Είναι άξιον απορίας, το ότι όσο περνά ο καιρός, κάποιοι από εμάς, ολοένα και περισσότερο νοσταλγούν το αρνητικό μας παρελθόν σε αυτό το νησί. Όσον αφορά, το ποιοι μας ενθαρρύνουν, να αναπολούμε το αρνητικό μας παρελθόν, δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να το μαντέψουμε…
Δεν είναι λίγες οι φορές, που διαβάζουμε από τα ΜΜΕ, για το τι έγινε το 1974 και ποιες ιστορίες διαδραματίστηκαν, μέσα από τα μάτια των όσων επιβίωσαν του πολέμου. Είτε μέσα από τα μάτια των Ελληνοκυπρίων, είτε των Τουρκοκυπρίων, σε έντυπες εφημερίδες και ενημερωτικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες.
Την ευθύνη επίσης, φέρουν και κάποια μικρά πολιτικά κόμματα – «σωσίβια» που αδημονούν με κάθε ευκαιρία ή τυχόν εξέλιξη στο κυπριακό πρόβλημα, με τον λόγο τους να διεγείρουν τα φοβικά σύνδρομα και ένστικτα, για να επιπλεύσουν ξανά στην πολιτική σκηνή του τόπου.
Είναι γεγονός πως το πολιτικό μας σύστημα έχει εκφυλιστεί προ πολλού, με τον καθημερινό καταιγισμό αφορισμών και «προβληματισμών», από κάποιους πολιτικάντηδες, για διαβολικές ξένες συνωμοσίες, πράξεις και θεωρίες, που μας αραδιάζουν χωρίς να σκέφτονται τη ζημιά που προκαλούν. Και η ζημιά ποια είναι; Να υπενθυμίζουν το αρνητικό μας παρελθόν, γιατί μόνο έτσι μάθανε να χτίζουνε καριέρες.
Ναι είναι πικρές οι αναμνήσεις, για όσους συμπατριώτες μας, βίωσαν τον πόλεμο και μακάρι να μην βιώσει ποτέ ξανά κανένας άνθρωπος, αυτά που βίωσαν οι παλαιότεροι μας. Ο θυμός όσων έζησαν τις τραγικές καταστάσεις και συνέπειες του πολέμου, δεν φεύγει εύκολα και ο πόνος σαφώς και είναι λογικό να παραμένει βαθιά μέσα στα σωθικά τους. Αλλά, ζούνε και κάποιοι άλλοι σε αυτή τη χώρα. Ζούνε και μικρά παιδιά που θα είναι οι επόμενοι ενήλικες πολίτες μας, οι επόμενοι καταναλωτές, οι επόμενοι εργάτες, οι επόμενοι κάτοικοι της Κυπριακής Δημοκρατίας ή της μετεξέλιξης της. Αυτούς τους επόμενους, τους σκέφτεται κανείς;
Οι υπόλοιποι, από εμάς τους ενήλικες, που δεν ζήσαμε τον πόλεμο είτε από μακρυά είτε από κοντά, και πόσο δε οι νεότεροι που γεννηθήκαμε μετά το 1974, οφείλουμε, να μην αφήσουμε κανένα να ξαναεπέμβει ή να επαληθεύσει το αρνητικό παρελθόν της χώρας μας. Οφείλουμε, να εμπιστευτούμε, ή έστω να αγωνιστούμε για το μέλλον και να σταματήσουμε να είμαστε θυμωμένοι με το παρελθόν, όσο και αν κάποιοι επιμένουν να μας το υπενθυμίζουν. Και όσο για το παρόν, η αλήθεια είναι πως, πέραν των όποιων θετικών εξελίξεων, όπως της πρόσφατης διάνοιξης των δύο οδοφραγμάτων Δερύνειας και Λεύκας - Απλικίου, ενώ φέρουν μια νότα τεχνητής αισιοδοξίας, ταυτόχρονα μας προκαλεί μια θλίψη και μια απαισιοδοξία. Γιατί ενώ, γνωρίζουμε πως είμαστε τόσο κοντά και πρόθυμοι για λύση, εντούτοις η λύση φαντάζει αρκετά μακρινή. Ναι, μεν χαιρόμαστε, σχεδόν όλοι για την υλοποίηση των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, που θα φέρουν τις κοινότητες ακόμα πιο κοντά, όμως μας χαλάνε και απογοητεύουν, τα αλαζονικά τερτίπια και των δύο ηγετών για το πάρε δώσε σε ενδεχόμενη λύση.
Αλήθεια, υπάρχει έστω ένας νοήμων άνθρωπος σε αυτή τη χώρα, που να τον ικανοποιεί η σημερινή κατάσταση στη χώρα του; Υπάρχει έστω ένας άνθρωπος, μόνιμος κάτοικος της χώρας, που να μην θέλει λύση;
Και κάπως έτσι, κάποιοι θέλουν, ακόμα, να ζούμε σε μια χώρα με ένα αρνητικό παρελθόν, ένα τεχνητό παρόν και ένα ασαφές μέλλον...
Το μόνο που μας απομένει, από δω και μπρος είναι η ελπίδα. Το μέλλον των παιδιών μας, τα οποία θα ζήσουν σε μια χώρα, αν και άγνωστο ακόμα, υπό ποιες συνθήκες. Για σκεφτείτε όμως, μήπως, θα θέλαμε εμείς ως μεγαλύτεροι, να στερήσουμε το μέλλον από τα παιδιά μας, με το να υπενθυμίζουμε το αρνητικό παρελθόν , ή μήπως να διαλέξουμε επιτέλους, ένα ελπιδοφόρο παρελθόν, ένα αισιόδοξο παρόν και ένα καλύτερο μέλλον;