Τα εκάστοτε λαμβανόμενα μέτρα από τις κατά περίπτωση αρμόδιες αρχές, καθορίζονται με σκοπό την αντιμετώπιση διαφορετικών κάθε φορά προβληματικών καταστάσεων. Συνεπώς αυτά, κατά την οικοδόμησή τους, προκειμένου να έχουν σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, επιβάλλεται να είναι προϊόντα σοβαρής διαπιστωτικής μελέτης της τρέχουσας πραγματικότητας, ώστε να εστιάζουν και να επιλύουν το όποιο πρόβλημα, με τον ανάλογο κάθε φορά τρόπο.
Σε διαφορετική περίπτωση, θα είναι να σαν προσπαθούμε με την ίδια συνταγή να θεραπεύουμε «πάσα νόσον». Ο ορισμός της ανοησίας.
Ο κόσμος έγινε πολυπολικός, όχι μόνο σε πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, αλλά και σε παραγωγικό και οικονομικό.
Ως αποτέλεσμα της αμερικανοκεντρικής (ΗΠΑ) παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης διακίνησης δυτικών επενδυτικών κεφαλαίων, εκτός των γεωγραφικών ορίων, τόσο των ΗΠΑ, όσο και των δυτικών οικονομιών, προέκυψε η δημιουργία, σε συγκεκριμένα σημεία του πλανήτη, πολυάριθμων βιομηχανικών μονάδων τεχνολογίας αιχμής με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες.
Ιδιαιτέρως μετά το 2001, οπότε η Κίνα έγινε μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, ένας τεράστιος και κρίσιμος όγκος εμπορευμάτων, συμπεριλαμβανομένων πάντα και των υδρογονανθράκων, απαραίτητος για την απρόσκοπτη λειτουργία των οικονομιών, αλλά και για την κάλυψη των καταναλωτικών αναγκών της Δύσης, παράγεται και διανέμεται από χώρες, όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ταϊβάν, η Ν. Κορέα, η Νότιος Αφρική και η Βραζιλία, η Ρωσία και φυσικά οι χώρες του ΟΠΕΚ.
Όπως αποδείχθηκε, όμως, από τα γεγονότα που επακολούθησαν, ένα παγκοσμιοποιημένο μοντέλο αγορών λειτουργεί ομαλά, μόνο υπό ιδανικές συνθήκες παγκόσμιας πολιτικής ομαλότητας, δίκαιου καταμερισμού και επιμερισμού δραστηριοτήτων και ωφελημάτων, καθώς και πνεύματος συνεργασίας, τουλάχιστον μεταξύ των ισχυροτέρων χωρών.
Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το επιβεβαιώνει και ματαιώνει κάθε ενδεχόμενο επιστροφής στην προ της 24ης Φεβρουαρίου του 2022 παγκόσμια τάξη
Ο εμπορικός πόλεμος, κυρίως μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ, διεξάγεται πλέον απροκάλυπτα.
Η παγκόσμια εφοδιαστική αλυσίδα έχει απορρυθμισθεί, οι τιμές της ενέργειας εκτοξεύθηκαν, ο τιμάριθμος στη Δύση απογειώθηκε, συμπαρασύροντας τα τραπεζικά επιτόκια και η ανάπτυξη έδωσε τη θέση της σε δυστοπικά σενάρια ύφεσης.
Και τώρα τι κάνουμε; Πώς θα αποφύγουμε ως Ευρώπη τα προδιαγραφόμενα δεινά;
Η λύση είναι απλή, όπως το αβγό του Κολόμβου, και υπαγορεύεται από το ίδιο το πρόβλημα και τις νέες γεωπολιτικές εξελίξεις που αυτό δρομολογεί.
Γίνομαι σαφέστερος, καταγράφοντας πρώτα τις βασικές παραδοχές, επί των οποίων θα στηριχθεί τόσο η κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης, όσο και η βιωσιμότητα της προτεινόμενης λύσης.
Πρώτον: Πρακτικά, ήδη έχει ξεσπάσει ένας παγκόσμιος εμπορικός και οικονομικός πόλεμος, με πολέμαρχους τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Δεύτερον: Αναπόφευκτα και αναλόγως με τα ιδιαίτερα συμφέροντα περιφερειακών οικονομικών και στρατιωτικών δυνάμεων, όπως η Ινδία, το Ιράν, το Ισραήλ, οι χώρες του ΟΠΕΚ, το Πακιστάν, η Ιαπωνία, η Ινδονησία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νότια Αφρική, η Βραζιλία και η επαμφοτερίζουσα Τουρκία, δημιουργούνται περιφερειακοί συνασπισμοί, που πρόσκεινται υπέρ της μίας ή της άλλης υπερδύναμης.
Τρίτον: H ευρισκόμενη, ήδη, σε εμπόλεμη κατάσταση Ρωσία, ούσα ταυτοχρόνως ενεργειακή και στρατιωτική υπερδύναμη, νομοτελειακώς, θα συνταχθεί με τον διαμορφούμενο αντιδυτικό συνασπισμό, προσδίδοντάς του ιδιαίτερο πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό, ειδικό βάρος.
Επομένως συνάγετα:
α) Ότι το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο της Pax Americana είναι πια παρελθόν.
β) Οι ανάγκες των κρατών, που μετέχουν σε αντιπάλους συνασπισμούς, θα καλύπτονται με προτιμησιακές συναλλαγές.
γ) Νικητής από τον εξελισσόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό, θα είναι εκείνος ο συνασπισμός, που θα διαθέτει τις μεγαλύτερες ενεργειακές, παραγωγικές, τεχνολογικές και στρατιωτικές δυνατότητες.
Είναι επομένως, τερατωδώς ανορθολογικό να οδηγείται η Ευρώπη σε έναν οικονομικό και κοινωνικό κατήφορο, εξαιτίας, μάλιστα, των δικών της πολιτικών επιλογών, που φρενάρουν την παραγωγική και αναπτυξιακή της πορεία και διακυβεύουν την κοινωνική της συνοχή, τροφοδοτώντας την άνοδο του τιμαρίθμου, με την «περίεργη» άνοδο των τραπεζικών επιτοκίων και την ακόμη πιο «περίεργη» ενεργειακή της πολιτική, σε επίπεδο τιμολόγησης και παραγωγής. Η οποία στην πιο κρίσιμη καμπή του παγκόσμιου ανταγωνισμού την καταδικάζει σε έλλειψη ενεργειακών πόρων, αφού απεμπολεί την εκμετάλλευση των ευρωπαϊκών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και άνθρακα, όταν μάλιστα το ενεργειακό δίκτυο των ΑΠΕ είναι ακόμη ανεπαρκές.
Εκ των ανωτέρω, προκύπτει αβίαστα, ότι το δέον γενέσθαι, προκειμένου να αποφευχθεί η συρρίκνωση της Ευρωπαϊκής ισχύος, συνίσταται στη δημιουργία ενός αναπτυξιακού ΣΟΚ, χρηματοδοτούμενο από τα τεράστια αδρανή και λιμνάζοντα κεφάλαια, που μέχρι πρό τινος, «τιμωρούνταν» με αρνητικά επιτόκια, προκειμένου να εξασφαλισθεί, στο μέγιστο δυνατό βαθμό, η απεξάρτηση τη Γηραιάς Ηπείρου από αντίπαλες δυνάμεις, ως προς την επάρκειά της σε κεφαλαιουχικά, τεχνολογικά, καταναλωτικά αγαθά και στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
Και βεβαίως, τέτοιου είδους αναπτυξιακά σοκ δεν επιτυγχάνονται με ανεπαρκείς ενεργειακούς πόρους, ούτε με στενά κερδοσκοπικές τακτικές, ούτε με ελλειμματικές επενδύσεις στην πραγματική οικονομία, εξαιτίας μιας γερμανικής έμπνευσης δημοσιονομικής ψευτοπειθαρχίας.
Αντιθέτως, επιτυγχάνονται με γενναίες επενδύσεις στους τομείς, όπου σήμερα υστερεί η Ευρώπη, μηδέ εξαιρουμένου του ενεργειακού τομέα σε κάθε του μορφή.
Αυτό θα έχει ως φυσική συνέπεια, τη δημιουργία πραγματικού πλούτου, τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, την ενδυνάμωση της στρατιωτικής ισχύος και την αυξημένη δυνατότητα ουσιαστικών διπλωματικών παρεμβάσεων και πολιτικών soft power.
Η εμμονή, λοιπόν, σε εκτός τόπου και χρόνου correct πολιτικές για την αντιμετώπιση της ανόδου του τιμαρίθμου, του ενεργειακού ελλείμματος και της στρατιωτικής και διπλωματικής ανυποληψίας της Ευρώπης, επιβάλλεται να δώσουν τη θέση τους στο ρεαλιστικό δόγμα Ντράγκι.
Το “What ever it takes”, στη σημερινή συγκυρία και σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι: Έκτακτες περιστάσεις απαιτούν έκτακτα μέτρα, προκειμένου να δίνουν λύση στα τρέχοντα προβλήματα. Και όχι εμμονή σε ανεδαφικές δογματικές πολιτικές γερμανικής έμπνευσης, που είναι σε απόλυτη αναντιστοιχία με την σκληρή πραγματικότητα.
Μόνο εάν υιοθετηθεί και εφαρμοσθεί το συντομότερο δυνατόν το δόγμα Ντράγκι, η Ενωμένη Ευρώπη θα μπορεί να ελπίζει στη συνέχειά της ως σημαντικής οικονομικής και πολιτικής δύναμης.