Είχε σκεφθεί να γράψει ένα κειμενάκι πριν τις εκλογές. Λίγο ότι βρισκόταν εκτός Ελλάδος και δεν είχε την δυνατότητα να «μυριστεί» με την αμεσότητα του παρόντος το άρωμα της καθημερινότητας που έτρεχε, λίγο αυτό το μονολιθικό καθεστώς των ελληνικών ΜΜΕ που συχνά –πυκνά, τέσσερα και βάλε χρόνια τώρα, άγεται και φέρεται από τη νεοδημοκρατική πατρωνία, λίγο η επιφυλακτικότητά του απέναντι στις δημοσκοπήσεις, λίγο η προκλητική, εξόφθαλμα άδικη και κακοποιητική άνεση των βουλευτών που, όταν ενοχλούνται από μια κριτική, αμολάνε ανεξέλεγκτα και μια μήνυση όπου δη (θυμίζοντας ανεξέλεγκτες και ηχηρές μάλιστα εκτοξεύσεις κατόπιν υπερκατανάλωσης φασολάδας), είπε να σιωπήσει.
Κάποια στιγμή δεν κρατήθηκε, και εξωτερίκευσε την μελαγχολία του.
Όμως αυτό το «ουφ» που νιώθει κάποιος, όταν βγάζει από μέσα του το εσώψυχο και το αφήνει να πετάξει, να πάρει τον δρόμο του απελεύθερο πια, καμιά φορά μοιάζει να είναι περισσότερο βαρύ απ’ ό,τι αρχικά υπολόγιζε, σαν άγκυρα βαθιά βυθισμένη που εξακολουθεί να τον κρατάει δέσμιο: Κάπως έτσι λοιπόν, συνέχισε να εξωτερικεύει τη μελαγχολία του.
Το βράδυ των εκλογών το εκλογικό αποτέλεσμα ταρακούνησε τους πάντες, έμοιαζε σαν «εισβολή». Υπάρχει η έννοια της «άφιξης», υπάρχει η έννοια του μηνύματος που στάλθηκε, υπάρχουν πολλοί λεκτικοί προσδιορισμοί που φωτογραφίζουν μια είδηση, ένα νέο, κάτι που συνέβη.
Την 21 Μαΐου είχαμε μια κανονική εισβολή που αποτυπώθηκε τρεις μέρες μετά ως «Ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε πίσω από την ιστορία» .
Θα πρόσθετα ένα ερωτηματικό στο τέλος του παραπάνω τίτλου, πιο πολύ για να κρατήσω τα μπόσικα. Όμως, πράγματι, σε γενικές γραμμές θα ήταν δύσκολο να αμφισβητηθούν οι αλήθειες που περιγράφονται στο παραπάνω κείμενο.
Στο προληπτικά αυτολογοκριμένο «Πολλάκις με τον Πολάκη», προσπάθησε να περιγράψει την ανησυχία, την ενόχληση, την αποστροφή, τον φόβο του κεντρώου ψηφοφόρου μπροστά στην αισθητική που εκπέμπει ο λόγος αυτός, καθώς και το τραγελαφικό και κακότεχνο μπες-βγες στους εκλογικούς συνδυασμούς που παίχτηκε.
Στην εφημερίδα που διάβαζε, στον χώρο των αναζητήσεων, στο λήμμα «Πολάκης», θα προκύψουν 16 σελίδες επί 10 άρθρα την σελίδα, μας κάνουν 160 άρθρα που να αναφέρονται στην αισθητική του γραπτών του διατυπώσεων, στην εκφορά του δημόσιου προφορικού του λόγου, στις αναρτήσεις που κάνει, στη στόχευση προσώπων, στη συγκρουσιακή του λογική και πρακτική.
Καθημερινός άνθρωπος ήταν, από αυτούς τους αφανείς που καθορίζουν λίγο - πολύ με την μετακινούμενη ψήφο τους ποιος θα κυβερνήσει:
Μετά μεγίστης προσοχής εδιάβαζε πολλάκις
Όσα εξέπεμπε ο Πολάκης
Λόγο φλογερό σαν άσβεστο καμίνι
Βέλη καυτά στης Δεξιάς την κνήμη
Λόγο πολλάκις εντόνως αιχμηρό
Κατέληγε με άρωμα κεντροφοβικό
Για τον κεντρώο ψηφοφόρο
Που πλήρωσε αδρά του Σύριζα τον φόρο
Άδειασε το σεντούκι μπας και γλυτώσει το σπιτικό
Και νιώθει ένα μεγάλο ερωτηματικό
Αν το βγες-μπες με του Πολάκη την τοπική αρμάδα
Που κράτησε λίγο πιο πάνω από μια εβδομάδα
Μετά το γράμμα το πνιγηρά απολογητικό
Που βαφτίστηκε ήδη «διευκρινιστικό»
Κι έχει ξανά-μανά κι επίσημα επανενταχθεί στο πρώτης γραμμής δυναμικό
Κι όλα τούτα εν μέσω ομοφωνίας τόσο για την παραπομπή
Όσο και για την απόφαση την απαλλακτική
Προς τι τούτο το θεατρικό μπαλάκι
Μεταξύ Τσίπρα και Πολάκη
Τόλμησε να αναρωτηθεί
Η κεντρώα του καταγωγή
Λες να ήταν της αυτοκριτικής η πειθώ
Που αντέστρεψε στο 100%
Την ομοφωνία περί παραπομπής
Σε ομοφωνία περί απόφασης απαλλακτικής
Όλη αυτή η αστραπιαία μελό μεταλλαγή
Για τον κεντρώο ψηφοφόρο ίσως προσμετρήσει στην τελική επιλογή
Και τα λόγια του Σοφοκλή να θυμηθεί :
«Γοργοπόδαρη η πειθώ, αν είναι για το κακό να πείσει»
Πολύ φοβάμαι πως η αμηχανία που έχει περιβάλει το κόμμα που επί του παρόντος (;), ασκεί τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά την «εισβολή» του εκλογικού μηνύματος μοιάζει με μια καταχνιά που θα αργήσει να αποσυρθεί.
Αμηχανία και αδυναμία να καταλάβουν τι νοιάζει, τι πονάει τον ταπεινό πολίτη, ποια ηρεμία και ποια σχετική έστω σιγουριά έχει ανάγκη να νιώσει.
Ίσως γιατί ο Σύριζα έπαιξε σε αρκετά ταμπλό, από τον Σύριζα του 2015 που συναπάντησε τα αλαφιασμένα, γεμάτα απόγνωση και με πληγωμένο εγωισμό τότε, μεσαία στρώματα, μέχρι τον «Γρύλιζα» του περί ου ο λόγος (και όχι μόνο) ως τον «Μύριζα» των διαφόρων παρεκτροπών όταν στρογγυλοκάθισε στην εξουσία.
Όλα τούτα, δύσκολα παίρνουν άφεση αμαρτιών. Προς το παρόν τουλάχιστον.
***
Μιχάλης Κονιόρδος, Καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
Απόψεις και άλλες δηλώσεις που εκφράζονται από χρήστες και τρίτα μέρη (π.χ., bloggers) είναι αποκλειστικά δικές τους και δεν αποτελούν απόψεις της HuffPost Greece. Την ευθύνη για περιεχόμενο που δημιουργείται από τρίτα μέρη φέρουν αποκλειστικά τα μέρη αυτά.