To Debate.
Δεν ήταν αδιάφορο. Δεν ήταν βαρετό. Είχε ειδήσεις. Είχες ατάκες (έστω και μικρές). Είχα την ευκαιρία να εκφράσω την άποψή μου για το debate σε ένα κείμενο που γράφτηκε αμέσως μόλις ολοκληρώθηκε. Το debate είχε και νικητή. Δεν είχε μεγάλους χαμένους. Αλλά επιμένω: ο μεγάλος νικητής είναι η Δημοκρατία. Αν θέλει η Πολιτεία να θεσπίσει ένα νόμο για την προεκλογική εκστρατεία αυτός ας είναι η διεξαγωγή debate με τα κόμματα της Βουλής με συγκεκριμένο χρονικό όριο στη συζήτηση αλλά χωρίς άλλα προαπαιτούμενα.
Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Αλέξη Τσίπρα.
Σε μια προσπάθεια να κατανοήσω γιατί ο κ. Κ. Μητσοτάκης δεν προχωρούσε σε πρόωρες εκλογές σε ένα κείμενο του Ιουλίου 2022 είχα γράψει “Κομματικά είναι λογικό να βλέπει κανείς στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα τον Κόρμπιν της Ελλάδας. Να διαχειρίζεται το χρόνο των εκλογών με τη λογική ότι, όποτε κι αν γίνουν, ο κ. Τσίπρας θα ηττηθεί“. Προσωπικά είχα εντυπωσιαστεί με τον Αλέξη Τσίπρα όταν εκείνος είχε σχεδόν μόνος του μετατρέψει το 23,75% των Ευρωεκλογών του 2019 σε 31,53% στις εκλογές του 2019. Και ποτέ δεν τον υποτίμησα. Αλλά έχω γράψει και το ξαναγράφω. Αποτελεί την μεγάλη απογοήτευση της προεκλογικής περιόδου του Μαΐου 2023.
Με αλλοπρόσαλλη στρατηγική, με υπερβολική χρήση του χιούμορ, με απανωτές λανθασμένες κινήσεις. Και με μια εμφάνιση στο debate όπου ενώ δεν έκανε χτυπητά λάθη δεν είχε τη διαύγεια και την οξυδέρκεια να εκμεταλλευτεί τα όποια λάθη των άλλων. Φοβάμαι ότι η λογική του “ότι και να γίνει εγώ θα παραμείνω αρχηγός” τον έχει οδηγήσει στην πιο άνευρη προεκλογική του καμπάνια από τότε που ήταν Επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πρέπει εκείνος να φοβάται ότι οι Ελληνίδες κι οι Έλληνες από το 2012 και μετά σε κανένα κόμμα δεν έδωσαν 40%. Σε κανένα. Που σημαίνει με απλά λόγια ότι αφενός το πρώτο κόμμα όχι μόνο δεν διέθετε και δεν διαθέτει λευκή επιταγή αλλά ελεγχόταν κι ελέγχεται καθημερινά κι αφετέρου ότι επιθυμούσαν και (το πλέον πιθανόν) επιθυμούν μια αξιωματική αντιπολίτευση που να ελέγχει. Που να ασκεί με σοβαρότητα κι υπευθυνότητα το ρόλο της. Που να συμμετέχει δημιουργικά και αξιολογικά. Ας έχει τουλάχιστον αυτό στο μυαλό του.
Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων:
Καταρχάς ας ξεκινήσουμε με το βασικό. Είναι εταιρείες. Που σημαίνει ότι έχουν έσοδα – έξοδα. Που σημαίνει ότι τα έσοδα πρέπει να είναι περισσότερο από τα έξοδα. Που για να έχουν περισσότερα έσοδα από έξοδα πρέπει να παράγουν πετυχημένο έργο. Επίσης ανήκουν σε κάποιους ανθρώπους. Που έχουν ονοματεπώνυμο. Άρα κι ευθύνη. Ναι οι δημοσκοπήσεις δεν αποτελούν πανάκεια. Ναι κάθε δική τους αναφορά είναι φωτογραφία της στιγμής. Ναι κι εγώ πολλές φορές κάνω και δεύτερες και τρίτες σκέψεις όταν διαβάζω τις εκτιμήσεις τους. Αλλά αποφάσεις παίρνονται με βάση τα ευρήματα τους. Κι αυτό είναι το σωστό. Και για να γίνω συγκεκριμένος: αν κάποιος μου δείξει μια έρευνα εκ των Metron Analysis του Στράτου Φαναρά ή της QED (όποτε διεξάγει πολιτικές έρευνες) της Χριστίνας Καράμπελα που να έχει πέσει έξω ως προς το ποιο κόμμα θα έρθει πρώτο ή δεύτερο στις εθνικές εκλογές θα του ζητήσω συγγνώμη.
YΓ. Η Public Issue του Γιάννη Μαυρή επικοινώνησε ένα εξαιρετικό διάγραμμα (φωτογραφία).
Το συνοδεύει η ακόλουθη λεζάντα: “την τελευταία 25ετία, λόγω της απαξίωσης των κομμάτων, τα κριτήρια ψήφου των πολιτών έχουν αλλάξει δραματικά. Πάνω από το ½ του εκλογικού σώματος (55%) ψηφίζει πλέον αρνητικά, το «λιγότερο κακό» κόμμα”. Κοινωνικοοικονομικά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα της εποχής μας.