Η Ελλάδα προτίθεται, ως φαίνεται, να απελάσει Ρώσους διπλωμάτες από τη χώρα, προβάλλοντας τον συνήθη ισχυρισμό των κρατών που σε αντίστοιχες περιπτώσεις θεμελιώνουν τις ενέργειες τους επικαλούμενα θέματα εθνικής ασφάλειας. Η αντίληψη αυτή δεν δείχνει να ανταποκρίνεται στα αληθινά αίτια και κίνητρα της ελληνικής πλευράς. Η αλήθεια συνίσταται στο γεγονός της θέλησης ή της υποχρέωσης των Αθηνών να συμβαδίσουν με τις βρετανικές ή και τις ευρωπαϊκές αντιδράσεις ως συνέχεια της εν εξελίξει πορείας σύγκρουσης ευρωπαϊκών και δυτικών χωρών με την Μόσχα.
Η εξέλιξη αυτή άπτεται ζητημάτων εθνικού συμφέροντος της Ελλάδος, η οποία παραδοσιακά, θα λέγαμε, είχε μια διακεκριμένη και προνομιακή εν πολλοίς έναντι των άλλων Ευρωπαίων και δυτικών, σχέση με τη Μόσχα. Το γεγονός αυτό, δηλαδή η διαφαινόμενη ελληνική στάση έναντι της Μόσχας, θα επηρεάσει προδήλως ευρύτερα τα εθνικά μας συμφέροντα και την εθνική μας στρατηγική. Αυτό θα αφορούσε τόσο σε σχέση με την Τουρκία, που έχουμε κάθε λόγο να ενισχύσουμε τη θέση μας έναντι του νεοπαγούς σουλτανικού καθεστώτος και του ερντογανικού φλερτ προς τη Μόσχα, όσο φυσικά και σε αναφορά προς την Κύπρο και το Κυπριακό Πρόβλημα, όπου η Μόσχα αποτελεί τον κυριότερο παραδοσιακά σύμμαχο της Κύπρου έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων και επιβουλών.
Επομένως, η συγκεκριμένη πρόθεση του ΥΠΕΞ είναι κατά την άποψή μας, εάν και εν τέλει υλοποιηθεί, τόσο ανεξήγητη, όσο και ανώφελη. Μας προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι λαμβάνονται ενδεχομένως αποφάσεις από την Αθήνα, χωρίς να υπολογίζεται με ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια το κόστος για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, ενώ από την άλλη το προσδοκώμενο όφελος από μια τέτοια ενέργεια θα είναι περιορισμένο έως και μηδαμινό. Αυτή η παράσταση προβολής μιας εικόνας του “καλού και υπάκουου παιδιού”, όχι μόνο δεν ωφελεί, αλλά ενίοτε είναι και επιζήμια.
Μια τέτοια παράσταση κράτους δεν ενισχύει σε καμιά περίπτωση την αξιοπιστία και την εμπιστοσύνη των τρίτων προς την χώρα και εδώ αναφερόμαστε, όχι μόνο στους φίλους, αλλά και στους εχθρούς, όπου οι τελευταίοι υπολογίζουν πάντοτε την συνέπεια και την προσήλωση κάθε κρατικής ενέργειας στο εθνικό συμφέρον της κρατικής οντότητας και μόνο. Αυτό σημαίνει αξιοπιστία, γιατί όλα τα κράτη του κόσμου υπερασπίζονται από τη θέση και τη φύση τους το εθνικό τους συμφέρον, που αποτελεί πυρήνα της ύπαρξής τους.