Το βράδυ της Τρίτης μετά το διάγγελμα του πρωθυπουργού, αποκοιμήθηκα εξαντλημένη από ημικρανία. Το πρωί ο κρόταφος ακόμη σφυροκοπούσε, αλλά πονούσε και ο δεξιός μου καρπός. Ασυναίσθητα, όπως είχα πάρει από το κομοδίνο τα παυσίπονα, πέρασα στο χέρι το κομποσκοίνι που μου είχε φέρει ο πατέρας μου, παιδί, από το Άγιο Όρος. Καθώς κοιμήθηκα όλη τη νύχτα έτσι, σφίγγοντας στην παλάμη τον σταυρό, οι κόμποι είχαν σημαδέψει και πληγώσει τον καρπό μου. Ξύπνησα με τη λαχτάρα του τί είχε διπλοτυλιχθεί στα ακροδάχτυλά μου.
Είμαστε η γενιά της μεταπολίτευσης, που αποτελούμε έστω κατ′ όνομα την ατμομηχανή της σημερινής κοινωνίας. (Στην πραγματικότητα δεν είχαμε ποτέ τις ευκαιρίες και τις θέσεις της προηγούμενης). Γεννηθήκαμε μέσα στις ελευθερίες, τα δικαιώματα, τις παροχές, τις ευκαιρίες. Μεγαλώσαμε μέσα σε ένα διογκωμένο κοινωνικό κράτος, σαν παραφουσκωμένο ζυμάρι. Δεν περάσαμε πόλεμο, εμφύλιο, δικτατορία ή πείνα.
Την Τρίτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε σε εθελούσια καραντίνα τη χώρα. Με τακτ, αλλά το έκανε. Πώς θα μπορούσε να κηρύξει μεμιάς σε καραντίνα τη γενιά του διαδικτύου και της παγκοσμιοποίησης; Ήξερε ότι θα χρειαστεί ημέρες. Και κυρίως να απευθυνθεί στο φιλότιμο.
Ο Μπλεζ Πασκάλ έλεγε ότι το μεγαλύτερο κακό το πράττει ο άνθρωπος που δεν μπορεί να μείνει σπίτι του. Ο Πασκάλ φορούσε μία μεταλλική ζώνη, περασμένη στο εσωτερικό της με καρφιά, έτσι ώστε αν εξόκειλε, να τον επανέφερε στην τάξη. Ο Γάλλος φιλόσοφος είχε υπάρξει ιδιοφυΐα, είχε θέσει τις βάσεις της θεωρίας των πιθανοτήτων, δεινός τζογαδόρος γαρ. Στο τέλος της ζωής του, ένθερμος Γιανσενιστής πια, είχε παραδοθεί στην πίστη.
Θα κάτσουμε σπίτι, έστω σιγομουρμουρίζοντας Λουκιανό Κελαηδόνη που άκουγαν στα πικ-απ τις Κυριακές οι πατεράδες μας. Μένοντας σπίτι προστατεύουμε τον εαυτό μας. Μην έχοντας οι περισσότεροι ζήσει ποτέ υπό συνθήκες πραγματικά δύσκολες, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς θα αντιδράσει ή ποιές είναι οι αντοχές του οργανισμού μας υπό απειλή. Μένοντας σπίτι προστατεύουμε τα παιδιά μας, τα οποία ακόμη και αν τα ίδια νοσήσουν ήπια, χρειάζονται πάντα τους γονείς τους στο μέγιστο των δυνάμεών τους. Προστατεύουμε φίλους και συγγενείς που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Προστατεύουμε τους ηλικιωμένους γονείς μας, τους “παππούδες και τις γιαγιάδες” μας. Τους το χρωστάμε.
Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση έχει επιδείξει σοβαρότητα, πυγμή και αποφασιστικότητα στην αντιμετώπιση της κρίσης. Οι ανάγκες όμως που θα προκύψουν δεν μπορούν να καλυφθούν αποκλειστικά από το κράτος, όσο κι αν αυτοσχεδιάσει. Η πραγματικότητα είναι πάντα αδυσώπητα πολύπλοκη μπροστά στην πιο ικανή κρατική μηχανή. Σας λαός είμαστε πολυμήχανος. Οφείλουμε να επιμεριστούμε την ευθύνη. Θα υπάρξουν συνάνθρωποι που θα μείνουν χωρίς δουλειά, χωρίς μισθό, χωρίς μεροκάματο. Ας βρούμε τρόπους να είμαστε από ασφαλή απόσταση δίπλα τους. Όταν αγοράσουμε γάλα για το δικό μας παιδί, μπορούμε να αφήσουμε ένα γάλα έξω από τη διπλανή πόρτα. Κυρίως αν βρεθούμε εμείς οι ίδιοι στη θέση αυτή, να μη διστάσουμε να ζητήσουμε βοήθεια.
Ενδεχομένως να βιώσουμε καταστάσεις, που σαν γενιά είχαμε μόνο ακούσει να μας διηγούνται οι παλιότεροι, είχαμε διαβάσει σε βιβλία, είχαμε δει σε ταινίες, αλλά δεν μπορούσαμε να τις διανοηθούμε ως πραγματικότητα.
Είναι η σειρά μας να ανταποδώσουμε όσα μας προσφέρθηκαν, όσα μας δόθηκαν, στην ελληνική κοινωνία, την πολιτεία, τον συνάνθρωπο μας. Αν οι άνθρωποι παραπαίουμε ανάμεσα στον δογματισμό και τον σκεπτικισμό, (ανάμεσα δηλαδή στην πεποίθηση ότι ο άνθρωπος με όπλο τη λογική μπορεί να κατακτήσει τα πάντα και την αντίθετη θέση, ότι δεν αρκεί η δύναμη του λόγου για να νικήσει κάθετι), είναι η ώρα να ασπαστούμε την πίστη. Να πιστέψουμε στον εαυτό μας, να εμπιστευτούμε τον διπλανό μας. Να συμπράξουμε με την κυβέρνηση. Και ναι, να προσευχηθούμε. Το πρώτο που κάνει ο κορονοϊός είναι να θέτει εκτός λειτουργίας και τα πιο προηγμένα δημόσια συστήματα υγείας.
Εμείς, η γενιά της μεταπολίτευσης. Εμείς, για την Ελλάδα.