Το γεγονός της παγίδευσης των 12 παιδιών στο δαιδαλώδες σπήλαιο Ταμ Λουάνγκ στην επαρχία Τσιανγκ Ράι της Ταϋλάνδης, ως αποτέλεσμα της αποκοτιάς (;) του προπονητή τους και η πραγματικά γιγάντια παγκόσμια κινητοποίηση για τη διάσωσή τους, που ευτυχώς είχε επιτυχή κατάληξη, θεωρώ ότι είναι ένα μοναδικό παγκόσμιο ”μνημείο” ομαδικής κινητοποίησης και προσφοράς στον ”άνθρωπο”, που θα μείνει στην Ιστορία.
Ένα βίντεο τραβηγμένο κατά τη διάρκεια κάποιων ελάχιστων στιγμών του αγώνα των διασωστών, σε αυτές τις απόκοσμες δύσβατες στοές (εκεί όπου κατά τις δοξασίες κατοικούν πνευματικές δυνάμεις που απαιτούν τον σεβασμό) είναι υπεραρκετό για να συνειδητοποιήσεις ότι οι άνθρωποι αυτοί ”ενδύθηκαν θεϊκές δυνάμεις” για να ανταπεξέλθουν στο τιτάνιο έργο τους, το οποίο απαιτούσε γενναία καρδιά και ψυχή, ευφυϊα, γνώσεις, πειθαρχία, αλτρουϊσμό και χρήση της εξελιγμένης τεχνολογίας. Ξεπέρασαν εαυτόν...
Και βέβαια την εύφημη μνεία και το χειροκρότημα δικαιούνται τόσο ο προπονητής των παιδιών που με τρόπους διαλογισμού κατάφερε να κρατήσει τα παιδιά σε καλή ψυχική κατάσταση πριν εντοπιστούν, όσο και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, με διάφορες ιδιότητες, που προσέτρεξαν να προσφέρουν βοήθεια.
Ο φόρος τιμής ανήκει στον δύτη, Σαμάν Γκουνάν. Στον διασώστη που έχασε τη ζωή του στην προσπάθεια του να ”φέρει πίσω τα παιδιά”.
Για πρώτη φορά ίσως, ανέτειλε μία παγκόσμια χαρά την οποία γευτήκαμε όλοι.
Και μέσα σε όλο αυτό το συγκλονιστικό πανδαιμόνιο αγωνίας, αναμονής και ανείπωτης χαράς τελικά, ο νους ταξιδεύει ανά τον κόσμο και οι εικόνες που ”συγκεντρώνει” μπλέκονται με σκέψεις και ερωτηματικά...
Αναρωτιέσαι...γι αυτές τις άλλες ”Ταϋλάνδες”...
Γι αυτές τις ”σπηλιές” που, άλλου βεληνεκούς ”προπονητές”, οδηγούν παιδιά, χιλιάδες παιδιά, στην απόγνωση, στο φόβο, στο ξεσπίτωμα. Σε αυτές που παιδιά παγιδευμένα σε εμπόλεμες ζώνες γίνονται βορά των πυραύλων. Σε αυτές που η φρίκη σημαδεύει για πάντα τη ζωή εάν δεν της κόψουν το νήμα πρόωρα. Σε αυτές που κολλούν στην ύπαρξή τους την ετικέτα του ορφανού, του πρόσφυγα, του ασυνόδευτου, του σακάτη, του ξεριζωμένου ψυχικά και σωματικά. Σε αυτές που ορίζουν και καθορίζουν τη ζωή τους για πάντα. Σε αυτές τις ”Ταϋλάνδες” όπου η προσωπική ελευθερία δεν είναι καν όνειρο.
Αυτές οι σκέψεις βλέπουν μόνο μία εικόνα διότι δεν μπορούν να δουν καμία άλλη. Αυτήν της άπληστης ματαιοδοξίας για απόκτηση εδαφών και πλούτου , περισσότερου και μεγαλύτερου κάθε φορά και κάθε φορά. Η ματαιοδοξία που ξεχνά ότι έχει ημερομηνία λήξεως και που αγνοεί ότι το μεγαλείο της προσφοράς σε αναξιοπαθούντες και κυρίως παιδιά είναι απείρως μεγαλύτερο από την ικανοποίηση (με το συμπάθιο) της αφόδευσης σε χρυσοποίκιλτη λεκάνη τουαλέτας. Και δυστυχώς το δίκαιο είναι με το μέρος του ισχυρού. ΄Ετσι λένε...Έτσι βλέπουμε...
Παιδιά και άλλα παιδιά, χιλιάδες παιδιά εγκλωβισμένα στις αχανείς ”σπηλιές” της άγριας πείνας...στο σκοτάδι της αμάθειας...στις λάσπες...Με ένα βλέμμα που δεν ερμηνεύεται εύκολα...Μέσα στις μύγες και στα βρωμόνερα, στην απεραντοσύνη της Αφρικανικής Ηπείρου, στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος.
Θα μου πείτε υπάρχουν Διεθνείς Οργανισμοί και Μ.Κ.Ο. που έχουν εντάξει στα προγράμματά τους τη βοήθεια για παιδιά. Ποιος αντιλέγει. ΄Ομως η διαχείριση είναι τόσο αργή και πολύπλοκη και πολλές φορές άμεσα συνδεδεμένη με την οικονομική ενίσχυση των ανθρώπων αλλά και το ”μακρύ χέρι” κάποιων Διοικούντων, που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο βαθμό και στο χρόνο που πρέπει. Και έτσι αυτή η προσφορά είναι μία ελάχιστη, κατά περίπτωση, συντήρηση πολλών παιδιών αλλά όχι όλων.
Παιδιά, χιλιάδες παιδιά ΜΟΝΟ κορίτσια αυτή τη φορά. Εκεί όπου το γένος ορίζει τη μοίρα τους εξαιτίας φτώχιας, γονέων, μάγων και σκοταδισμού. Εκεί που χαράσσουν ψυχές και γδέρνουν κλειτορίδες. Εκεί που τα πασάρουν ως νύφες στις ορέξεις του κάθε ηλικιωμένου ”παπουλιάγκα” που καταστρέφει το μίσχο και απολαμβάνει τα βρωμερά του ένστικτα...Απλώς σαρκία...Εκεί που το παιδί κορίτσι γίνεται, το λιγότερο, ένα σκεύος για τις ανδρικές τους (άνδρες να σου πετύχουν) ορμές. ΄Ισως ούτε τα άγρια ζώα δεν κατασπαράσσουν έτσι τη ...λεία τους. Εκεί που καταπατούν κάθε δικαίωμα του παιδιού, που είχε την ατυχία να γεννηθεί θηλυκό, στο παρόν και στο μέλλον.
Και βέβαια εδώ θα πει κάποιος ότι αυτή είναι η θρησκεία τους, η κουλτούρα τους, το “dna”. Πως να επέμβει η Παγκόσμια Κοινότητα; Φθηνές κακόγουστες δικαιολογίες. Μιλάμε για την προάσπιση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και για την ” Πολιτισμική Παγκοσμιοποίηση” εν έτει 2018. Στα ...χαρτιά μόνο...
Υπάρχουν ”σπηλιές” που φυλακίζουν την παιδική αθωότητα και ”οδηγούν” χιλιάδες παιδικά κορμιά στα σκοτεινά μονοπάτια της εκμετάλλευσης και του εξευτελισμού για ένα κομμάτι ψωμί. Καθημερινότητα για να συντηρηθεί το πρωταρχικό ένστικτο της επιβίωσης Μία ανάγκη που την εκμεταλλεύονται χοντρά πορτοφόλια που οργανώνουν ταξίδια για τα άρρωστα βρώμικα τους γούστα...
Υπάρχουν ”σπηλιές” παιδικής εργασίας και απίστευτης εκμετάλλευσης. Κορμάκια τυραννισμένα από την κούραση και την πείνα εργάζονται για τη δημιουργία πανάκριβων χαλιών και ρούχων “υψηλής ραπτικής” Κάποιοι και Κάποιες θα τα πατήσουν ή θα τα φορέσουν υπερήφανοι...
Ναι διάσπαρτες ανά τον κόσμο αυτές οι ”δύσβατες σπηλιές”... παγιδεύουν παιδιά που έχουν γεννηθεί για να πεθάνουν παιδιά...
Πως κατάντησες έτσι Κόσμε; Πώς προσπερνάς τόση δυστυχία; Πως “ησυχάζεις” με την τόση υποκρισία;
Αναρωτιέσαι, ξανά και ξανά, πως είναι δυνατόν ή ίδια Παγκόσμια Κοινότητα να δείχνει δύο διαφορετικά πρόσωπα...Πώς γίνεται η αξία της ανθρώπινης ύπαρξης στη μία Ταϋλάνδη να γίνεται σημαία για τη διάσωσή της και στις άλλες να είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Αδιαφορία, ολιγωρία, εκμετάλλευση ή ματαιοδοξία; Ίσως πολλές οι απαντήσεις...
Η επιτυχημένη πρόσβαση στα σκοτεινά απροσπέλαστα έγκατα της γης και η διάσωση των παιδιών, δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι είναι πλέον απείρως πιο εύκολο να δουν το φως της Ελευθερίας και τα άλλα χιλιάδες παγιδευμένα παιδιά που βρίσκονται σε ”Ταϋλανδέζικα σπήλαια” ανά τον πλανήτη. Είναι εύκολο να μπει ένα τέλος στους σκελετούς που δημιουργούν οι πόλεμοι, η πείνα και η κακοποίηση της ψυχής με ό,τι αυτό συνεπάγεται .
Και αυτό, αυτό το τόλμημα, αυτό το εγχείρημα, είναι ό,τι πιο γενναιόδωρο περιμένει η ζωή από ημάς και υμάς για να προσεγγίσουμε τη μοναδική φιλοσοφία της, που αιώνες τώρα, προσπαθεί να διεκδικήσει και να καθιερωθεί στην παγκόσμια καθημερινότητα, στο κάθε Σήμερα, ρέοντας αδιάκοπα προς το Άπειρο...Εκεί που μας οδηγεί...
Σκέψεις ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο...