Από τον ερανισμό των χριστουγεννιάτικων μηνυμάτων υπερτερούσε η ευχή ‘’Χρόνια Πολλά και ας ελπίσουμε του χρόνου να είμαστε ελεύθεροι’’. Φαίνεται ότι το μήνυμα πέρασε εντέχνως και αθόρυβα στον έγκλειστο άνθρωπο των ημερών, ώστε αυθόρμητα να εκφραστεί σε μια ευχή, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και από ένα επιπλέον στοιχείο: Την παρουσίαση και προβολή της επιχείρησης με κωδικό ‘’Ελευθερία’’, μια ανάσα πριν την έλευση του νέου έτους.
Το 2021 έφτανε στο κατώφλι της πόρτας μας, έτοιμο να μπει και ταυτόχρονα ξεκινούσε οργανωμένη εκστρατεία εθνικοαπελευθερωτική και πρωτίστως επικοινωνιακή.
Επειδή παράλληλα με το υγειονομικό θέμα του κορωνοϊού προβληματίζει τη χώρα μας και το ελληνοτουρκικό , θα τρόμαζε κανείς στο άκουσμα μιας εκστρατείας στο όνομα της Ελευθερίας, έννοια με βαρύ φορτίο για τον Έλληνα, του οποίου ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει;
Με το άκουσμα της λέξης ‘’Ελευθερία’’ ήρθε στο νου ο λόγος του Ποιητή:
‘’ Και σύ αθάνατη, εσύ θεία,/ πού ό,τι θέλεις ημπορείς, /εις τόν κάμπο, Ελευθερία, /ματωμένη περπατείς. ‘’
1821-2021: Διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και τους αγώνες για τη Λευτεριά. Αλήθεια, πόσο κοντά και πόσο μακριά; Η ιστορική στάθμιση της Ελευθερίας και η αναζήτησή της διαχρονικά και αξιολογικά αποτελεί πρόκληση για το σήμερα, όπου η σύγκριση και η σύγχυση των ιδεών φέρνει αντιμέτωπες την ‘’ασφάλεια της ζωής’’ με την ‘’Ελευθερία’’.
Στη συνέχεια αυτού του κόσμου, πληροφορηθήκαμε από το επιτελικό κράτος, πως η επικείμενη εκστρατεία δεν είχε σχέση με τον Καραϊσκάκη αλλά στόχευε τον Κορωνοϊό. Η προετοιμασία και η έναρξη της ‘’εκστρατείας ‘’ είχε την ανάλογη ιεροτελεστία και μυσταγωγία. Οι αποθήκες φύλαξης των εμβόλων κατά του κορωνοϊού κρατήθηκαν μυστικές μέχρι νεωτέρας. Οπωσδήποτε παρουσίαζαν άμετρο ενδιαφέρον τα επιτελεία της επιχείρησης αυτής. Ο στρατός, η αστυνομία και η PricewaterhouseCoopers( Υγειονομικό Ινστιτούτο Ερευνών της γνωστής πολυεθνικής εταιρείας λογιστικών υπηρεσιών και συμβούλων διοίκησης) είναι οι τρεις θεματοφύλακες της ‘’Ελευθερίας’’, για να φτάσουν με ασφάλεια στον πολίτη ενέσιμα εφόδια ζωής και ελευθερίας!
Ωστόσο, ο περιορισμένος και φοβισμένος άνθρωπος της εποχής του προσωπείου παρέμενε σιωπηλός, δέσμιος, ελπίζοντας και ταυτόχρονα ενθυμούμενος τον Κυνικό φιλόσοφο Δημώνακτα και τον ένθεο Νίκο Καζαντζάκη να βουίζουν στ` αυτιά του τα λόγια τους :
‘’Είμαι λεύτερος όταν δεν ελπίζω σε τίποτα και δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λεύτερος όταν αγωνίζομαι για τη λευτεριά.’’
Η σύγχυση των εννοιών της ελευθερίας και της ασφάλειας ήταν ολοφάνερη. Ολημερίς μασκοφορεμένος, το βράδυ καραούλι μπροστά στην οθόνη περίμενε τα νεώτερα από το μέτωπο. Να πολεμήσει, συλλογιζόταν, αλλά δεν ήξερε πως, αφού είχε παραδώσει τον έλεγχο της ζωής του, έτσι θα έχανε και την ελευθερία του. Η υγεία ήταν πολύτιμη λεπτομέρεια για τη ζωή του, η ελευθερία όμως υπερείχε στο σύνολο της ύπαρξης.
Αδιέξοδο; Άραγε ποιον θα όριζε ως φύλακα της ελευθερίας του εκτός από τη συνείδησή του;
Υπερασπιζόμενος την απραγία του στροβιλιζόταν με τη σκέψη μήπως η επιδημία επήλθε για να μπει ο κόσμος σε τάξη. Ωστόσο, η σύγχρονη αταξία των πραγμάτων δεν βοηθούσε τη λογική του επιχειρήματος. Στο μεταξύ η επιχείρηση θα συνεχιζόταν και τον καινούργιο χρόνο, έτος ελπίδας, όπως ορίστηκε τηλεοπτικά και τον Πολίτη να παραμένει σε σύγχυση με την ατυχή συσχέτιση (χρήση) απρόσφορων κωδικών και εννοιών.
Αναζητώντας τις καθαρές έννοιες μέσα στον αχταρμά του ‘’φιλελευθερισμού’’ ένιωθε να τον διαπερνά ο φόβος της Κατερίνας Γώγου:
‘’Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ / είναι να μη γίνω ‘’ποιητής’’. / Μην κλειστώ στο δωμάτιο / να αγναντεύω τη θάλασσα / κι απολησμονήσω…’’
Και παρ` ότι εσώκλειστος, συνειρμικά οδηγήθηκε στην ‘’Ελευθερία’’ της, διαβάζοντας:
‘’ Η Ελευθερία μου είναι στις σόλες / των αλήτικων παπουτσιών μου. / Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω. / Μπορώ να σεργιανίσω / ό,τι ώρα μου γουστάρει… / αυτά τα παπούτσια / ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται / όταν εγώ καθαρίσω από εδώ / θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο / δε λυώνουν όσες πρόκες κι αν ρίχνετε στο δρόμο…’’
Ακίνητος, όπως ήταν ο πολίτης και διάβαζε στην απομόνωση, έπιασε τον εαυτό του να κοιτάζει τα παπούτσια του. Οι σόλες ήταν χνουδωτές και απαλές… φορούσε τις παντούφλες του. Άραγε ήταν ασφαλής από τις πρόκες αφού έμενε σπίτι του;
Συχνά είναι πιο ασφαλές να είσαι αλυσοδεμένος απ` το να είσαι ελεύθερος, του ψιθύρισε ο Κάφκα.
Όμως κάτι του έτρωγε τα σωθικά και συνέχιζε να αναζητά το νόημα της Ελευθερίας και τότε ένιωθε να ξεμακραίνει από την ασφάλεια... η αγωνία τον κατάτρεχε...
Ωστόσο, η αγωνία ως προάγγελος της Ελευθερίας ήταν καλό σημάδι. Σιγά σιγά ξεθάμπωνε η έννοια. Δεν ακουμπούσε πουθενά, δεν μπερδευόταν με τίποτε άλλο. Η Ελευθερία δεν μπορούσε να είναι υποστηρικτικός κωδικός για την επιχείρηση του κράτους. Η ελπίδα ίσως ήταν καταλληλότερη γι` αυτό τον ρόλο. Τώρα όλα ήταν διάφανα.
Στ` αυτιά του αντηχούσε κρυστάλλινος ο Μιχάλης Κατσαρός.
‘’ ...όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία / για νόμους ευαγγέλια και για μια ζωή με τάξη / όταν ακούω να γελούν/ όταν ακούω πάλι να μιλούν/ εγώ πάντα σωπαίνω…’’
Και τότε μόνο φοβήθηκε μήπως του τάζουν μισή ελευθερία.
Την άλλη μισή, θα την περίμενε απ` τη γιορτινή ανάμνηση του `21;
