Στο αριστουργηματικό, δυστοπικό μυθιστόρημα του “Therion” ο τεράστιος Σπύρος Καρυδάκης καταπιάνεται με το ζήτημα του trafficking ανηλίκων από βαλκανικές και πρώην Σοβιετικές χώρες.
Μέρος της υπόθεσης εκτυλίσσεται στην παράνομη κλινική του μεγαλογιατρού Παύλου Β. όπου τα θύματα του είτε πωλούνται σε πλούσιους πελάτες για σεξουαλική εκμετάλλευση είτε «αδειάζονται» από τα όργανα τους ώστε αυτά να δοθούν σε συμβατούς πλούσιους ασθενείς. Παράλληλα προχωράει τη μελέτη του πάνω στην ανθρώπινη Grausamkeit (κτηνωδία) φιλοδοξώντας να τελειώσει τη συγγραφή του φιλόδοξου πονήματος του που θα ταράξει τα νερά της επιστημονικής κοινότητας. Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι απολύτως συμβατό και ηθικό η κτηνωδία να ασκείται από τους εξουσιαστές στους εξουσιαζόμενους εφόσον τηρούνται βέβαια οι απαραίτητοι υγειονομικοί κανόνες.
Ο τίτλος του βιβλίου δεν είναι τυχαίος. Θηρίο στα αρχαία ελληνικά είναι το «κάθε μη εξημερωμένο ζώο», είτε το λιονταράκι είτε το ελαφάκι, αυτό δηλαδή που κατασπαράζει και αυτό που κατασπαράζεται, γι αυτό και ο δημιουργός επιλέγει την εκλατινισμένη εκδοχή ώστε να αποδώσει τη διττή ερμηνεία του.
Σε ένα άλλο, καθόλου φανταστικό, σενάριο που μονοπωλεί αυτές τις μέρες την επικαιρότητα με πρωταγωνιστές αθέατα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και ορατούς μεγαλόσχημους διπλωμάτες αλλά και πάσης φύσεως αυλοκόλακες της «τελευταίας σελίδας», το βιβλίο του Καρυδάκη αποκτά την πιο γκροτέσκα μεταφορά του στην οθόνη της αληθινής ζωής. Κυρίως δε για το γεγονός ότι η υπόθεση εκτυλίσσεται με αφετηρία το ευτελέστερο κίνητρο, αυτό δηλαδή του πολιτικού κόστους καθώς η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει να επιστρατεύει όλα τα αντανακλαστικά της ώστε να καλύψει και να ξεπλύνει τα «καμώματα» του πρώην συμβούλου του Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά και να υποβαθμίσει την καταδικαστική απόφαση εις βάρος του για ασέλγεια σε ανηλίκους.
Αντανακλαστικά που εκ των υστέρων αποδεικνύονται μπούμερανγκ είτε λόγω της χαμηλής ευφυΐας των Μ.Μ.Ε που πήραν εργολαβία το ξέπλυμα παρουσιάζοντας τριών ετών μπαγιάτικα πρωτοσέλιδα ως σημερινά (λες και είναι τόσο δύσκολο σε ένα ιντερνετικό σύμπαν να αποκαλυφθούν), είτε λόγω αβελτηρίας των ημετέρων συντακτών που ωρύονται μέσα από ραδιοφωνικές συχνότητες ότι το θύμα είναι θύτης ή ακόμα χειρότερα ότι η παιδεραστία δεν αποτελεί αδίκημα σύμφωνα με αμφιλεγόμενες νομικίστικες ακροβασίες. Όπως και να χει ωστόσο, πίσω από την κωμική προσπάθεια συγκάλυψης κρύβεται ένα ακόμη σοβαρότερο ζήτημα για τους εντεταλμένους λασπολόγους. Η απέκδυση της ανθρώπινης ιδιότητας τους προς όφελος μερικών ψήφων. Όπως άλλωστε σημειώνει και ο ίδιος ο Καρυδάκης στον πρόλογο του βιβλίου. Το μέγιστο Θηρίο, που αναδύεται από το άγριο δάσος της ανθρώπινης ετερότητας, μπορεί να είναι ο θύτης, ο απόλυτος εγκληματίας, μπορεί όμως να είναι και το θύμα του…