Στην εποχή μας, αλλά και στις παρελθούσες εποχές, τις περισσότερες φορές αυτοί που έτυχε να διεκδικούν την κυριαρχία της νοτιανατολικής Ευρώπης, καθώς και της ανατολικής Μεσογείου ήταν οι Έλληνες και οι Τούρκοι με τα αντίστοιχά κράτη που δημιούργησαν. Τελευταία εξαίρεση αποτελεί η Βουλγαρία των αρχών του 20ου αιώνα, που με την ισχύ των ενόπλων δυνάμεων της και την συγκυρία της διπλωματίας που την ευνόησε, αυτοχαρακτηριζόταν και σε ένα βαθμό αποτελούσε την Πρωσία των Βαλκανίων.
Δεν είναι τυχαίο για τους Έλληνες και τους Τούρκους της εποχής μας, ότι οι νίκες και οι ήττες και για τους δύο λαούς, τιμούνται με έντονο συναισθηματικό φορτίο που εν μέρη τροφοδοτείται και από τις πολιτικές και πολιτειακές ηγεσίες. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως η μέρα έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης αποτελεί την ύψιστη εθνική γιορτή για την Ελλάδα. Αντίστοιχα για την γείτονα χώρα, η μέρα του τέλους της Μεγάλης Ιδέας του Ελληνικού Έθνους, με την νίκη των Τούρκων και τον διωγμό των Ελλήνων από τις πατρογονικές τους εστίες, αποτελεί και σε αυτήν την περίπτωση την ύψιστη εθνική εορτή της Τουρκίας.
Σήμερα, βέβαια, παρά τις οικονομικές και υγειονομικές κρίσεις, που έπληξαν τα κράτη Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία, εξακολουθούν να είναι οι ισχυρότεροι παίχτες στην σκακιέρα της νοτιανατολικής Ευρώπης και της ανατολικής Μεσογείου, τόσο διπλωματικά όσο και στρατιωτικά. Αλλά ακόμη κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο και οικονομικά, σε πλήθος τομέων. Ιστορία επιτυχίας για την Ελλάδα και την Κύπρο αποτελεί η πρωτιά στην εμπορική ναυτιλία. Στην χώρα που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου ιστορία επιτυχίας θα μπορούσε να θεωρηθεί η μεγάλη βιομηχανική ανάπτυξη, που περιλαμβάνει ένα φάσμα τομέων από την αυτοκινητοβιομηχανία έως την αμυντική τεχνολογία και βιομηχανία.
Ποιος είναι όμως ο λόγος που αυτά τα κράτη βρίσκονται σε χρόνια αντιπαράθεση και είναι έτοιμα ακόμη και για στρατιωτική εμπλοκή, ενώ όλα μοιάζουν να πηγαίνουν σχετικά καλά για τους λαούς που εκπροσωπούν;
Η ηγετική θέση ενός εκ των δύο εθνών στην νοτιανατολική Ευρώπη και την ανατολική Μεσόγειο, με την μερίδα του λέοντος που θα αποκομίσει το κυρίαρχο έθνος, από τον ενεργειακό πλούτο, που η ανατολική Μεσόγειος φαίνεται να κατέχει. Για αυτόν τον λόγο η πολιτική της Τουρκίας χαρακτηρίζεται ως αναθεωρητική, αλλά και η πολιτική των ελλαδικών κρατών: Ελλάδα, Κύπρος, θα μπορούσε να θεωρηθεί με βεβαιότητα προληπτική επιθετική. Αυτό φυσικά δεν συνιστά κάτι το κατακριτέο, για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Ανά τον ρουν της ιστορίας, όλα τα κράτη που άφησαν το αποτύπωμα τους στην ανθρωπότητα, είχαν επιθετική ή προληπτική επιθετική πολιτική ή και τα δύο είδη εξωτερικής πολιτικής, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Η προληπτική επιθετική πολιτική δεν βασίζεται απαραίτητα μόνο στην στρατιωτική ισχύ, αλλά σε ένα σύνολο παραγόντων, που περιλαμβάνουν όμως και την στρατιωτική δράση. Δεν γίνεται να κρυβόμαστε πίσω από ένα δειλό και παρωχημένο σύνθημα, που δυστυχώς πολλοί Έλληνες ακόμη πιστεύουν, του τύπου: «Δεν διεκδικούμε τίποτα και δεν παραχωρούμε τίποτα» αλλά είναι αναγκαίο και πρέπει να οραματιζόμαστε την «Ελλάδα των Τεσσάρων Θαλασσών».
Ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει αδιαμφισβήτητα δίκιο, όταν λέει πως ένα μικρό σύμπλεγμα νησίδων όπως αυτό της Μεγίστης, με 400 κατοίκους, περιορίζει μία χώρα με έκταση 783km² και πληθυσμό 83 εκατομμυρίων, κάνοντας την Τουρκία μεσόγεια χώρα, πάρα το μεγάλο μήκος των ακτογραμμών της σε Αιγαίο και Μεσόγειο. Η Ελλάδα όμως, από την σκοπιά του θαλάσσιου Διεθνούς Δικαίου δεν έχει άδικο, όταν διεκδικεί ένα μεγάλο τμήμα της ανατολικής Μεσογείου, με την ΑΟΖ που της προσφέρει το σύμπλεγμα των νησίδων της Μεγίστης, δίνοντας της την δυνατότητα να έχει παράλληλα και κοινά θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο.
Η Ελλάδα όμως έχει ακόμη έναν σπουδαίο λόγο για να διεκδικεί και να θέλει την ΑΟΖ του συμπλέγματος της Μεγίστης, που νομικά της ανήκει και φυσικά θα της δώσει μεγαλύτερη ώθηση στην διεθνή σκακιέρα, με όλο τον πλούτο που αυτή περικλείει, αντιπαραθέτοντας μπροστά στα δικαιώματα της μεγάλης σε έκταση και πληθυσμό Τουρκίας, έναν τεράστιο και πολυεπίπεδο πολιτισμό 3000 ετών, που αποτελεί παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά. Παρά τις αρρυθμίες το έθνος μας συνεχίζει να εκπλήσσει και στο παρόν, σε πλήθος τομέων, κάνοντας τους Έλληνες γνωστούς για τα επιτεύγματα τους σε όλο τον κόσμο, έστω κι αν πολλοί αντιδραστικοί εντός της Ελλάδας θέλουν να βλέπουν το Έθνος τους ως αφρικανικό ή καυκάσιο.
Αυτός είναι ένας από τους ισχυρούς λόγους για να είναι το Ελληνικό Έθνος ακμαίο και σήμερα, καθώς ο Όμηρος δεν γίνεται να ανήκει σε ένα μικρό και ταλαίπωρο λαό χωρίς παρόν και μέλλον. Για αυτόν τον λόγο και για πλήθος επιτευγμάτων πρέπει να διεκδικήσουμε τα νομικά μας δικαιώματα, ώστε σε αυτήν την αναμέτρηση να είμαστε εμείς οι μόνοι νικητές.