Αναμφίβολα η τραγική κατάληξη της επιχείρησης παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στη δοκιμαζόμενη από τις πλημμύρες γειτονική Λιβύη συγκλόνισε τον ελληνικό λαό που παρεμπιπτόντως δοκιμάζετε τη συγκεκριμένη περίοδο από φυσικές καταστροφές μεγάλης κλίμακος.
Δυστυχώς το τραγικό συμβάν αντί της επιβαλλόμενης, λόγω της φύσεως της αποστολής, αυτοσυγκράτησης με απαίτηση όμως ενδελεχούς έρευνας των συνθηκών προετοιμασίας και εκτέλεσης της, εκτυλίσσεται σε μια ανεπίτρεπτη διαδικασία πολιτικής και προσωπικής κατηγοριοποίησης βασιζόμενης σε εικασίες και με παντελή αδιαφορία για τις παράπλευρες απώλειες, δηλαδή την απαξίωση θεσμών, του προσωπικού τους και των λειτουργιών τους.
Θεωρώ απαραίτητο να αρχίσω με τη βασική τοποθέτηση ότι Αρχηγοί ΓΕΕΘΑ, Υπουργοί Αμύνης και Πρωθυπουργοί οφείλουν να παραμένουν γονυπετείς και σιωπηλοί μπροστά στη μητέρα οποιοδήποτε Έλληνα που έχασε τη ζωή του στην εκτέλεση του καθήκοντος. Αυτός είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορούν να αποτίσουν. Εν συνεχεία οφείλουν να διασφαλίσουν τη διόρθωση τυχόν σφαλμάτων με δικαιοσύνη, νηφαλιότητα, αποδεχόμενοι και ενδεχόμενες δικές τους ευθύνες, στο βαθμό που πραγματικά τους αναλογούν, εφόσον υπήρξαν καταφανείς αδυναμίες ή εσφαλμένες αποφάσεις.
Η επιθυμία εξασφάλισης μηδενικών κινδύνων σε ανάλογες αποστολές αποτελεί ουτοπία και δυστυχώς η επίτευξη των στόχων πάντοτε συνοδεύεται και με τους ανάλογους λελογισμένους κινδύνους. Όσο κυνικό και αν μας φανεί, η «δουλειά» του κάθε Α/ΓΕΕΘΑ είναι να υποδέχεται και φέρετρα, όχι μόνο στον καιρό πολέμου (αυτονόητο) αλλά ακόμη και στο καιρό τεταμένων καταστάσεων όπως διάγουμε με την Τουρκία από το 1955 αλλά και ανθρωπιστικών επιχειρήσεων. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να εξαντλείται κάθε δυνατή προσπάθεια μείωσης του ρίσκου της κάθε επιχείρησης ή ακόμη και της εκπαίδευσης. Μηδενισμός των απωλειών σε παραπλήσιες επιχειρήσεις και στην εκπαίδευση είναι εκτός πραγματικότητος εκτός και αν αποφασιστεί η αποχή από αμφότερες ή η διεξαγωγή μόνο εικονικών δραστηριοτήτων προσομοίωσης.
Φυσικά και θα μπορούσαμε να επιλέξουμε την αποστολή μόνο ιατροφαρμακευτικής βοήθειας ίσως μάλιστα και με τη χρήση υπηρεσιών ταχυμεταφοράς αποφεύγοντας να εκθέσουμε σε κίνδυνο τα πολύτιμα μεταφορικά μας αεροσκάφη (ανακαλύπτοντας μάλιστα μετά εκπλήξεως ότι δεν διαθέτουν σύγχρονα συστήματα αυτοπροστασίας). Απλά μετά δεν θα πρέπει να απορούμε γιατί η επιρροή της Τουρκίας αυξάνεται ραγδαία σε ορισμένες περιοχές. Η απάντηση είναι απλή: δεν φείδονται χρημάτων, προσπαθειών αλλά και είναι έτοιμοι να αποδεχτούν ανθρώπινες απώλειες, δηλαδή την ανάληψη ρίσκου.
Αυτή τη στιγμή πενθούμε για την απώλεια πέντε Ελληνόπουλων και συνάμα προσευχόμαστε για την αποκατάσταση της υγείας των υπολοίπων. Η ζωή όμως συνεχίζεται, οι προσπάθειες πρέπει να είναι συνεχείς και συνεπείς για την επίτευξη των εθνικών στόχων. Ουδείς εχέφρων Έλλην αμφιβάλει ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα στη Λιβύη. Υπάρχουν δικαιολογημένες απορίες αν ο σχεδιασμός ήταν πλήρης και αν θα μπορούσαν (στο πλαίσιο της διαδικασίας εκτίμησης του κινδύνου και των περιστάσεων) να ληφθούν περαιτέρω μέτρα που (ίσως) θα απέτρεπαν το ατύχημα.
Παρά όμως το τραγικό ατύχημα, θεωρώ ότι η μικρή, περήφανη και με δυνατότητες που δεν φανταζόμαστε Ελλάδα, πρέπει τις επόμενες ημέρες να επανέλθει στη Λιβύη με νέα αποστολή. Όχι απλή αποστολή υλικού, αλλά αποστολή Ελλήνων στο πεδίο της καταστροφής. Θεωρώ εφικτή την ταχύτατη επανεξέταση όλων των παραγόντων ασφαλείας και αναγκαία την επανάληψη της αποστολής. Η ελληνική σημαία πρέπει να κυματίσει στους χώρους προσφοράς βοήθειας και συγκέντρωσης των απελπισμένων ανθρώπων..
Η δε θυσία των παιδιών μας πρέπει να αποτελέσει μέρος της προσπάθειας ενίσχυσης των δεσμών μεταξύ των δύο γειτονικών χωρών. Οι δεσμοί αίματος είναι οι πιο δυνατοί και οι περήφανοι Λίβυοι δεν θα ξεχάσουν αυτή τη θυσία. Χρειάζεται όμως επιμονή από μέρους μας, προσεκτικός σχεδιασμός αλλά και επικοινωνιακή αξιοποίηση ακόμη και αυτού του τραγικού συμβάντος. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η προώθηση των εθνικών στόχων έχει κόστος και ρίσκα. Η Ελλάδα πρέπει αύριο (σήμερα) να επιστρέψει ξανά στη Λιβύη.