Κριτική του άρθρου «Αντιμαχία σχετικά με τις εδαφικές διεκδικήσεις. Μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας δεν υπάρχει η παραμικρή ομοφωνία», στην εφημερίδα BNN (Badische Neuste Nachrichten:Τα Νεότερα από τη Βάδη) Φύλλο 125 σελ.2. Τετάρτη12 Αυγούστου 2020.
Εάν η συντηρητική άποψη της ΒΝΝ ενδέχεται να αντιπροσωπεύσει την συντηρητική πολιτική της τωρινής κυβέρνησης της Μέρκελ, τότε θα πρέπει εμείς οι Ευρωπαίοι να θάψουμε τα συντάγματα που μιλούν για ανθρώπινα και εθνικά δικαιώματα.
Ένας θλιβερός απολογισμός του συγκεκριμένου άρθρου της εφημερίδας.
Ενώ το ελληνικό ΥΠΕΞ εδώ και εβδομάδες καταβάλλει προσπάθεια να απαλύνει με πολιτισμένα μέσα και σύμφωνα με το Πολιτειακό Δίκαιο τα αλλεπάλληλα κύματα προκλήσεων της Τουρκίας προς την Ελλάδα, εμφανίζεται σήμερα στην εφημερίδα Badische Neuste Nachrichten (Τα Νεότερα από τη Βάδη) το ακόλουθο άρθρο με τίτλο «Αντιμαχία σχετικά με τις εδαφικές διεκδικήσεις. Μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας δεν υπάρχει η παραμικρή ομοφωνία» και αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην επιχειρηματολογία της συντάκτριάς του (Istanbul, Susanne Güsten) και ενδεχομένως να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Η ΒΝΝ είναι το φερέφωνο της συντηρητικής πολιτικής στην Καρλσρούη και τα περίχωρα και μάλιστα την μονοπωλεί. Θα μπορούσε να συγκριθεί με την θέση της συντηρητικής κυβέρνησης στην Καρλσρούη όπου υπάρχει και τουρκικό προξενείο και όπου τονίζεται διαρκώς στον Τύπο η καλή συνεργασία μεταξύ τους. Ήδη ο τίτλος αφήνει να εννοηθεί ότι θα έπρεπε να υπάρξει ομοφωνία, δηλαδή ομοφωνία μεταξύ δύο αντίπαλων μερών!
Το άρθρο αρχίζει ως εξής: «Ιστάνμπουλ. Οι θέσεις των δύο γειτόνων-εχθρών Τουρκίας και Ελλάδας που αντιμάχονται για την κυριαρχία σε περιοχές του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου αποκλείονται αμοιβαία. Η Τουρκία, πιστή στο δόγμα «Γαλάζια πατρίδα» διεκδικεί τεράστιες εκτάσεις προ των ακτών της, ενώ η Ελλάδα σύμφωνα με την ερμηνεία διεθνών νομικών κανόνων επιμένει στην κατοχή μεγάλου τμήματος θαλάσσης μπροστά από το ίδιο μικρό νησάκι του Αιγαίου».
Η συντάκτρια του άρθρου εννοεί ότι τα θαλάσσια σύνορα της περιοχής είναι αντικείμενο διαμάχης εδώ και δεκαετίες. Το 1936 η Ελλάδα αύξησε τα χωρικά της ύδατα από 3 σε έξι ναυτικά μίλια. Το 1964 η Τουρκία αποδέχτηκε τα 6 μίλια. Η Ελλάδα διατηρεί το δικαίωμα να τα αυξήσει από 6 σε 12 μίλια. « Τότε θα γινόταν το Αιγαίο μια ελληνική κλειστή θάλασσα» δήλωσε η Άγκυρα. Και περαιτέρω: «Η Τουρκία δήλωσε ότι η επέκταση σε 12 μίλια των χωρικών υδάτων της Ελλάδας αποτελεί αιτία πολέμου».
Το άρθρο συνεχίζει με την επιχειρηματολογία των Αθηνών ότι σύμφωνα με το θαλάσσιο δίκαιο της σύμβασης του 1982 κάθε κατοικημένο νησί του Αιγαίου κατέχει τη δική του υφαλοκρηπίδα ως οικονομική ζώνη. Γι’αυτό η Ελλάδα είναι πεπεισμένη ότι τα νησιά αποτελούν προέκταση της ηπειρωτικής χώρας. «Η Ελλάδα θεωρεί ότι οι απαιτήσεις της καλύπτονται από την Σύμβαση...
…Από τουρκικής πλευράς αυτή η θέση σημαίνει ότι ένα μικρό νησί όπως το Καστελόριζο το οποίο απέχει μόνο12 χλμ από την τουρκική ακτή μπορεί να διεκδικήσει μια θαλάσσια περιοχή 40.000 τετρ. μέτρων οπότε η Τουρκία θα έμενε με άδεια χέρια», σύμφωνα με την σχετική επιχειρηματολογία.
«…Η Τουρκία σύμφωνα με το δόγμα «Γαλάζια πατρίδα» διεκδικεί 462 000 τετρ. μέτρα χωρικά ύδατα στον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Η εφαρμογή του δόγματος οδηγεί μέχρι την ανατολική ακτή της Κρήτης, κομμάτι της μεσογειακής ανατολικής ακτής, νοτίως της Κύπρου και πέραν της τουρκικής σφαίρας επιρροής. Προσέξτε εδώ, παρακαλώ, τον όρο «σφαίρα επιρροής». Θα έπρεπε κανονικά να λέει « μέχρι το παράνομα κατακτημένο και διεθνώς μη αναγνωρισμένο τμήμα της Κύπρου».
«…Επίσης τα ελληνικά νησιά, σύμφωνα με το δόγμα γίνονται θύλακες. Η Τουρκία θεωρεί ότι είναι παράνομο να ανήκουν ορισμένα νησιά στην Ελλάδα. Για παράδειγμα το Αγαθονήσι το κάνει επαρχία του Αϊδινίου…
Ο Ερντογάν σόκαρε την Ελλάδα απαιτώντας την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923…Και ο εναέριος χώρος πάνω από το Αιγαίο είναι αιτία διαμάχης. Η Ελλάδα ζητά 10 μίλια, η Τουρκία αναγνωρίζει μόνο 6. Και το θέμα καταλήγει σε παραβιάσεις του εναερίου χώρου… Η Τουρκία δεν νιώθει δεσμευμένη από τη σύμβαση θαλάσσιου Δικαίου διότι δεν την έχει υπογράψει. Η Ελλάδα όμως ναι. Η Τουρκία δεν αποδέχεται τη λύση από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά επιμένει σε διμερείς διάπραγματεύσεις» Εδώ τελειώνει το άρθρο.
Η περιγραφή της κατάστασης στο άρθρο μοιάζει με εφιάλτη. Μήπως φαίνεται το ίδιο και το παιχνίδι της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας;
Σε τι βάση μπορούν να αναζητηθούν λύσεις; Σε τι βάση μπορεί να επιτευχθεί ομοφωνία;
Το άρθρο δείχνει καθαρά ότι η Ελλάδα στηρίζεται σε συμβάσεις, σε συμφωνίες, στο Διεθνές Δίκαιο. Σε τι βάση μπορούν να στηριχθούν διμερείς διαπραγματεύσεις και συνομιλίες;
Πρέπει δηλαδή η Ελλάδα να παραιτηθεί από την νομιμότητα και το Διεθνές Δίκαιο για χάρη ενός εθνικιστικού, ισλαμιστικού δόγματος κάποιου Ερντογάν ο οποίος ονειρεύεται ένα Νεο-Οθωμανισμό και μια ιμπεριαλιστική εξάπλωση ενός ισλαμικού κράτους;
Η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούν να πάρουν ως βάση διμερών συνομιλιών με την Τουρκία ένα δόγμα που ονομάζεται «Γαλάζια πατρίδα» για να υπάρξει συμφωνία. Αντίθετα απαιτείται πολιτισμένος διάλογος με βάση το Δίκαιο, τον σεβασμό και την διπλωματική κατανόηση καλής γειτονίας.
Η Τουρκία, μετά την τελευταία της προκλητική ενέργεια να μετατρέψει την Αγ. Σοφία σε τζαμί κάνει σαφές ότι επιδιώκει οτιδήποτε άλλο εκτός από την κατανόηση και την αναγνώριση συμφωνιών και εθνικών δικαιωμάτων.
Η Γερμανίδα αρθρογράφος δεν παρέλειψε να τονίσει τις παράνομες, παράλογες και προκλητικές ενέργειες της Τουρκίας. Παραδόξως όμως καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η νομιμόφρων Ελλάδα και η διαρκώς παρανομούσα Τουρκία θα πρέπει να έρθουν σε κοινή συμφωνία, προφανώς χωρίς την επέμβαση της Γερμανίας και της ΕΕ γενικότερα, οι οποίες παρακολουθούν απαθώς τα τεκταινόμενα. Άρα καμιά πίεση προς την Τουρκία η οποία μπορεί να επιμείνει χωρίς φόβο στην ιμπεριαλιστική της πολιτική;