Αρχικά, η εικόνα ενός μικρού κοριτσιού με ένα άδειο ταπεράκι δίπλα της, στη συνέχεια μερικές εικόνες διανθισμένες με άνειρμο λόγο. Ακολούθως μια χαώδης μίξη συσσιτίων για άσιτα παιδάκια, μεσογειακής διατροφής και δημιουργίας θέσεων εργασίας ως αποτέλεσμα αυτής της θλιβερής πραγματικότητας. Στο τέλος το κοριτσάκι τρέχει ανέμελο και σχεδόν χαρούμενο στο προαύλιο του ελληνικού κοινοβουλίου και μια γυναικεία καρικατούρα εμφανίζεται στην οθόνη εκστομίζοντας τη φράση «Λόλα να ένα γεύμα». Τέλος το γνωστό, πλέον, «δια πάσαν νόσον» και μαλακίαν που διαπράττει στην πλάτη μας, όλο και συχνότερα, η κυβέρνηση αυτής της χώρας, «ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη» ειπωμένο, αναίσχυντα, από τον ηθικό, αν μη τι άλλο, αυτουργό για την κατάσταση που έχει περιέλθει το κοριτσάκι, τα τελευταία, τουλάχιστον, τρία χρόνια.
Η παραπάνω περιγραφή αναφέρεται σε επίσημο διαφημιστικό σποτ της ελληνικής κυβέρνησης, φορέα μιας αρρωστημένης απευκταίας «ελπίδας» που συνοψίζεται στην αποτροπιαστική φράση «Λόλα να ένα γεύμα» και εκφράζει τον από κοινού ψυχισμό και την πνευματική κατάσταση τόσο του εντολέα όσο του δημιουργού και τέλος του επικυρώσαντα αυτής της διαφήμισης. Δεν θα επιμείνω άλλο στην γκροτέσκα αισθητική του βδελυρού αυτού σπότ που μόνο αποστροφή γεννά, αλλά στη δυστοπία που παρουσιάζεται μέσα από αυτό. Το κοριτσάκι, η τραγική πρωταγωνίστρια, έχει, πλέον, το ταπεράκι της γεμάτο και έτσι δεν χρειάζεται να ανησυχεί για το μέλλον της. Το κράτος αφού έχει πρώτα φροντίσει να φτωχοποιήσει, με οποιοδήποτε μέσο, τους γονείς του, τώρα διαφημίζει με περηφάνια τη δυνατότητα του να γεμίζει το στομαχάκι της με λίγο «μεσογειακό», ευτυχώς, χυλό, καθώς αυτό είναι, μάλλον, ένα από τα ζητούμενα, πέρα από τα λοιπά ασυνάρτητα που διαδραματίζονται στο συγκεκριμένο σποτ. Θα μπορούσε να είναι μια καλοφτιαγμένη σάτιρα.
Πώς ονομάζεται, όμως, η σάτιρα που αφορά την κατάντια μιας χώρας, όταν αποτελεί έμπνευση των ανθρώπων που είναι αυτοί που έχουν στα χέρια τους την τύχη αυτής της χώρας και ως εκ τούτου μερίδιο της ευθύνης για ο,τι συμβαίνει; Ποιος είναι ο επιθετικός προσδιορισμός που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τους συγκεκριμένους; Πόσο νοσηρή είναι η σκέψη εκείνου που φαντασιώθηκε αυτή τη δυστοπία, όχι για να προειδοποιήσει, αλλά, ως κάτι το επιθυμητό και επαίρεται για το ότι τα παιδιά μας θα τρώνε από τα κρατικά συσσίτια σε μια δυστυχισμένη, φτωχοποιημένη χώρα; Που τοποθετείται η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, τουλάχιστον, για τα παιδιά μας μέσα σε όλο αυτό το αρρωστημένο σκηνικό; Πώς από το «Λόλα να ένα μήλο» φτάσαμε στο «Λόλα να ένα γεύμα» και τι ακριβώς «ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη»; Ποιος εχέφρων και αξιοπρεπής πατέρας, μάνα, παππούς, ποιος γνωστικός πολίτης αυτής της χώρας θα φανταζόταν ότι κάποια στιγμή υπάρχει περίπτωση να δει το παιδί του ή το εγγόνι του να περιμένει στην ουρά, με το ταπεράκι του, να πάρει ένα γεύμα από το κρατικό συσσίτιο και στη σκέψη και μόνο δεν θα σφιγγόταν το στομάχι του; Αν λοιπόν αυτή είναι η πρόταση των κυβερνώντων και συνάμα η επιδίωξή τους για το που πρέπει να πάει αυτός ο τόπος, αν αυτό είναι το καλύτερο που σκέφτονται για τα παιδιά μας, τότε σίγουρα δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Αν δεν κάνουμε κάτι γι αυτό θα είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι, όλοι μαζί κι ο καθένας ξεχωριστά για την κοινωνία που θα παραδώσουμε. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε όμως; Ένα, ακόμη, συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;
Η Μακεδονία είναι αδιαμφισβήτητα κομμάτι της Ελλάδας κι αν έρθουν να μας την «πάρουν» θα κάνουμε το καθήκον μας ως Έλληνες. Δεν χρειαζόμαστε, όμως, κανενός είδους συλλαλητήρια και πολύ περισσότερο πονηρούληδες, αυτόκλητους κήνσορες και προασπιστές της ελληνικότητας της Μακεδονίας και της ιστορίας της. Το ζητούμενο, εν προκειμένω, δεν είναι η εκχώρηση ή μη της Μακεδονίας σε κάποιον, πολύ δε περισσότερο σε αυτό το μικρό και ανίσχυρο, μπροστά μας, κρατίδιο. Σαφώς το θέμα έχει βαθύτερες προεκτάσεις και απαιτεί λεπτό χειρισμό, όπως κάθε εθνικό θέμα. Όμως, σε μια χώρα με ισχυρή διπλωματία και σοβαρή κυβέρνηση αυτό, σίγουρα, δεν είναι αρμοδιότητα του λαού. Δυστυχώς, όμως, αυτό που έχουμε εκχωρήσει ως Έλληνες, εδώ και πολλά χρόνια, είναι το μέλλον αυτού του τόπου, πρωτίστως σε εγχώριους και δευτερευόντως σε εξωχώριους διεκδικητές. Κάτι, βέβαια, λίγο έως πολύ αναπόφευκτο και νομοτελειακό, δεδομένης της ανικανότητας του πολιτικού μας προσωπικού, το οποίο, ως επί το πλείστων, αποτελείται, δυστυχώς, διαχρονικά, από φαύλους, καιροσκόπους, αμοραλιστές και ανίκανους στην πλειονότητά τους να διαχειριστούν το οτιδήποτε. Τελευταία αυξάνεται και το είδος των γραφικών, πολλοί από τους οποίους συγκεντρώνουν και όλες τις προαναφερθείσες «αρετές». Αυτό, όμως, δεν αποτελεί άλλοθι για το τεράστιο μερίδιο ευθύνης που φέρουμε οι ίδιοι ως απλοί πολίτες αυτής της χώρας, καθώς οι ανωτέρω είναι ένας προς ένα αποκλειστικά δικές μας επιλογές. Με τις πράξεις και τις παραλείψεις μας έχουμε συμβάλλει τα μέγιστα στη διαμόρφωση της παρούσας ελληνικής πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα η οποία θα εξακολουθήσει να βαίνει επί τα χείρω αν συνεχίσουμε να παραμένουμε παθητικοί θεατές.
Στο πρόσφατο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, έγινε κάτι που δε συμβαίνει συχνά στη χώρα μας. Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας συγκεντρώθηκαν προκειμένου να συμμετάσχουν ειρηνικά σε μια διαμαρτυρία-προειδοποίηση, με τις όποιες μεμονωμένες γραφικότητες, που αφορούσαν κυρίως το λόγο των κεντρικών ομιλητών. Προσωπικά δε μένω στην αφορμή που κινητοποίησε όλο αυτό το πλήθος κόσμου, καθότι θέλω να πιστεύω ότι για πολλούς από τους συμμετέχοντες, κινητήριος δύναμη ήταν η πραγματική τους ανάγκη να δείξουν ότι υπάρχουν και ότι έχουν φωνή. Αν μη τι άλλο, αυτό που συνέβη ήταν μια ένδειξη ζωής αυτού του λαού. Φανταστείτε, να χρησιμοποιούσαμε αυτή τη δυναμική, αυτή τη ζωντάνια να διαδηλώσουμε γι’ αυτά που έχουμε υποστεί και υπομείνει τα τελευταία, σχεδόν, οκτώ χρόνια και τα οποία αφορούν άμεσα την καθημερινότητά μας, το παρόν και το μέλλον, το δικό μας και κυρίως των παιδιών μας. Κάντε εικόνα μια ανάλογη ειρηνική συγκέντρωση με συνθήματα και πανό που θα αφορούσαν όλα αυτά που πραγματικά μας ταλανίζουν και συμβάλλουν στη δυστυχία αυτού του τόπου. Πανό και συνθήματα που θα αφορούσαν την παιδεία, την υγεία, την εργασία, το κοινωνικό κράτος, τη δικαιοσύνη. Φανταστείτε και τοποθετείστε τον εαυτό σας και τα παιδιά σας σε ένα μέλλον που στη χώρα μας αυτά θα ήταν αυτονόητα και όχι αντικείμενα προς διαπραγμάτευση. Επανέλθετε τώρα στην ωμή πραγματικότητα και συνειδητοποιήστε ότι τα παραπάνω δεν κερδίζονται με συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, και το παρόν πολιτικό προσωπικό, είναι ανίκανο να μας τα προσφέρει, ως οφείλει. Αν εμείς οι ίδιοι δεν επικεντρωθούμε ενεργητικά στα πραγματικά μας προβλήματα, δύσκολα θα αποφύγουμε τη δυστοπία που μας επιφυλάσσεται, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται από το εν λόγω σποτάκι. Ας μη βαυκαλιζόμαστε, στην παρούσα, τουλάχιστον, φάση της ιστορίας, πολλά από αυτά που καθορίζουν την τύχη της χώρας μας, δεν εξαρτώνται από εμάς. Αυτό, όμως, που ακόμη αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά μας είναι η δυνατότητα να επιλέγουμε για το τι είναι σημαντικότερο να διαδηλώνουμε, και αυτό είναι ένα από τα λίγα πράγματα που επαφίενται στον πατριωτισμό μας.
Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή, αλλά και τη διαφορά, ας κάνουμε ένα συλλαλητήριο για τη Λόλα, για τα παιδιά μας και το μέλλον τους. Θα είναι μια αρχή, μια δυνατή εικόνα κι ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους. Ότι παρ’ όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες μας, διατηρούμε το δικαίωμά μας στην αξιοπρέπεια και δεν προσφερόμαστε για χειραγώγηση, έχουμε σκέψη και γνώμη και απαιτούμε να ακούγεται και να γίνεται σεβαστή.