Οι μέρες που ζούμε είναι γεωπολιτικά όχι απλά κρίσιμες αλλά ικανές να σηματοδοτήσουν μία πλήρη αναδιάρθρωση στην Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, με ότι αυτό συνεπάγεται για την περιοχή και το μέλλον της Ελλάδας και της Κύπρου.
Η Τουρκία πλέον πλέει σε αχαρτογράφητα νερά και ο Ερντογάν βρίσκεται σε μία περιδίνηση λαθών, παθογενειών, αποτελεσμάτων της πολιτικής που ακολουθεί εδώ και χρόνια, συγκερασμένα με μία σπάνια μέθη εξουσίας. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν και έχει απασφαλίσει την χειροβομβίδα, δεν θα πετάξει την περόνη. Δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο, ούτε είναι κανείς έτοιμος να τον δεχτεί αν φύγει από την αγκαλιά των ΗΠΑ. Η Ρωσία είναι μαζί του αλλά και λίγο χώρια, η Ευρώπη θα προτιμήσει το ‘μακριά και αγαπημένα’ και η Κίνα δεν είναι ακόμη έτοιμη και συνειδητοποιημένη να αναλάβει τον ρόλο που της προσδίδει στο παγκόσμιο στερέωμα ο Samuel Huntington. Το ΝΑΤΟ και ίσως το ΔΝΤ είναι τα μοναδικά του ασφαλή λιμάνια λοιπόν.
Οι ΗΠΑ από την άλλη, δεν είναι εύκολο να ξεγράψουν μια τέτοια σύμμαχο και να καταστήσουν την Ελλάδα χώρα πρώτης γραμμής, όπως πολλοί αναλυτές διατείνονται. Η έλλειψη αξιοπιστίας της χώρας είναι ο μέγιστος αποτρεπτικός παράγοντας. Μια ματιά στα Υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας είναι αρκετή. Ο κ. Κοτζιάς μαλώνει με τους Ρώσους μη τηρώντας αρχές και νόμους των Διεθνών Σχέσεων. Εμπλέκεται στη διαμάχη Δύσης-Ρωσίας (Ηγεμονικές Συμπληγάδες), κάτι που μια χώρα της δικής μας δυναμικότητας δεν θα έπρεπε να κάνει. Διοργανώνεται μια φιέστα με την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών, κατά την οποία ο κ. Κατρούγκαλος κερνάει σαμπάνια στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος(!) που χρησιμοποιήθηκε για την επιστροφή των δύο αιχμαλώτων. Οι κ.κ. Κουίκ και Κουβέλης μιλάνε για ‘αθόρυβη διπλωματία’ και για την μεγάλη νίκη της Ελληνικής διπλωματίας, η κυβέρνηση βγάζει ένα non paper ‘επιτυχημένων διπλωματικών ενεργειών’ μη διαχωρίζοντας ακόμη και το φιάσκο της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα. Υποστηρίζοντας πάντως την άποψη ότι υπήρχε μία συμφωνία, τότε παραδέχονται ότι αφού πήραν κάτι, κάτι έδωσαν, χωρίς βέβαια την απαραίτητη νομιμοποίηση. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι μουφτείες της Θράκης. Ο βουλευτής Ξάνθης του Σύριζα κ. Στογιαννίδης ανήγγειλε νομοθετική παρέμβαση για εκλογή από την μειονότητα, πάγιο αίτημα του Ερντογάν. Και βέβαια να μην ξεχνάμε τον κ. Καμμένο, ο οποίος με δάκρυα στα μάτια μιλούσε για την απαρχή της ελληνοτουρκικής φιλίας, την ίδια στιγμή που στο Αιγαίο μαίνεται ένας ακήρυχτος πόλεμος.
Η απελευθέρωση των δύο έχει να κάνει με την δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει ο Ερντογάν και εντάσσεται στην προσπάθεια συντεταγμένης απαγκίστρωσης του. Προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί και αυτό το γεγονός επικοινωνιακά, μπορεί ο κ. Τσίπρας να άλλαξε την ατζέντα στο εσωτερικό για λίγο, τόνισε όμως στο εξωτερικό την ανωριμότητα και φαιδρότητα της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.