Απέναντι στην τουρκική επεκτατικότητα, το ζητούμενο δεν είναι οι εκ των υστέρων διαπιστώσεις αλλά η εκ των προτέρων διορατικότητα. Συγκεκριμένα, κριτήριο πολιτικής επάρκειας έπρεπε να είναι η διορατικότητα της πολιτικής ηγεσίας να διαμορφώνει την στρατηγική και τους τρόπους/κανόνες αντίδρασης απέναντι στην νεο-οθωμανική επεκτατικότητα. Εν ολίγοις, η πολιτική ηγεσία καθορίζει τις κόκκινες γραμμές προάσπισης με κάθε μέσο, των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ οι στρατιωτικοί συμβουλεύουν και ακολούθως εκτελούν το καθήκον τους μαζί με τον συστρατευμένο λαό. Μάλιστα, μια διορατική ηγεσία που επιδιώκει αποφυγή της σύγκρουσης, εξαγγέλλει τις κόκκινες γραμμές ώστε να λειτουργήσουν κατά το δυνατόν αποτρεπτικά.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα, από τα πολλά των τελευταίων δεκαετιών, φανερώνει τα κενά πολιτικής επάρκειας. Το ερευνητικό πλοίο που η Τουρκία έχει εξαγγείλει ότι ανά πάσα ώρα θα εφορμήσει με συνοδεία τουρκικού στόλου υπερφαλαγγίζοντας το Καστελόριζο, έκανε στις αρχές του έτους μόνο του ”δοκιμαστική” παραβίαση των ελλαδικών εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αξιολογώντας την ελλαδική αντίδραση. Είχαμε τότε εξηγήσει σε αρμόδιο πολιτικό προϊστάμενο ότι η στάση της Αθήνας έπρεπε να ήταν στοχευμένα αποφασιστική, διαφορετικά μια ”ψύχραιμη παρακολούθηση της κατάστασης”, θα επανέφερε την Τουρκία αργότερα με δριμύτερο τρόπο. Δυστυχώς, η Αθήνα επέλεξε τότε την ”ψύχραιμη παρακολούθηση”, αποδίδοντας τις τουρκικές παραβιάσεις στις «ακραίες καιρικές συνθήκες!» Το είχαμε επισημάναμε τότε και δημόσια, προκαλώντας δυσφορία σε ορισμένους... Επειδή όμως λογοδοτούμε στην Ιστορία, το επαναλαμβάνουμε ξεκάθαρα. Αν η έμπρακτη προάσπιση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων ήταν τότε επιβεβλημένη, οτιδήποτε λιγότερο σήμερα θα επιφέρει νομοτελειακά την υποταγή στον τουρκικό νεο-οθωμανισμό, με εθνικό ακρωτηριασμό στην Αν. Μεσόγειο.
Άλλο δείγμα της πολιτικής ανεπάρκειας είναι που καθώς τα συμφέροντα καθορίζουν τις διακρατικές σχέσεις, καθώς η επαρκής αυτοάμυνα απέναντι στην αδυσώπητη τουρκική επεκτατικότητα είναι απολύτως αναγκαία για επιβίωση, ενδημικοί πολιτικοί επιμένουν ότι ”το ζητούμενο είναι να πείσουμε” (με λόγια!) τον Ερντογάν για λύση που θα απαλλάσσει την Κύπρο από την Τουρκία… Είναι οι ίδιοι που ενώ καταριούνται τον φασισμό του Χίτλερ, προσδοκούν το έλεος του ισλαμοφασίστα Ερντογάν.
Η αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικότητας στη βάση της δική μας πανεθνικής αμυντικής ετοιμότητας, αποτελεί προϋπόθεση για επιβίωση και τον ρεαλιστικότερο τρόπο αποφυγής της σύγκρουσης. Έπρεπε ήδη να έχει σημάνει συναγερμός για κάθε μέρα που περνά. Δυνατότητες υπάρχουν και περιλαμβάνουν αμυντικές συμμαχίες (π.χ. με Γαλλία) αλλά απαιτείται διορατικότητα, μεθοδικότητα και απαλλαγή από βαρίδια. Με τις υφιστάμενες ριζωμένες ιδεοληψίες και εξαρτήσεις είμαστε χαμένοι. Η ελπίδα για ανατροπή βρίσκεται στους νοήμονες πολίτες που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα χωρίς στρεβλώσεις.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S & D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο