Η Ελλάδα πορεύεται, παραπατώντας, στο μακρύ μονοπάτι μίας προεκλογικής περιόδου. Η ημερομηνία των εκλογών παραμένει άγνωστη και οι όροι με τους οποίους θα αντιπαρατεθούν τα κόμματα βρίσκονται υπό διαμόρφωση.
Το μόνο βέβαιο είναι η ακραία πόλωση ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, καθώς επιχειρούν να θέσουν στους ψηφοφόρους πιεστικά διλήμματα.
Oι πολιτικοί και τα κόμματα δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να προστατέψουν δημοσιογράφους και Μέσα, εάν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι δεν το πράξουν.
Όσο η δημοσιογραφία αποδυναμώνεται, τόσο οι υπόλοιπες εξουσίες ενισχύονται. Γιατί όταν η δημοσιογραφία λειτουργεί σωστά, μπορεί να αποτρέπει τα φαινόμενα ασυδοσίας, έστω και αν οι πολιτικοί δεν το αντιλαμβάνονται.
Η δημοσιογραφία έχει γίνει εύκολος στόχος. Καθώς τα συμπτώματα του κομματικού οπαδισμού πολλαπλασιάζονται, δημοσιογράφοι εύκολα περνούν απέναντι.
Κατεβαίνουν στην πολιτική, παίζουν το ρόλο του «αντιπάλου», ή αποδέχονται το ρόλο του «εκπροσώπου» σε τηλεοπτικά πάνελ.
Δεν είναι παράξενο, ότι οι πολιτικοί και τα κόμματα σηκώνουν το δάχτυλο ολοένα και συχνότερα για να δείξουν δημοσιογράφους ή Μέσα ως αντιπάλους τους.
Οι δημοσιογράφοι που έχουν μπει στο «τριπάκι» δεν μπορούν να εκπλήσσονται όταν συμβαίνει αυτό.
Οι υπόλοιποι, είναι ώρα να αντιδράσουν. Και η μόδα των εμπάργκο σε ΜΜΕ είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος.
Γιατί είναι διαφορετικό να αποδοκιμάσει ή να καταγγείλει ένα κόμμα κάποιο δημοσιογράφο, από το να τον αποκλείσει. Πολύ δε περισσότερο να επιβάλει και αποκλεισμό συνολικά σε ένα Μέσο - στοχοποιώντας de facto το σύνολο των δημοσιογράφων του.
Απαγορεύεται ο καταλογισμός ευθύνης σε δημοσιογράφο; Kαθόλου. Υπάρχουν δικαστήρια, υπάρχει Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και υπάρχει - ακόμα περισσότερο - η Ενωση Συντακτών που οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της.
Αλλά εμπάργκο;
Το έκανε κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ με το MEGA. Το ξαναέκανε με τον ΣΚΑΪ και τώρα το κάνει η Νέα Δημοκρατία με την ΕΡΤ (η οποία παραμένει εκτεθειμένη, λόγω της διαχρονικής «υπακοής» σε κυβερνήσεις και πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της).
Σήμερα και τα δύο κόμματα δηλώνουν, ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω στο εμπάργκο, γενικώς. Είναι εντελώς λάθος.
Και είναι ακόμα μεγαλύτερο λάθος, όταν μπαίνουν δημοσιογράφοι στη διαδικασία να επιλέξουν «ποιό εμπάργκο είναι αιτιολογημένο και ποιό όχι;»
Γιατί βάζουν τον εαυτό τους στις μυλόπετρες μίας προεκλογικής σύγκρουσης, από την οποία η δημοσιογραφία οφείλει να κρατά αποστάσεις.
Είναι ποτέ δυνατόν, να αποδεχθούν οι δημοσιογράφοι ότι τα στελέχη ενός κόμματος θα βγαίνουν μόνο στον ένα τηλεοπτικό σταθμό και του δεύτερου κόμματος μόνο στον άλλο;
Πόσο περισσότερο να πάμε κόντρα στην κοινή λογική της δημοσιογραφίας και πόσο περισσότερο να κάνουμε τα στραβά μάτια στην οπαδική δημοσιογραφία;
Εκτός αν συμφωνήσουμε να επιβάλουμε όλοι μαζί εμπάργκο στη λογική.