την έκθεση «The Woman Destroyed», τίτλος ο οποίος παραπέμπει στη συλλογή τριών ιστοριών της Σιμόν που δημοσιεύθηκαν το 1967 -εκτός από τα πορτρέτα της Ελέν για την αδελφή της, ήταν η μοναδική καλλιτεχνική συνεργασία των αδελφών.
Η Ελέν δημιούργησε μια σειρά από χαρακτικά που αντανακλούν τα συναισθήματα μιας από τις πρωταγωνίστριες της αδερφής της.
Τα έργα είχαν εκτεθεί πρώτη φορά στο Παρίσι εκείνη την εποχή και είχαν δημοσιευθεί στο περιοδικό «Elle».
Στην έκθεση παρουσιάζονται 13 ελαιογραφίες και εννέα ακουαρέλες που καλύπτουν την πορεία της Ελέν από την παραστατική στην αφηρημένη ζωγραφική, συχνά με έντονα φεμινιστικά και περιβαλλοντικά θέματα, όπως και μια σπάνια πρώτη έκδοση του βιβλίου της Σιμόν.
Μνήμες από τις αδελφές Ντε Μποβουάρ
Η συγγραφέας Κλοντίν Μοντέιγ, στενή φίλη των αδελφών, η οποία έχει γράψει έξι βιβλία γι′ αυτές, αναμένεται στο Λονδίνο για την έκθεση.
Θυμάται την Ελέν ντε Μποβουάρ ως «μία μοναδική προσωπικότητα η οποία λάτρευε να δημιουργεί πίνακες με θέμα τον Μάη του 1968, ενώ στη δεκαετία του ’70 συνέχισε με γυναικεία θέματα, καθώς και με τη φύση. Έκανε επίσης πίνακες με μετανάστες - γυναίκες που έχασαν τα πάντα. Όλα αυτά, πριν από 50 χρόνια».
Οι δύο τους γνωρίζονται το 1975 στο Στρασβούργο και παρότι η Ελέν ήταν σαράντα χρόνια μεγαλύτερη, «ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά».
Η συγγραφέας χαρακτηρίζει τις δύο αδελφές «συνδεδεμένες σε μία σχέση αγάπης και μίσους».
«Η Σιμόν είχε πάντα ως στόχο να προστατεύει την Ελέν ως μεγαλύτερη αδελφή, χωρίς να παύει να την ζηλεύει». Παρ’ όλα αυτά, όταν η Σιμόν κέρδισε τα πρώτα της χρήματα ως δασκάλα τη δεκαετία του ’20, ξόδεψε τα μισά από αυτά νοικιάζοντας ένα μικρό στούντιο για να ζωγραφίζει η Ελέν. Μάλιστα η Μοντέιγ θυμάται τον Ζαν-Πολ Σαρτρ να κρύβεται στο σπίτι της Ελέν όταν ο ίδιος αρνήθηκε το βραβείο Νόμπελ και οι δημοσιογράφοι τον κυνηγούσαν.
Η Ελέν ήταν γνωστή στο Παρίσι, αλλά δεν έγινε ποτέ διάσημη καλλιτέχνης. «Το φύλο της ήταν αναμφίβολα ένας παράγοντας, όπως επίσης και η εργασία του συζύγου της που την απομάκρυνε από το Παρίσι, το κέντρο του κόσμου της τέχνης. Η Ελέν πέρασε επτά χρόνια στην Ιταλία, τρία χρόνια στο Μαρόκο, τρία χρόνια στη Γιουγκοσλαβία, ενώ βρέθηκε στη Βιέννη αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν τίποτα δεν λειτουργούσε».
Έργα της Ελέν ντε Μποβουάρ βρίσκονται στις μόνιμες συλλογές διαφόρων διάσημων μουσείων, από το «Pompidou» στο Παρίσι μέχρι το «Uffizi» στη Φλωρεντία.
Η σπουδαία ζωγράφος έφυγε από την ζωή το 2001 σε ηλικία 91 ετών. Όσο αδύναμη και να ήταν τότε, δεν έπαψε να ονειρεύεται το στούντιο της.
Η έκθεση εγκαινιάστηκε στις 24 Ιανουαρίου και θα διαρκέσει έως τις 2 Μαρτίου.
Με πληροφορίες από το Guardian .