Ακόμα και οι εμπόλεμοι, φανερά ή κρυφά, συνομιλούν μεταξύ τους. Φυσικά συνομιλούν και οι - έστω και σε λυκοφιλία - σύμμαχοι (ΝΑΤΟ) .
Το ότι πρέπει να έχουμε ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με την Τουρκία είναι αυτονόητο, έστω και εάν αυτή είναι δύστροπη και κακόπιστη.
Το θέμα είναι πως άλλα λέμε και εννοούμε εμείς και άλλα λέει - εννοεί η Τουρκία, την δε καλοπιστία μας την εκλαμβάνει ως αδυναμία, κυρίως όταν ξέρει πως οδεύουμε εκόντες άκοντες σε διάλογο για το συμφέρον της Συμμαχίας (πρωτίστως) και παρεμπιπτόντως δικό μας.
Επομένως, «Ναι» στο διάλογο, λείπουν όμως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του διαλόγου αυτού και επομένως δεν μπορεί να υπάρξει γνήσιος διάλογος που αποφέρει συμφέροντα αποτελέσματα για την πλευρά μας. Πιθανόν όμως να φέρει αποτελέσματα στην Τουρκική πλευρά, όταν μάλιστα έχει ενεργό casus belli και κατοχή στην Κύπρο.
Άρα;
Ας συνομιλούμε απλά δημοσιοσχετίστικα, κοινώς ”να’χαμε να λέγαμε” να καταδεικνύουμε την δυστροπία της Τουρκίας, να λέμε ” αυτή φταίει και όχι εμείς, για την μη πρόοδο ”και έτσι να περνάει ο χρόνος, που ίσως μας ωφελήσει.
Αν όμως εξελιχθούν τα πράγματα άμεσα, όπως θέλουν οι κοινοί Σύμμαχοι, εκτιμώ / πιθανολογώ, μη αναστρέψιμη βλάβη μας και μάλιστα ”βλάβη μας με το βαμβάκι ”... χρύσωμα χαπιού .... να σε κάψω Γιάννη να σ′ αλείψω λάδι κλπ, ψευτοδιλήμματα τύπου ”και τι θέλετε να κάνουμε; πόλεμο; ”
Ας φοβίζουμε την κοινωνία με την απειλή πολέμου, ούτως ώστε να αποδεχθεί την όποια συμβιβαστική (αλλά τελικά επιζήμια) λύση.
Κοινώς παιδαριώδεις αιτιάσεις από μια Πολιτεία (πολιτικοί- πολίτες) με φοβικά σύνδρομα και ανευθυνο-υπεύθυνες στάσεις σε όλες τις σύγχρονες προκλήσεις, που βαδίζει χωρίς κοινό όραμα και εθνική στρατηγική οφέλους. Με λίγα λόγια “πάμε και όπου βγεί”...