Λυκοφιλίες, λυκοσυμμαχίες. Στη συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν στην Αθήνα, κάποιος παριστάνει το λύκο και κάποιος το πρόβατο. Κι επειδή αρνούμαι να θεωρήσω ως πρόβατο κάποιον που τολμά να αποκαλέσει τον Τραμπ «διαβολικό αλλά το κάνει για καλό» ξεκινώντας την πολιτική του καριέρα ως (γιαλαντζί) αντιαμερικάνος, σίγουρα μπορώ εύκολα να φανταστώ τον Ερντογάν ως λύκο. Τι λύκος, τι σουλτάνος! Και οι δυο σκίζουν σάρκες. Καθένας με διαφορετικό τρόπο.
Ο τίτλος αποτελεί λογοπαίγνιο και βασίζεται σε παλιά σειρά του τηλεοπτικού σταθμού Alpha με τίτλο «Έρωτας με επιδότηση ΟΓΑ» Εκεί, ενώνονται από αληθινό, γνήσιο έρωτα 2 κόσμοι. Δύο άνθρωποι ερωτεύονται κεραυνοβόλα μεταξύ τους. Οι λεπτομέρειες δεν είναι της παρούσης. Ο «έρωτας» που γεννιέται όμως ανάμεσα στον Έλληνα πρωθυπουργό και στον Τούρκο Πρόεδρο είναι κίβδηλος, μουσαντένιος. Τα πάντα ανάμεσά τους κινούνται γύρω από τη σφαίρα της διπλωματικής πολιτικής. Παριστάνουν τους καλούς γείτονες. Ποιοι; Αυτοί που ανταλλάσσουν εναέριες μονομαχίες, αυτοί που ο ένας λαός μισεί τον άλλον μέχρι θανάτου. Αιγαίο, Αγία Σοφία, Θράκη και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά έχει χαθεί το μοναδικό ζήτημα που οφείλουν να λύσουν κάποια στιγμή. Το ζήτημα της Κύπρου.
Είμαι πεπεισμένος ότι η έχθρα μεταξύ των δύο χωρών πρέπει να σταματήσει. Εσύ, αναγνώστη που διαβάζεις αυτό το άρθρο σε χωρίζουν πολλά από κάποιον Τούρκο συνομήλικό σου όσον αφορά τα επίκτητα χαρακτηριστικά (πολιτική, κοινωνία, θρησκεία). Σε ενώνει όμως το σημαντικότερο όλων. Η ανθρωπιά. Αυτή η λέξη που έχει ξεχαστεί ανάμεσα σε πολέμους, έχθρες, αντιπαλότητες. Τα ίδια συναισθήματα που έχεις εσύ τα έχει και ο Τούρκος, πίστεψέ με.
Πώς να υπάρξει καλή γειτνίαση όταν η προπαγάνδα ξεκινά από τα σχολεία; Μας διδάσκουν ότι οι Τούρκοι είναι εχθροί μας. Αντίστοιχα εκείνοι διδάσκονται το ίδιο πράγμα, ίσως και με περισσότερο μένος. Η πολιτική τους μας έχει κάνει εχθρούς, όχι το σινάφι μας. Αν κάποιος πρέπει να φταίει δεν είναι σίγουρα ούτε ο Έλληνας, ούτε ο Τούρκος. Είναι οι σουλτάνοι, οι πασάδες, ο Βενιζέλος, ο Κεμάλ και άλλοι αρματωμένοι με ξύλινες γλώσσες και ειδεχθείς πολιτικές. Αυτοί γέννησαν έχθρα, αυτοί είναι οι υπαίτιοι του αίματος που έχει χυθεί.
Και τώρα τι; Ξαφνικά αγάπη. Όχι, φίλε καμιά αγάπη. Καμιά αγάπη στο πρόσωπο του Ερντογάν, του δικτάτορα της Ανατολής, του δυνάστη των αθώων. Αγάπη μόνο για την αξία της ανθρωπιάς. Κάποια μέρα θα είμαστε αγαπημένοι με τους Τούρκους. Αλλά όσο στη μέση βρίσκονται εθνικιστικά παραληρήματα με επικεφαλής επικίνδυνα θεριά όπως ο Τούρκος Πρόεδρος δε μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο.
Για τη συνάντηση του με το Τσίπρα δε χρειάζεται να αναφερθούν πολλά, τα γράφουν άλλοι. Όταν κάποιος καταπατά λεκτικά τη Συνθήκη της Λωζάννης, δε χρειάζεται να ξοδευτούν άλλες γραμμές για αυτή τη μικροπολιτική. Ευχή μου είναι το μίσος να ξεθωριάσει και να πάρει μαζί του και τους πολιτικάντηδες που σπέρνουν έχθρα και θερίζουν ψήφους. Είτε κυματίζει κόκκινη, είτε γαλανόλευκη σημαία.