Λένε ότι εάν φωνάξεις «Πρόεδρε!» στην Ομόνοια θα γυρίσουν οι μισοί. Ο άνθρωπος είναι άλλωστε πολιτικό ζώο και πουθενά δεν είναι τόσο εμφανές αυτό όσο στην Ελληνική φυλή, με εκατομμύρια επίδοξους πρωθυπουργούς, προέδρους, δικτάτορες (και βεβαίως προπονητές).
Αν και για τους περισσότερους αυτό είναι όνειρο θερινής νυκτός, αξίζει κανείς να παρατηρήσει τον Αλέξη, ηγέτη ενός κόμματος του 4% που μετά βίας έμπαινε στη βουλή, αδιαμφισβήτητο strongman της Ελλάδας, ακόμα και αν ξαναβρεθεί σε θέση αντιπολίτευσης.
Σίγουρα, αν μπόρεσε να το κάνει ο Αλέξης, μπορούν και άλλοι. Ας δούμε λοιπόν τα επτά απλά βήματα για να κατακτήσετε την εξουσία και να γίνετε και εσείς o επόμενος Έλληνας ηγέτης.
Βήμα 1: Αποκτήστε μηχανισμό.
Το πρώτο βήμα είναι συνήθως και το πιο πολύπλοκο. Πως ξεχωρίζετε από το σορό; Ένας επίδοξος πρωθυπουργός πρέπει να ηγείται ενός κόμματος. Ευτυχώς για εσάς, ποτέ δεν ήταν ευκολότερο. Τα τζάκια πέθαναν και το πεδίο είναι ανοιχτό. Το βασικότερο που πρέπει να θυμάστε είναι να υπόσχεστε μέχρι να βρείτε τους κατάλληλους ανθρώπους να σας στηρίξουν. Αυτή η αρχή θα σας χρησιμεύσει και αργότερα. Πρώτα κάποιο τοπικό στέλεχος, μετά μεγαλοστέλεχος, και σιγά σιγά φτάνετε στον αρχηγό. Ο Καίσαρας βασίστηκε στα χρήματα του Κράσου, ο Ναπολέων στην επιρροή του Μπαράς και ο Αλέξης στην αμέριστη στήριξη του Αλέκου Αλαβάνου. Σε αυτό το βήμα πρέπει πάντα να θυμάστε το χρυσό κανόνα: Το δευτερόλεπτο που θα είστε πιο χρήσιμος για τον πάτρωνα σας από ότι είναι αυτός για εσάς τον ξεφορτώνεστε. Ηγέτης θα γίνετε πραγματικά όταν δε χρωστάτε πουθενά.
Βήμα 2: Το «Οραμα»
Θυμάστε πως κάνατε υποσχέσεις για να βρείτε υποστηρικτές; Τώρα πρέπει να το κάνετε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Αν έχετε φτάσει στο επίπεδο αρχηγού κόμματος δεν πρόκειται για υπόσχεση αλλά για «όραμα», κάτι που διαχωρίζει τους ηγέτες από τους Μαυρογιαλούρους. Να θυμάστε να εγγυάστε και η φωνή σας να δείχνει σιγουριά. Μελέτες (Pratkanis, The Science of Social Influence) δείχνουν ότι η παροχή εγγυήσεων είναι πολύ αξιόλογο πωλησιακό εργαλείο. Βρείτε ένα απλό όραμα που μπορεί εύκολα να καταλάβει ο λαός. Λ.χ. «Θα στραγγίξω το Βάλτο» (Τράμπ), «350εκ την εβδομάδα για το ΕΣΥ» (Νάιτζελ Φαράτζ) ή το κλασσικότερο πιάτο στην νεότερη Ελληνική πολιτική ιστορία, το «Θα σκίσω τα Μνημόνια».
Βήμα 3: Οι Μανδαρίνοι
Ο Λένιν δεν πίστευε ότι οι επαναστάσεις ξεκινούν αυθόρμητα. Ήξερε ότι υπάρχουν «κόμβοι εξουσίας» τους οποίους πρέπει πρώτα να κατακτήσει κάποιος πριν απευθυνθεί στο λαό. Από εκεί και πέρα η θεωρία προβλέπει ότι ο λαός θα βρει μόνος του λόγους να στηρίξει το καθεστώς. Στην περίπτωση του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη, ήταν τα ταχυδρομεία και οι σιδηροδρομικοί σταθμοί που χρησίμευσαν για κρατήσει πρακτικά τη χώρα όμηρο. Στην περίπτωση του μεγάλου Έλληνα σοσιαλιστή ηγέτη, Ανδρέα Παπανδρέου, δεν ήταν άλλο από την ιερή αγελάδα του δημοσίου, την οποία άλωσε με αθρόες προσλήψεις. Πιστός αντιγραφέας ο Αλέξης, δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο, οπότε υποσχέθηκε. Μετατάξεις, μετακλητοί, και προσλήψεις όπου και όσο τον έπαιρνε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αντίθετα, ταυτίστηκε με τις απολύσεις στο δημόσιο από την προηγούμενη του θητεία στην κυβέρνηση ενώ ο Αλέξης αναμένει να πάρει επάξια θέση δίπλα στην Αγία Βαρβάρα (προστάτιδα του Πυροβολικού) και τον Αι Νικόλα (για τους Ναυτικούς μας) ως προστάτης των δημοσίων υπαλλήλων. Ο σημαντικότερος μοχλός άσκησης εξουσίας στη χώρα μας, είναι ο δημόσιος υπάλληλος, που μπορεί να σου καθυστερήσει ένα απλό χαρτί μέχρι να μην υπάρχουν δέντρα να τυπωθεί πλέον.
Βήμα 4: Ο Λαός
Αφού εξασφαλίσετε κόμμα, όνειρα, και πρώτα ονόματα συνδικαλιστών, αυτούς δηλαδή για τους οποίους θα ασκηθεί η εξουσία, ώρα να ασχοληθείτε και με αυτό που οι επαγγελματίες πολιτικοί θεωρούν το «απαραίτητο κακό». Το λαό. Αυτούς που θα σας ψηφίσουν «ιδεολογικά», περιμένοντας κάποια προσωπική δικαίωση αντί για απτά ανταλλάγματα. Λίγη ηθοποιία φτάνει. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι τα τρία μέρη της ρητορικής είναι το «Ήθος», πόσο αξιόπιστος είναι ο ομιλητής, ο «Λόγος», δηλαδή το λογικό επιχείρημα, και το «Πάθος», το πώς τα λέει. Κάποιοι σολοικισμοί, αρκετή επανάληψη, μουσική υπόκρουση (από Carmina Burana εως και Bella Ciao) και το κοινό σας είναι συναισθηματικά έτοιμο. Σύγχρονες μελέτες δείχνουν ότι το «Πάθος» είναι περίπου 60% της προσπάθειας. Το συναίσθημα ψηφίζει και όχι η λογική. Πράγμα που εξηγεί γιατί ένας πολιτικός που προκάλεσε ένα ακατανόητο δημοψήφισμα, το κέρδισε και εν συνεχεία έκανε το αντίθετο, θεωρείται ηγέτης, ενώ ο αντίπαλος του που καταφεύγει σε λογικά επιχειρήματα μοιάζει στο τέλος κάθε συνομιλίας στη Βουλή σαν να τσακώθηκε με τη γυναίκα του και περιμένει να βρει δίκιο.
Βήμα 5: Τα media
Ωραία, κερδίσατε το λαό και κατακτήσατε την εξουσία. Τώρα το βασικό είναι να την κρατήσετε. Ως πρωθυπουργός μπορείτε άμεσα να ελέγξετε τα τρία μέρη της κυβέρνησης: Τη νομοθετική εξουσία, την εκτελεστική και, κατ’ουσίαν, τη δικαστική. Η πιο δύσκολη εξουσία να κατακτήσει κάποιος είναι η τέταρτη. Ως κυβέρνηση βέβαια έχει επιρροή στα κρατικά media (EΡΤ, ΑΠΕ-ΜΠΕ) αλλά δεν φτάνει. Μεταξύ μας, ποιος είδε τελευταία φορά ΕΡΤ χωρίς το Σπύρο Παπαδόπουλο; Οπότε πρέπει να κάνει δύο ακόμα βήματα. Να κλείσει τους αντιπάλους και να βοηθήσει τους φίλους να αποκτήσουν τη «δική τους» φωνή. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα είναι σίγουρα συμπτωματική.
Βήμα 6: Διαίρει και βασίλευε
Είχατε ποτέ ένα φίλο που σας ψιθύριζε στο αυτί συμβουλές που τελικά σας έκαναν να τσακώνεστε με τους πάντες; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς αυτό, όχι ένας ταξικός αλλά ένας τοξικός φίλος. Διαίρει και βασίλευε. Η τακτική λειτούργησε από τον ιμπεριαλισμό ως τον κομμουνισμό. Δύναμη είναι να έχεις κάτι που κάποιος άλλος θέλει. Όταν η πίτα είναι αρκετά μεγάλη, όλοι είναι χορτάτοι και κανείς δεν έχει όρεξη να τσακωθεί. Οπότε πρώτα μικραίνεις την πίτα, για να αρχίσουν να τσακώνονται. Μετά παίρνεις πότε το μέρος του ενός και πότε του άλλου. Όλοι τρέχουν σε σένα για λύση. Αυτό θα πει να είσαι πραγματικά κράτος.
Βήμα 7: Επίθεση με ξαφνικές άμυνες.
Έλεγαν κάποτε για τον Νίκο Αλέφαντο ότι δεν παίζει άμυνα με ξαφνικές αντεπιθέσεις, αλλά επίθεση με ξαφνικές άμυνες. Το κύριο χαρακτηριστικό των αυταρχικών καθεστώτων είναι ότι ποτέ δεν κάνουν λάθος, ακόμα και όταν κάνουν λάθος. Ο Τράμπ θα πεθάνει πριν παραδεχτεί σφάλμα. Το ίδιο και ο Κόρμπιν, η Λε Πεν, ο Μπέπε Γκρίλο. Το δίκιο είναι πάντα δικό τους και τα σφάλματα μονάχα των άλλων. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μονίμως την αντιπολίτευση στην άμυνα. Διόρισε; Siemens. Λάθος διαπραγμάτευση: Οικογενειοκρατία στη ΝΔ. Καινούριοι φόροι; Paradise Papers. Και ποτέ μα ποτέ δεν παραδέχεται σφάλμα.
Η απελπισία ως προσάναμμα
Τα βήματα είναι απλά και το γεγονός ότι ο μέσος Έλληνας πέφτει στη φάκα καταδεικνύει μοναχά την απελπισία του, ως μοναδική αιτιολογία γιατί τόσο ωμές συμπεριφορές αποδίδουν. Το έθνος μας βρίσκεται σε ένα απλό αλλά κρίσιμο σταυροδρόμι.
Από τη μια πλευρά η πλέον επώδυνη οδός των μεταρρυθμίσεων: η αυτοπειθαρχία και η ανάληψη ευθύνης, ακόμα και αυτής που δεν μας αναλογεί. Η θυσία της γενιάς μου στο βωμό των λαθών της προηγούμενης, για να σωθεί αυτή των παιδιών μου. Η αντίσταση σε κάθε μορφή βίας, καταπίεσης και μαφίας, στο όνομα οποιασδήποτε ιδεολογίας. Κανένα προκατασκευασμένο σετ ιδεών δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις προσωπικές αρχές. Ηγέτης γίνεσαι όταν βγαίνεις εμπρός με αυτές τις αρχές..
Από την άλλη, η Χάρυβδη του «ωχαδελφισμού». Το «εγώ μωρέ θα σώσω τη χώρα;» άφησε συμφέρονται να λυμαίνονται πρώτα τον τόπο, μετά τις ζωές μας, μετά το μέλλον των παιδιών μας, και στο τέλος τις ίδιες μας τις ψυχές. Η Ελλάδα δεν πάσχει από έλλειψη μυαλών, αλλά από έλλειψη θέλησης να σηκωθεί και να παλέψει. Οι επιτήδειοι ταυτίζουν τη ρουφιανιά της Κατοχής με την καταγγελία στον σφραγιδοκράτορα που απαιτεί λάδωμα, στον υδραυλικό του «χωρίς απόδειξη τόσα», στον διευθυντή που ξεφτιλίζει τα εργασιακά δικαιώματα. Η χώρα πληρώνει αλόγιστα τις ζημιές που οι Πρυτάνεις αφήνουν στα πανεπιστήμια τους και δεν ρωτάει το διευθυντή του νοσοκομείου ή το βουλευτή «πόσα ξόδεψες και γιατί;».
Αυτή η Ελλάδα έχει έτσι και αλλιώς πεθάνει. Αλλά αν δεν παλέψουμε να την αλλάξουμε, ακόμα και αυτή, την ενδέκατη ώρα, είναι ικανή να μας πάρει στον τάφο μαζί της. Γιατί αυτό είναι ο άλλος δρόμος, αυτός που δεν αλλάζουμε. Ο δρόμος της απώλειας.