Σχεδόν 1 στους 10 Ευρωπαίους έχει «παραπλανηθεί» για να αγοράσει προϊόντα-απομιμήσεις, όπως ανακοίνωσε το Γραφείο Πνευματικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) βάσει των ευρημάτων έκθεσης που εκπονήθηκε σε συνεργασία με τον ΟΟΣΑ.
Σύμφωνα με αυτή, τα προϊόντα απομιμήσεις αντιστοιχούν στο 6,8% των εισαγωγών της ΕΕ, δηλαδή 121 δισεκ. ευρώ προϊόντων, από ενδύματα και ηλεκτρονικά έως παιχνίδια ή κρασί.
«Σχεδόν 1 στους 10 Ευρωπαίους (9%) έχει δηλώσει ότι έχει ήδη παραπλανηθεί για να αγοράσει προϊόντα απομιμήσεις», ανέφερε η EUIPO, η υπηρεσία της ΕΕ που εδρεύει στην ισπανική πόλη Αλικάντε, σε ανακοίνωση.
Το ποσοστό διαφοροποιείται ιδιαίτερα μεταξύ των κρατών-μελών: από 2% στη Σουηδία έως 19% στη Βουλγαρία, και γύρω στο 9% στη Γαλλία.
«Σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο όπου το ηλεκτρονικό εμπόριο γνωρίζει άνθηση» λόγω της πανδημίας, με το 70% των Ευρωπαίων να έχει κάνει διαδικτυακά αγορές το 2020 σύμφωνα με τη Eurostat, «η ικανότητα να διακρίνει κανείς προϊόντα απομιμήσεις παραμένει προβληματική για τους πολίτες της ΕΕ», σημείωσε η EUIPO.
Σύμφωνα με την μελέτη αυτή, το 33% των Ευρωπαίων «ήδη έχουν αναρωτηθεί για την αυθεντικότητα ενός προϊόντος που έχουν αγοράσει».
Στο σημερινό πλαίσιο της πανδημίας, ο εκτελεστικός διευθυντής της EUIPO Κριστιάν Αρσαμπό τονίζει επίσης «την αύξηση του αριθμού φαρμάκων και ιατρικών προϊόντων που είναι απομιμήσεις και που αποτελούν επιβαρυντικό παράγοντα για την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών».
Σύμφωνα με άλλη μελέτη της EUIPO που δημοσιεύθηκε νωρίτερα φέτος, οι βασικές χώρες προέλευσης των φαρμάκων-απομιμήσεων είναι η Κίνα και η Ινδία ενώ τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Χονγκ Κονγκ και η Σιγκαπούρη λειτουργούν ως «διαμετακομιστικά» σημεία σε αυτό το παράνομο εμπόριο που εκτιμάται στα 4 δισεκ. ευρώ τον χρόνο.
Τα προϊόντα απομιμήσεις ταξιδεύουν κυρίως δια θαλάσσης, σύμφωνα με αυτή την παλαιότερη έκθεση της EUIPO η οποία υπογραμμίζει ότι το 80%, σε αξία, των κατασχεθέντων εμπορευματοκιβωτίων με προϊόντα απομιμήσεις είναι στην Κίνα και το Χονγκ Κονγκ.
Η υπηρεσία της ΕΕ εφιστά επίσης την προσοχή στην «προσοδοφόρα» αγορά πειρατείας τηλεοπτικού περιεχομένου που είναι προσβάσιμο στο Διαδικτύο και που αντιπροσωπεύει κοντά ένα δισεκατομμύριο ευρώ κατ’ έτος.