Ας το πάρουμε απόφαση, ποτέ άλλοτε στην μεταπολίτευση η ακροδεξιά δεν απολάμβανε τέτοιας ασυλίας. Η αλήθεια είναι ότι στην αποποινικοποίηση της συνέβαλλαν πολλοί και σύνθετοι παράγοντες μέχρι να φτάσουμε στο σημείο οι νοσταλγοί του εθνικοσοσιαλισμού να έχουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και να δηλώνουν απερίφραστα «είμαστε ναζί, τι να κάνουμε;».
Υπό το πρίσμα αυτό, δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταβάλει τόση προσπάθεια να αποβάλλει τη ρετσινιά της ακροδεξιάς. Με τον Σύριζα να πνέει τα λοίσθια και την Χρυσή Αυγή με το ενάμιση πόδι στον Κορυδαλλό, παρουσιάζεται μια ιστορική ευκαιρία να αλιεύσει, εκτός από τους «αποπροσανατολισμένους», και από την συγκεκριμένη δεξαμενή. Άλλωστε η σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν έχει μόνο το όνομα αλλά και τη χάρη. Ο τομεάρχης δημόσιας διοίκησης, για όσους δεν γνωρίζουν, υπήρξε πρόεδρος της ΕΠΕΝ ενώ ο τωρινός αντιπρόεδρος της μαθήτευσε δίπλα στον εγχώριο γκουρού του εθνικοσοσιαλισμού (όχι και τόσα πολλά χρόνια πριν). Τόσο δύσκολο λοιπόν είναι για τον μέσο ψηφοφόρο να αντιληφθεί ότι δύο άνθρωποι που έχτισαν πολιτική καριέρα εκθειάζοντας την «χρυσή επταετία» προφανώς δεν αντιπροσωπεύουν ο,τι πιο εκσυγχρονιστικό και φιλελεύθερο; Η μήπως άραγε όλη αυτή η πρεμούρα της δημιουργίας ενός κεντροδεξιού προφίλ αποσκοπεί στη γνωστή και δοκιμασμένη τακτική του ψαρέματος σε θολά νερά; Παρότι ο Κυριάκος δεν φημίζεται για την πολιτική του ευφυΐα, τα βασικά τα γνωρίζει…
Όπως και να χει μόνο θυμηδία προκαλεί η πρόσφατη απόφαση της Πειραιώς να επιβληθεί εμπάργκο στην κρατική τηλεόραση με αφορμή την άποψη ενός δημοσιογράφου της. Και ακόμα περισσότερη οι προσπάθειες διάφορων έμμισθων και ταλαίπωρων να στρεβλώσουν τα προφανή. «Όταν τα άκρα συγκλίνουν μόνο για καλό είναι..» ήταν το πιο ανεκδιήγητο σχόλιο που είχα διαβάσει την επαύριο του γάμου των Καρατζαφερικών στελεχών με την Σαμαρική, τότε, Νέα Δημοκρατία, ενώ με «κοπτήρα» παρομοίαζε ένας άλλος τον τάχα μου καταγγελτικό λόγο του Άδωνι.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι με το μεσαίο χώρο αποσαθρωμένο ο Κυριάκος έχει όλη την πολυτέλεια να παίζει σε διπλό ταμπλό. Γιατί δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι υπάρχει ένας (ολογράφως) άνθρωπος που μπορεί να πάρει το ΠΑΣΟΚ της Φώφης στα σοβαρά, ενώ το Ποτάμι με προσχωρήσεις τύπου Χειμωνά περισσότερο θυμίζει απολίτικο κλάμπ ανεπάγγελτων ελιτιστών (όχι ότι πριν δεν ήταν). Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στην μοναδική καθαρή επιλογή, ένα κόμμα με καραμπινάτα Ορμπανικά χαρακτηριστικά, που φλερτάρει κατ’ επίφαση με την φιλελεύθερη δεξιά εκμεταλευόμενο τις συγκυρίες για να εξασφαλίσει την αναγκαία αυτοδυναμία. Αν τώρα εξακολουθούν να υπάρχουν αφελείς και καλόπιστοι που αναγνωρίζουν στην εκλογή του τη νεκρανάσταση του κεντροδεξιού χώρου, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο…