Οι πρόσφατες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που οι απλοί πολίτες αισθάνονταν εδώ και πολύ καιρό και απείχαν μαζικά από τις τελευταίες εκλογές: ότι η αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία πάσχει. Μέσα από αυτές, η σιωπηλή πλειοψηφία, αυτοί που κάποιοι έσπευσαν να βαφτίσουν «κοινωνική αντιπολίτευση», ξαφνικά απέκτησε ισχυρή, ακηδεμόνευτη φωνή. Τόσο έντονη, που θρυμμάτισε μεμιάς τη βιτρίνα του κίβδηλου αφηγήματος περί Κράτους Δικαίου, διαφάνειας, λογοδοσίας και πάνω και πέρα από όλα, εμπιστοσύνης στις τρεις θεμελιώδεις εξουσίες.
Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει αληθινός εκφραστής αυτής της πλειοψηφίας σε πολιτικό επίπεδο. Κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έκανε το λάθος να αποπειραθεί να καπηλευτεί τις μαζικές διαδηλώσεις, γιατί και αυτά τα ίδια γνωρίζουν ότι αποτελούν μέρος της ίδιας αμφισβήτησης. Όχι αδίκως, γιατί οι πολιτικοί τους τακτικισμοί είναι πασιφανείς σε σημείο τέτοιο που έχουν εξοργίσει τους συγγενείς των θυμάτων που διαπιστώνουν ότι στο βωμό του πολιτικού συμφέροντος, ακόμα και οι νεκροί είναι αναλώσιμοι. Δε θα αποτελούσε έκπληξη αν η συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, συνέπιπτε σκοπίμως την ημέρα της θλιβερής επετείου συμπλήρωσης δυο ετών και εν μέσω των μαζικών, οπωσδήποτε, διαδηλώσεων.
Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία αξία για τους συγγενείς των αδικοχαμένων θυμάτων που θα συνεχίσουν να θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους μέχρι να σταματήσει να χτυπά και η δική τους καρδιά.
Η υπόθεση των Τεμπών όμως έχει ήδη κριθεί. Κατ΄αρχήν, στη συνείδηση του κόσμου. Κατά δεύτερο λόγο, στο κομμάτι της πολιτικής επικοινωνίας, όσους μπορεί να ενδιαφέρει αυτή. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου δεν θα έχει καμία απολύτως αξία για τον μέσο πολίτη που πλέον δεν εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη και το πολιτικό σύστημα - για αυτόν πλέον, κατεστημένο.
Κάπως έτσι, διανύουμε μια διετή τουλάχιστον, χρονική περίοδο κραυγαλέας αναντιστοιχίας λαϊκής βούλησης και πολιτικής εκπροσώπησής της. Από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία διολισθήσαμε στην κομματοκρατία. Πρόωρες εκλογές δεν μπορούν να γίνουν με τόσο ασθενή αντιπολίτευση γιατί θα οδηγηθούμε σε ακυβερνησία. Αλλά ακόμα και αν δεν οδηγούμασταν, οι υπάρχουσες εναλλακτικές είναι κατώτερες των περιστάσεων και των προσδοκιών του κόσμου.
Το αδιέξοδο είναι ακριβώς μπροστά μας.