Η Τρανσυλβανία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του Βλαντ Τέπες, γνωστού και ως Βλαντ του Παλουκωτή, ο οποίος πέρασε στη σφαίρα του θρύλου ως ο «Κόμης Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ. Η φιγούρα του αιμοχαρούς βρικόλακα δεσπόζει πάνω από διάφορες τοποθεσίες της Τρανσυλβανίας, μεταξύ των οποίων κάστρα τα οποία έχουν συνδεθεί με τον θρύλο του, όπως αυτό του Μπραν, στο Μπρασόβ.
Πρακτικά, πρόκειται για μια σειρά από επιβλητικά, πανέμορφα αξιοθέατα, τα οποία παρουσιάζουν έντονο τουριστικό ενδιαφέρον, και η ιστορία του Τέπες απλώς τους δίνει μια επιπλέον αίγλη- ωστόσο σε κάποια από αυτά όντως υπάρχει ιστορικό υπόβαθρο που σχετίζεται με τον Παλουκωτή, όπως το κάστρο Κόρβιν (γνωστό και ως κάστρο του Ουνιάδη ή κάστρο Χουνεντοάρα), όπου θεωρείται πως ο Ούγγρος ηγεμόνας Ιωάννης Ουνιάδης (μιας από τις μεγαλύτερες μορφές της μεσαιωνικής ιστορίας της νοτιοανατολικής Ευρώπης) είχε κάποτε φυλακίσει τον Βλαντ. Το κάστρο στέκεται ακόμα, και αποτελεί εντυπωσιακό αξιοθέατο, ωστόσο μετά από χρόνια ανακατασκευών και επεκτάσεων, οι αρχαιολόγοι δυσκολεύονταν να εντοπίσουν τα αρχικά του θεμέλια. Αυτό φαίνεται πως αλλάζει χάρη σε νέα έρευνα με ραντάρ που παρουσιάστηκε στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης (AGU), που αποκαλύπτει τι κρύβεται κάτω από ένα από τα το εντυπωσιακά φρούρια της Ρουμανίας.
Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Live Science, το κάστρο άρχισε ως ένα οχυρό στην κεντρική Τρανσυλβανία, με τις παλαιότερες οχυρώσεις του να ανάγονται στον 14ο αιώνα. Η μετατροπή του από απλό οχυρό σε κάστρο ήταν σε εξέλιξη κατά τον 15ο αιώνα, σύμφωνα με την Ίσαμπελ Μόρις, επικεφαλής ερευνήτρια και υποψήφια διδάκτορα του Τμήματος Πολιτικών και Περιβαλλοντικών Μηχανικών στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στο Νιου Τζέρσεϊ.
Τον 15ο αιώνα ο Βλαντ Γ′ ο Παλουκωτής, βοεβόδας (πρίγκιπας) της Βλαχίας, θεωρείται πως φυλακίστηκε στο κάστρο αυτό από τον Ουνιάδη, ο οποίος και επέβλεψε την πρώτη επέκταση του κάστρου. Με το πέρασμα των αιώνων έγιναν άλλες δύο, τον 17ο και τον 19ο αιώνα- και το αποτέλεσμα είναι πως το κάστρο σήμερα είναι ένα ιδιότυπο «ψηφιδωτό» διαφορετικών περιόδων. Αν και έχουν γίνει αρκετές ανασκαφές, οι χάρτες της περιοχής παρουσιάζουν προβλήματα και υπάρχουν ελλείψεις στα ιστορικά αρχεία- οπότε και η Μόρις και οι συνάδελφοί της χρησιμοποίησαν ραντάρ εδάφους (GPR- ground penetrating radar) για τις έρευνές τους.
«Για να κάνουμε καλή δουλειά με την ανακατασκευή του, πρέπει να γνωρίζουμε πού βρίσκονται όλα αυτά τα τμήματα» είπε η ίδια στο Live Science.
Το αποτέλεσμα ήταν να εντοπιστεί ένα διοικητικό συγκρότημα που κατασκευάστηκε κατά τον 17ο αιώνα, ενώ επίσης βρέθηκαν και μέρη τα οποία στηρίζονταν σε βραχώδες υπόστρωμα και υποστηρίζονταν από τεχνητές δομές.
«Αυτό είναι σημαντικό καθώς προχωρούμε για τη συντήρηση και διατήρηση αυτού του συναρπαστικού ιστορικού χώρου» είπε η Μόρις. Αξίζει να σημειωθεί πως, μεταξύ των αιθουσών που έχουν ανακατασκευαστεί στα έγκατα του κάστρου περιλαμβάνεται μια αίθουσα βασανιστηρίων, με το μοντέλο ενός άτυχου θύματος να κρέμεται από το ταβάνι- ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εάν από αυτό το – κατά κοινή ομολογία δυσάρεστο- μέρος πέρασε κάποια στιγμή και ο ίδιος ο «κόμης Δράκουλας».