Το πρώτο άτομο που έχασε η Κίμπερλι Μοντγκόμερι από τον κορονοϊό ήταν η θεία της. Είχε δυσκολία στην αναπνοή, οπότε η κόρη της την μετέφερε σε ΜΕΘ. Ηταν η τελευταία φορά που την είδαν ζωντανή.
Στη συνέχεια, το ένα μετά το άλλο, 14 άλλα άτομα από τη ζωή της - μέλη της οικογένειας, φίλοι, και άτομα που είχε σαν την οικογένεια - υπέκυψαν στην φονική νόσο.
Μεταξύ αυτών ένας συνταξιούχος αστυνομικός που ήταν κλητήρας και διάκονος στην εκκλησία της, ο αδελφός ενός φίλου της, που ήταν μάγειρας εστιατορίου, μια στενή φίλη που ήταν νοσοκόμα στην Ατλάντα, ένας ξάδερφός της που επέστρεψε στο σπίτι από το νοσοκομείο μετά από 12 μέρες κι ενώ σκέφτηκε ότι γινόταν καλύτερα τελικά πέθανε και πολλοί ακόμη.
Ηταν μια αδιανόητη σειρά απωλειών κατά τη διάρκεια του ενός έτους της πανδημίας.
«Δεν ξέρω αν ποτέ θα... τα χωνέψω όλα αυτά», δήλωσε η 59χρονη. Και πρόσθεσε: «Ο παράγοντας σοκ, δεν εξασθενεί ποτέ. Αλλά μετριάζεται».
Ο προσωπικός της πόνος, όμως, ενίσχυσε την αποφασιστικότητά της να εργαστεί για το δημόσιο καλό - συμπεριλαμβανομένης της δουλειάς της ως επικεφαλής διακυβερνητικών σχέσεων για την πόλη του Μιλγουόκι.
Η Μοντγκόμερι αφιέρωσε μεγάλο μέρος του χρόνου της τον περασμένο χρόνο, υποστηρίζοντας τη χρηματοδότηση σχετικά με την Covid-19 για το Μιλγουόκι. Συνεργάζεται, επίσης, με ομάδες για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα εμβόλια και τα τεστ κορονοϊού.
Η άτυχη γυναίκα προσπαθεί να μην δίνει έμφαση στο δικό της πένθος, λέγοντας ότι άλλοι έχουν υποστεί μεγαλύτερες απώλειες, όπως συζύγους ή γονείς. Θρηνεί για τους φίλους και την οικογένειά της, ειδικά για την ξαδέλφη, η οποία μετέφερε τη μητέρα της στη ΜΕΘ του νοσοκομείου και μετά δεν την ξαναείδε.
Η Μοντγκόμερι εργάζεται κυρίως από το σπίτι της και προσέχει πολύ, φορώντας πάντα τη μάσκα της όταν βγαίνει έξω. Κάνει τεστ πριν επισκεφτεί τους γονείς της στο Τενεσί, μιας και είναι τρομοκρατημένη ότι μπορεί να τους μολύνει.
«Είμαι πολύ συναισθηματική με αυτό πλέον. Πιάνω τον εαυτό μου να ταράζεται όταν βλέπω άτομα να μην φοράνε μάσκα ή να την έχουν κάτω από τη μύτη τους» λέει.
Αλλά, την ίδια ώρα, έχει επίσης μια νέα εκτίμηση για τη ζωή, παρατηρώντας πράγματα όπως τα πουλιά που κελαηδούν όταν μιλάει στον 31χρονο γιο της στο τηλέφωνο.
Είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που γελούν εύκολα και πολύ, έχοντας το ψευδώνυμο «Sunshine» (μτφ. λιακάδα) να την συνοδεύει σε όλη τη ζωή της.
Ωστόσο, ο κορονοϊός δεν φεύγει ποτέ από τις σκέψεις της.
«Προσεύχομαι κάθε βράδυ για όλους όσοι αντιμετωπίζουν αυτήν την ασθένεια», καταλήγει.