Οι παραιτήσεις των δύο υπουργών της κυβέρνησης Σύριζα σε ρυθμό Back to Back που λένε και στο χωριό μου, μόνο ευθιξία δεν υποδηλώνει. Υποδηλώνει την αναγκαιότητα μίας κυβέρνησης που δεν έχει άλλη επιλογή από το να εξαναγκάσει αυτούς που «πιάστηκαν στα πράσα» να διευκολύνουν με την παραίτηση τους τον Πρωθυπουργό, όπως είθισται να λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αμφότερες οι παραιτήσεις έγιναν για λόγους ευθιξίας κατά δήλωση των εμπλεκόμενων. Αφορμή το ζήτημα που βγήκε στο προσκήνιο σχετικά με το επίδομα ενοικίου που λάμβανε η πρώην πλέον αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Την παραίτησή του από τη θέση του υπουργού Οικονομίας υπέβαλε τη νύχτα της Δευτέρας και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Πάμε να δούμε την όλη περίπτωση με έναν πολύ απλό συλλογισμό. Δύο υπουργοί γνώριζαν ότι το επίδομα που λάμβαναν δεν είχε τη χρησιμότητα για την οποία δημιουργήθηκε. Γνώριζαν δηλαδή ότι εκτός από αυτούς μπορεί να το έπαιρναν κι άλλοι. Εάν πραγματικά είχαν την ευθιξία έπρεπε από τον πρώτο μήνα να πουν δημόσια ότι δεν το χρειάζονταν λόγω της μεγάλης τους οικονομικής επιφάνειας και το δεύτερο να διερευνήσουν εάν το έπαιρναν κι άλλοι.
Επιπλέον, τα υπουργεία στα οποία ήταν επικεφαλής είναι και αρμόδια υπουργεία. Σκεφτείτε ότι το ένα φέρει τον τίτλο «Κοινωνικής Αλληλεγγύης» και το άλλο «Οικονομίας». Αναρωτιέμαι που βρίσκεται η κοινωνική αλληλεγγύη της κυρίας Αντωνοπούλου και πού το πνεύμα Οικονομίας του κ. Παπαδημητρίου. Είναι αυτό που λέει σοφά ο λαός μας: «Έχεις βάλει το λύκο να φυλάει τα πρόβατα».
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η οικογένεια των δύο υπουργών αποτελεί ίσως την πλουσιότερη οικογένεια της κυβέρνησης, με ακίνητα μεταξύ άλλων στη Νέα Υόρκη, τη Σύρο και τη Γλυφάδα. Επίσης ο ευνοϊκός νόμος (4335/15) για την συγκεκριμένη περίπτωση πέρασε το 2015 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Το τι πραγματικά έπρεπε να πράξουν σε μία κοινωνία η οποία στενάζει μας το διδάσκει η ιστορία και άνθρωποι οι οποίοι έβαλαν πάνω από τον εαυτό τους την πατρίδα και την κοινωνία: « ...εφ′ όσον τα ιδιαίτερά εισοδήματά μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν» Ιωάννης Καποδίστριας