Πήγαινα στο δημοτικό ακόμη, όταν κατεβήκαμε με τους γονείς μου στην πόλη για τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια. Προορισμός μας ο ”Λαμπρόπουλος”, το μεγάλο πολυκατάστημα της εποχής επί της Τσιμισκή. Στον όροφο με τα παιχνίδια υπήρχε σε μια γωνιά ο...Άγιος Βασίλης, χοντρούλης, χαμογελαστός και πρόσχαρος. Κάθε παιδί περίμενε τη σειρά του για να φωτογραφηθεί μαζί του και να πάρει σε λίγα λεπτά τη φωτογραφία από την Polaroid, που τότε έκανε τις πρώτες της...παρουσίες. Ε λοιπόν, αυτός ο Αη Βασίλης του Λαμπρόπουλου είναι από τότε χαραγμένος στην μνήμη μου, ως τεκμήριο του δικού μου ”ναι, υπάρχει ο Αη Βασίλης”!! Χάιδευε τόσο γλυκά τη σκέψη μου η πίστη της παρουσίας του, αφού τον είδα, τον ακούμπησα και φωτογραφήθηκα μαζί του, αλλά κυρίως ήταν συνεπής και μου έφερε την Πρωτοχρονιά ό,τι του ζήτησα στο γράμμα που του άφησα, που κατέστησε από τότε μέχρι και σήμερα την ύπαρξή του αδιαφιλονίκητη. Ακόμη και λίγα χρόνια μετά όταν, ως ο μεγάλος αδελφός που πια τα...γνώριζε όλα, συνόδευα στον ίδιο χώρο τη μικρή μου αδελφή, δεν πέρασε από το μυαλό μου ούτε στιγμή να κάνω πλάκα και να αποδομήσω το δικό της παραμύθι, που άρχισε να πλέκει βλέποντάς τον μπροστά της να της χαμογελά!
Τότε όμως, είναι αλήθεια, ξεκινώντας από τον Σταυρό, φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη και γυρνώντας όλη την αγορά, ήταν ίσως ο μοναδικός...αληθινός Αη Βασίλης που συναντούσαμε, κάτι που προσέδιδε επιπλέον πειθώ στην ύπαρξή του.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί σήμερα αυτή η μαγεία έχει χαθεί, έχει ξηλωθεί το άδολο πέπλο που ντύνει τα παιδικά όνειρα και έχει αντικατασταθεί από μια ισοπεδωτική εμπορευματοποίηση της βαθύτερης πνευματικής και διαπαιδαγωγικής έννοιας του Αη Βασίλη. Τα μαγαζιά και οι δρόμοι είναι γεμάτα Αη Βασίληδες, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις παρουσιάζουν πολλές διαφορετικές εκδοχές του, ανάλογα με τις ανάγκες των διαφημιστικών σποτ και τα παιδάκια πελαγώνουν... Μέχρι και σποτ καταστήματος παιχνιδιών άκουσα σήμερα όπου εκπρόσωπός του...συνομιλεί με τον Αη Βασίλη και καθησυχαστικά τον προτρέπει να μην έρθει στη Θεσσαλονίκη αν δεν προλαβαίνει, γιατί εδώ υπάρχει το κατάστημα αυτό, για να...κάνει τη δουλειά!!..
Και κάπως έτσι το πέρασμα των παιδιών στον κόσμο των μεγάλων, που τα ξέρουν όλα, γίνεται πολύ νωρίτερα από ότι τότε, στα δικά μου παιδικά χρόνια. Γιατί ας μην κρυβόμαστε, από τις πρώτες... επάρσεις που όλοι μας βιώσαμε και είπαμε μέσα μας ότι ”είμαι μεγάλος”, ήταν το γκρέμισμα αυτού του παραμυθιού, ήταν η στέρεη πεποίθησή μας ότι Αη Βασίλης δεν υπάρχει, αλλά υπάρχουν κάποιοι άλλοι-γονείς, νονοί, παππούδες, γιαγιάδες- που αναλαμβάνουν στο όνομά του, να εκπληρώσουν τα Πρωτοχρονιάτικα ”θέλω” των παιδιών.
Σήμερα οι...πονηροί προμηθευτές φροντίζουν, με τις μεθόδους που προανέφερα, να το μαρτυρούν αυτό στα παιδιά, σε ολοένα και μικρότερες ηλικίες.
Ας δώσουμε λοιπόν τη μικρή μας μάχη κατά μόνας, μέσα στο σπίτι μας...
Έτσι, εκτός όλων των άλλων, θα δώσουμε λίγο ακόμη χρόνο αθωότητας, προσδοκίας και ονείρου στα μικρά μας!
Δεν είναι και λίγο...