Το βίντεο κάνει την γύρα του στα κανάλια εδώ και 24 ώρες, αφού πέρασε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Έγινε viral, έγινε και ρεπορτάζ. Σωστά έγινε ρεπορτάζ, γιατί η σκηνή που βλέπουμε - ακόμα και στο ελαφρώς θολωμένο βίντεο - προδίδει ότι έχουμε να κάνουμε με ασυνήθιστη αγριότητα στην επίθεση τριών νέων ανθρώπων, εναντίον ενός ζευγαριού (ανδρόγυνο, είπε το αστυνομικό δελτίο).
Η «αρένα» ήταν ανοιχτή στο κοινό: όλα έγιναν μπροστά σε ένα φανάρι, στην συμβολή των οδών Ιεράς Οδού και Θηβών.
Προηγήθηκε λογομαχία μεταξύ οδηγών δύο αυτοκινήτων.
Τα υπόλοιπα επί της οθόνης: Τρεις οργισμένοι και μάλλον νεότεροι σε ηλικία άνθρωποι, που ξεσπάνε σε έναν 43χρονο με την σύζυγό του, σε μία μάλλον άνιση, άσκοπη και επικίνδυνη «μονομαχία». Ο 43χρονος βγαίνει γρήγορα νοκ άουτ, η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως σάκος του μποξ και φαίνεται να σπρώχνεται άγαρμπα πριν χτυπηθεί ενώ βρίσκεται ήδη πεσμένη στο έδαφος, ενώ οι κλωτσιές και οι γροθιές στον σύζυγό της είναι ευτύχημα που δεν τον έστειλαν για νοσηλεία.
Στο τέλος οι επιτιθέμενοι παρασύρουν και με το αυτοκίνητό τους τον εξουδετερωμένο «αντίπαλο» στην προσπάθειά τους να εξαφανιστούν. Δύσκολα θα αποφύγουν την σύλληψη. Δεν υπολόγισαν σωστά τις κάμερες - όχι μόνο του κινητού τηλεφώνου που κατέγραψε την σκηνή, αλλά και στα καταστήματα, σε ένα τόσο κεντρικό σημείο. Δεν μπορώ να τους ευχηθώ καλή τύχη. Ας πρόσεχαν.
Περαιτέρω περιγραφή των λεπτομερειών δεν έχει νόημα.
Αυτό που έχει νόημα, είναι κάπου να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε συνολικά για το πως παρατηρούμε απαθείς, ή ανεχόμαστε, ή αποδεχόμαστε τη βία που μας λούζει καθημερινά.
Μιλάμε για γυναικοκτονίες, για ενδοοικογενειακή βία, για βία μεταξύ ανηλίκων και για βία μέσω του διαδικτύου. Είναι νεότερες μορφές, που λειτουργούν ως «καμπανάκια». Κάποιες στιμγές, η κοινωνία αφυπνίζεται, ή έστω σοκάρεται, καθώς τα Μέσα Ενημέρωσης φωνάζουν ή υψώνουν κραυγές αγωνίας μπροστά σε ακραία εγκλήματα.
Αυτή η βία, στο βίντεο, σε πρώτο χρόνο κατατάσσεται στις «παραδοσιακές» μορφές. Δεν γνωρίζονται μεταξύ τους θύτες και θύματα. Δεν έχουν κάτι σημαντικό να μοιράσουν. Ίσως ξαναβρεθούν - μετανιωμένοι οι περισσότεροι - σε μία αίθουσα δικαστηρίου.
Είναι, όμως, βία σε κοινή θέα και «δι ασήμαντον αφορμήν». Είναι βία που φωτίζει την αμορφωσιά, τον κυνισμό και την υποκρισία μας κοινωνίας.
Αμορφωσιά, γιατί όλα ξεκινούν από το προαύλιο ενός σχολείου, όπου δεν διδασκόμαστε εγκαίρως τον αλληλοσεβασμό και δεν επιβραβεύεται επαρκώς ένα παιδί που υποχωρεί. Συνήθως, συμβαίνει το αντίθετο.
Κυνισμός, γιατί ευκολότερα θα δεις ένα κινητό τηλέφωνο να σηκώνεται για να καταγράψει μία σκηνή βίας, παρά να πατιούνται τα πλήκτρα για να έρθει η αστυνομία. Και, ναι, είναι λογικό να φοβάσαι και να μην μπαίνεις εύκολα στη μέση - όμως μπορείς να φωνάξεις τουλάχιστον, κατά της βαρβαρότητας όταν την βλέπεις μπροστά σου.
Και υποκρισία, γιατί συχνά οι ίδιοι άνθρωποι που επιδίδονται σε road rage (βία στο δρόμο), το ίδιο βράδυ θα διαγράψουν με ευκολία από την μνήμη τους όσα έγιναν το πρωί. Γνωρίζοντας ότι μας βλέπουν μόνο λίγοι περαστικοί και νομίζοντας ότι κρυβόμαστε πίσω από την ανωνυμία, εμείς οι ίδιοι θα φροντίσουμε να παραλείψουμε ή θα αποστασιοποιηθομε - ακόμα και από την δική μας πρωινή συμπεριφορά - αν προκύψει να συζητήσουμε το βράδυ για ένα πρωινό επεισόδιο στο δρόμο.
Το πραγματικό δίλημμα είναι αυτό: θα εξακολουθήσουμε ως κοινωνία να πίνουμε το «νερό της λησμονιάς», ή θα σκεφτούμε πως να γίνουμε λίγο καλύτεροι;