Επέτειος του «Όχι» του 2015, η 5η Ιουλίου.
Επέτειος της αρχής της προδοσίας του λαού και των νέων «Ναι σε όλα», η 6η Ιουλίου, με τη συνάντηση στο προεδρικό μέγαρο, όπου ο Αλέξης Τσίπρας, αφού ηττήθηκε νικώντας έσπευσε να δεχτεί όλα αυτά που ο λαός είχε αρνηθεί.
Συμβαίνει ενίοτε, οι μικροαστοί αριβίστες να γίνονται άθελά τους, καταλύτες γεγονότων που ούτε επιθυμούν, ούτε και μπορούν να διαχειριστούν. Ο Αλέξης Τσίπρας προκάλεσε ένα δημοψήφισμα για να ξεπλύνει την ντροπή της επερχόμενης και προαποφασισμένης παράδοσής του, με ένα «Ναι» του λαού, έχοντας εκείνος – εκ του ασφαλούς κατά τον ίδιο - καλέσει σε «Όχι». Ήταν ο λαός, που τον ξεπέρασε αψηφώντας όλη την ΕΕ, τις ΗΠΑ, την ελληνική ολιγαρχία και όλα τα φερέφωνά της σε ΜΜΕ, στη Βουλή, στους πολιτειακούς θεσμούς, στην κίβδηλη διανόηση, στο επαρχιώτικο star system της χώρας, παντού.
Ο λαός ψήλωσε στο πραγματικό του μέγεθος και ο Αλέξης Τσίπρας όπως και όσοι μείνανε μαζί του μίκρυναν στο πραγματικό τους ύψος. Διότι είναι εύκολο να αναμετριέσαι στο στημένο παιχνίδι του κοινοβουλευτικού κρετινισμού αλλά δύσκολο να μετριέσαι με τα μεγάλα γεγονότα.
Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνοδοιπόροι του ηττήθηκαν και ντροπιάστηκαν από το «Όχι» του λαού. Αλλά κυρίως φοβήθηκαν, με το φόβο που ο Ναζί Χικμέτ περιέγραφε ως το χειρότερο από όλους: το φόβο, εκείνου που προδίδει το λαό του. Εξ ου και έσπευσαν πρώτα να προκαλέσουν τετελεσμένα υιοθετώντας με τους συνενόχους τους- παλαιούς μνημονιακούς- το τρίτο μνημόνιο και μετά, εκ του ασφαλούς να πάνε σε εκλογές. Εξ ου και προσπαθούν να στρεβλώσουν, να «μουσειοποιήσουν» και εν τέλει να ακυρώσουν την 5η Ιουλίου. Προτιμούν το Σεπτέμβρη του ’15, της ήττας και των ήσυχων νερών. Μισούν την 5η Ιουλίου που έδειξε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Από την άλλη, όλο το μπλοκ του παρασιτισμού και της ολιγαρχίας και βεβαίως το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες - μισούν την 5η Ιουλίου όσο τίποτα. Σε μια Ευρώπη της υποταγής στο Βερολίνο, του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού και του δημοσιονομισμού, των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζιτών αλλά κυρίως της καριερίστικης, κλειστής, α- κοινωνικής και επομένως αντί- κοινωνικής πολιτικής, όπου οι λαοί δικαιούνται να ψηφίζουν μόνο διαχειριστή της ίδιας εξουσίας, η 5η Ιουλίου ήταν μια στιγμή παγκόσμιας σημασίας κατά την οποία ένας λαός αψήφησε τις απειλές. Επρόκειτο για ακριβώς εκείνη την ορμητική είσοδο του κοινωνικού στο πολιτικό, που οι εξουσιαστικές ελίτ ξορκίζουν διαχρονικά και προσφάτως με τις κατηγορίες περί λαϊκισμού.
Αν η 5η Ιουλίου ήταν όλα αυτά - που ήταν - η 6η Ιουλίου ήταν η αποστασία 2.0, πενήντα χρόνια μετά τα Ιουλιανά του ΄65. Μόνο που ενώ τότε για διαφόρους λόγους υπήρξε πολιτική ηγεσία που αντιστάθηκε- με τον όποιο τρόπο και για όσο χρόνο- στους σχεδιαστές της αποστασίας, το 2015 αποστάτησε η ίδια η πολιτική ηγεσία από το λαό και έναντι του λαού. Εξ ου και όσοι έσπευσαν να μιλήσουν για τα όρια του λαού κλπ., θα πρέπει να σκεφτούν ότι την 6η Ιουλίου δεν υπήρχε ούτε ένας πολιτικός φορέας στη Βουλή ή έστω «εντοπίσιμος» εκλογικά και κοινωνικά, που να κάλεσε το λαό στο δρόμο και που να πρότεινε δημοσίως εναλλακτικό σχέδιο.
Μπορεί αυτά να έγιναν αφότου προκηρύχθηκαν οι εκλογές, με το σωστό ή το λανθασμένο τρόπο αλλά τότε ήταν αργά στο πλαίσιο της τότε συγκυρίας. Το ένστικτο, τη δεδομένη στιγμή αξίζει όσο χίλιες αναλύσεις επιτελείων εκ των υστέρων.
Για τα όρια του λαού σε κάθε περίπτωση μπορούμε να υποθέτουμε. Τα όρια της πολιτικής ηγεσίας τα είδαμε - όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και όλης της αντιπολίτευσης.
Ο σημαντικότερος όμως λόγος του μίσους για την 5η Ιουλίου είναι ότι παραμένει ιστορικά ζωντανή ως συντελεσθείσα πράξη και άρα ως υποθήκη. Ίσως το προηγούμενο παράδειγμα αντίστοιχου μίσους, που εκδηλώνεται δια της προσπάθειας χλευασμού και εμπέδωσης αισθήματος απογοήτευσης είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Το «Όχι» είναι ζωντανό όχι γιατί κάποιοι από εμάς θέλουν να είναι. Αλλά γιατί σε μια ΕΕ που φθίνει και σε ένα νεοφιλελευθερισμό που έχει καταστεί ολοκληρωτικό μοντέλο πολιτικής και πολιτειακής συγκρότησης διεθνώς, με κύριους πυλώνες τον αποκλεισμό του κοινωνικού από το πολιτικό, τη διάλυση του ταξικού, την ακύρωση του λαϊκού στοιχείου και τον ανιστορικό, μοναχικό άνθρωπο της ναρκισσιστικής αναζήτησης καταναλωτικού ευδαιμονισμού, πράξεις συλλογικής, λαϊκής αντίστασης, που συσπειρώνουν ένα ευρύτερο κοινωνικό μπλοκ και που εγγράφονται ως τέτοιες στο συλλογικό φαντασιακό αποτελούν τον εν δυνάμει σπόρο των μελλοντικών απελευθερωτικών στρατηγικών.