Για μυστική διπλωματία επί του Μακεδονικού ενεκάλεσε, γι άλλη μια φορά, την Κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι ακόμη ότι ακολουθεί λάθος δρόμο επίλυσης αλλά κι ότι διχάζει το λαό. Δίχως πάντως να έχει ως τώρα εξηγήσει ποιος, κατά τη γνώμη του, θα ήταν ο άλλος δρόμος, ο σωστός. Ούτε με ποιον ακριβώς τρόπο έχει διχάσει η Κυβέρνηση το λαό.
Αλλά πιστεύει στ’ αλήθεια ο Πρόεδρος της ΝΔ πως υπάρχει και φανερή διπλωματία; Πως υπήρξε κάπου ποτέ, ή ότι μπορεί να υπάρξει κάποτε περίπτωση όπου η Κυβέρνηση, ο Πρωθυπουργός, ο Υπουργός των Εξωτερικών θα εξηγούν δημόσια βήμα-βήμα την τακτική που ακολουθούν διαπραγματευόμενοι με μια ξένη Χώρα; Ότι μπορούν να ξεδιπλώνουν σε κοινή θέα τα διπλωματικά τους χαρτιά; Αλλά τότε δεν θα ήταν διαπραγμάτευση, δεν θα ήταν διπλωματία. Το Τσίρκο Μεντράνο θα ήταν. Και το αποτέλεσμα σκέτη τραγωδία.
Δεν τα ξέρει όλ’ αυτά ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης; Ασφαλώς τα ξέρει και τα παραξέρει. Απλώς λαϊκίζει. Λαϊκίζει ανεπίτρεπτα, παίζοντας εν ου παικτοίς. Πάνω σε ευαίσθητα θέματα εξωτερικής πολιτικής, από κείνα που συνηθίσαμε να αποκαλούμε εθνικά. Λαϊκίζει ανεπίτρεπτα ομιλώντας για μυστική διπλωματία, πολύ περισσότερο εφόσον τα πολιτικά κόμματα δια των αρχηγών τους έχουν δις ενημερωθεί επί της εξέλιξης των διαπραγματεύσεων. Προσφάτως από τον Υπουργό Εξωτερικών και παλαιότερα από τον ίδιον τον Πρωθυπουργό. Κατέθεσαν δε δημοσίως την ικανοποίησή τους από την ενημέρωση. Αλλά όχι ασφαλώς, τα πλήρη στοιχεία της διαπραγμάτευσης δεν θα μπορούσαν επ’ ουδενί να βγουν στη γύρα.
Επιμένει, παρ’ όλ’ αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εγκαλεί την Κυβέρνηση για μυστική διπλωματία επί του Μακεδονικού. Υποχρεώνοντάς μας να θυμηθούμε την περίοδο 1990-1993 όταν, επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, οι επαφές με τον Κίρο Γκλιγκόρωφ είχαν ανατεθεί σε στελέχη της ΚΥΠ. Ερήμην του Υπουργείου Εξωτερικών. Εκείνη μάλιστα. Εκείνη ήταν όντως μυστική, και όχι μόνο, αλλά και όλως ανορθόδοξη διπλωματία…
Όσο για τον ψόγο ότι η Κυβέρνηση διχάζει επί του Μακεδονικού το λαό, τι ακριβώς εννοεί ο Πρόεδρος της ΝΔ; Ότι η υιοθέτηση από τον Αλέξη Τσίπρα της εθνικής γραμμής για «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις», βρίσκει αντίθετη μερίδα του ελληνικού λαού; Ε ναι πράγματι, έτσι είναι. Αλλά τι θα μπορούσε άραγε να γίνει; Η μόνη άλλη οδός θα ήταν ν’ αφήσει τα πράγματα ως έχουν για άλλα 25 χρόνια, ίσως και για πάντα. Με τις γνωστές σε όλους συνέπειες.
Μάλιστα. Έτσι αντιλαμβάνεται την άσκηση της αντιπολίτευσης ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο οποίος, επί του Μακεδονικού, επιδίδεται σε συνεχείς περιδινήσεις περί τον πολιτικό του άξονα. Ξεκίνησε κι εκείνος με την «εθνική γραμμή», για να συνεχίσει υποστηρίζοντας πως «δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα για λύση». Και για να καταλήξει (για την ώρα;) στο «βλέποντας και κάνοντας». Άσε που κατέφυγε προσφάτως και στην, διά της εκπροσώπου του, διατύπωση της παγκοσμίως καινοφανούς θεωρίας ότι ο Νίκος Κοτζιάς δεν είναι Υπουργός Εξωτερικών της Χώρας, ούτε καν της Κυβέρνησης, αλλά μονάχα του ΣΥΡΙΖΑ!!!
Όμως δεν βαριέστε, τα πράγματα είναι καθαρά, πεντακάθαρα. Πέρα από την καταφανή αδυναμία του σημερινού αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να διαχειριστεί με επάρκεια δύσκολα θέματα, έχει να κάνει και με τις αλληλοσυγκρουόμενες (και επί του Μακεδονικού) πτέρυγες του κόμματός του. Είναι χαρακτηριστικός αλλά και αποκαλυπτικός σχετικώς, ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπισε τα συλλαλητήρια. Όπου αφού αρχικώς τα αποδοκίμασε, στη συνέχεια να ενεθάρρυνε. Φτάνοντας ως και στην υιοθέτησή τους.
Όμως περισσότερο απ’ όλα ο Κυριάκος Μητσοτάκης τρέμει στην ιδέα ότι το Μακεδονικό, που χρονίζει και σέρνεται και κακοφορμίζει επί τρεις δεκαετίες, μπορεί να βρει τη λύση του σήμερα από τον Τσίπρα. Ε μ’ αυτή την ιδέα ο Μητσοτάκης αδυνατεί να συμβιβαστεί. Και έχει, όσο να πεις, τα δίκια του…