Τι περίεργο τέλος μιας τρομερής μέρας. Των Βαΐων εδώ σ′ εμάς με τον Νυμφίο να ξεκινάει τα πάθη του ακριβώς την ώρα του δειλινού και Πάσχα εκεί σ′ αυτούς, βαμμένο όμως στο πιο αθώο, το πιο παράλογο αίμα. Ο αμνός σε μιαν ακόμη αποκρουστική θυσία. Μια ακόμη υπερεκατόμβη. Οι φανατικοί, οι ζηλωτές, οι διεστραμμένοι της Σρι Λάνκα εκδικήθηκαν (;) τον διεστραμμένο της Αυστραλίας. Η παγκοσμιοποίηση είναι εφιαλτικά παρούσα με τις πυρές των μαγισσών του Μεσαίωνα να καίνε ακατάπαυστα. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι συνεχίζονται πιο ακατανόητοι πάρα ποτέ. Τόσο μίσος για έναν θεό της αγάπης ή για έναν άλλο της δικαιοσύνης. Ή έστω της ανοχής (το Κοράνι αναφέρεται στην ανοχή).
Με τους ισχυρούς του πλανήτη να χύνουν, πάλι, κροκοδείλια δάκρυα και το πλήθος να πορεύεται αλαφιασμένο, έντρομο...
Όπως τότε, στις 21 Απριλίου, με την Εθνοσωτήριο... Τα επτά χρόνια του ψευδοπατριωτικού κιτς και της εθνικής προδοσίας. Τα χαμένα χρόνια ... Εκείνα της νιότης μας. Πριν μισόν αιώνα! Με συνέπειες όμως που διαρκούν μέχρι σήμερα ...
Κι όμως. Εδώ, στον βράχο του Αγίου Ρωμανού, με την Σύρο απέναντι, ένα φως ιλαρόν δείχνει πως η Άνοιξη διόλου δεν πτοείται από τα δράματα ή τα πάθη των ανθρώπων. Τα πάθη της ιστορίας, μικρής και μεγάλης. Ανάμεσα ουρανού και θαλάσσης, σύννεφων και γης σπέρνει τα πράσινα, τα ροζ, τα κίτρινα και τα χρυσαφιά χωρίς φειδώ. Χωρίς καμιά μεταφυσική. Κι εγώ αδειάζω μόνος ένα ποτήρι τζιν ως συγχώρεση, ως παρηγοριά στην αδυναμία μου να κατανοήσω, σχεδόν ένοχος για το θέαμα που αντικρίζω. Που μού προσφέρεται σαν αυτονόητο. Η ομορφιά που με καταδέχεται. Που είναι σαν να έγινε μόνο για μένα. Σαν έπαθλο της μοναξιάς μου. Λίγες, ελάχιστες σταγόνες διάφανου ποτού αντί για δάκρυα... Ο ήλιος, τέλος, αδιάφορος κι αυτός για τις ειδήσεις της ημέρας - έχει τόσα άλλα στο κεφάλι του - ολοκληρώνει σε λίγο την καθημερινή αποστολή του. Βασιλεύει, δύει δηλαδή, στον ακατάληπτο κόσμο.
Διαβάστε περισσότερα στο http://manosstefanidis.blogspot.com/