Ναρκωτικά, βία, εκφοβισμός, γυναίκες που πουλάνε τα κορμιά τους για μερικές δεκάδες ευρώ- πολλά εκ των οποίων καταλήγουν σε άλλους- και άλλα παρεμφερή συνθέτουν την εικόνα της πορνείας στη Γερμανία, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Deutsche Welle.
Όπως είπε στη DW η «Τζούλια», τις περισσότερες νύχτες υποδεχόταν 10-12 άνδρες, κάποιες φορές μέχρι και 14, στο δωμάτιό της, όπου καθόταν μέχρι τις τρεις τα ξημερώματα. «Τόσο άντεχα» λέει η ίδια, σημειώνοντας πως άλλες, αυτές που δούλευαν όλο το βράδυ και ικανοποιούσαν πιο ασυνήθιστες απαιτήσεις, τα έβγαζαν πέρα χρησιμοποιώντας συνδυασμούς αλκοόλ και ναρκωτικών.
Η «Τζούλια» άρχισε από τον δρόμο και μετά συνέχισε σε σπίτια, σε οίκους ανοχής και μπαρ στην Ελβετία, τη Γαλλία, την Ελλάδα και τελικά στη Γερμανία, πουλώντας το σώμα της για μια δεκαετία, μέχρι τις 10 Μαρτίου του 2018. «Ο πελάτης μου έδωσε 100 ευρώ για την ώρα, όλα κανονικά. Και αυτό ήταν».
Για το δωμάτιο στον οίκο ανοχής όπου δεχόταν πελάτες έπρεπε να πληρώνει 130 ευρώ την ημέρα- συνολικά περίπου 4.000 κάθε μήνα. Είχε αποφασίσει να μπει στη βιομηχανία του σεξ γύρω στα 20 της, και ήξερε ότι δεν θα ήταν εύκολα τα πράγματα. «Αλλά ήταν πολύ σκληρότερο από ό,τι περίμενα».
Όπως είπε, επέλεξε αυτή τη δουλειά επειδή ήθελε μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της, καθώς είχε γεννήσει το πρώτο από τα δύο στα 14 της και άφησε το σχολείο στην εφηβεία της.
Στο τέλος συνειδητοποίησε ότι, παρά το ότι δούλευε τα πιο πολλά βράδια, δεν μπορούσε να βάλει αρκετά χρήματα στην άκρη για την ίδια και τους δυο γιους της. Όπως είπε στη DW, άρχισε να έχει κρίσεις πανικού σχεδόν κάθε μέρα. «Κάποιες φορές πρέπει να παίρνω Xanax».
Σύμφωνα με τη Σαμπίνε Κόνσταμπελ, επικεφαλής της οργάνωσης Sisters, που βοηθά γυναίκες να ξεφύγουν από τη βιομηχανία του σεξ: Η οργάνωση τις βοηθά να βρουν μέρος να μείνουν και πληρώνει τα έξοδά τους μέχρι να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους. Γυναίκες σαν τη «Τζούλια» δεν λαμβάνουν κοινωνικές παροχές από το γερμανικό κράτος, καθώς δεν πληρώνουν φόρους. Η Κόνσταμπελ δηλώνει κατηγορηματικά πως αυτή η δουλειά είναι στην πραγματικότητα βιασμός. «Εμπορευματοποιεί τις γυναίκες. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από χώμα».
Η ίδια και η οργάνωσή της ζητούν ολική απαγόρευση: Όπως είπε στη DW, η εθελούσια είσοδος στη βιομηχανία του σεξ είναι μύθος που υποστηρίζεται από ομάδες lobbying που υποστηρίζονται από τους ιδιοκτήτες οίκων ανοχής- ωστόσο άλλες οργανώσεις υποστήριξης εργαζομένων στη βιομηχανία του σεξ στη Γερμανία κάνουν διαφοροποίηση ανάμεσα στην εθελούσια εργασία και στον εξαναγκασμό στην πορνεία. Τον διαχωρισμό αυτό υποστηρίζει και ο νόμος, καθώς η δουλειά στη βιομηχανία του σεξ αναγνωρίστηκε ως νόμιμο επάγγελμα το 2002. Θεωρητικά, γυναίκες και άνδρες μπορούν να εγγραφούν ως εργαζόμενες/οι στη βιομηχανία του σεξ και να μπουν στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, αλλά μόνο λίγοι/ ες το κάνουν. Επίσης, ένας νόμος του 2017 επιτάσσει καλύτερη επιτήρηση των οίκων ανοχής και των ιερόδουλων.
Σε κάθε περίπτωση, οι γυναίκες που μπαίνουν στη βιομηχανία του σεξ δεν μειώνονται. Αυτή τη στιγμή δεν είναι γνωστό πόσοι άνδρες και γυναίκες εργάζονται στον χώρο στη Γερμανία- ενδεχομένως να είναι δεκάδες χιλιάδες, ακόμα και 400.000 σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, καθώς δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Η πλειονότητα προέρχεται από την ανατολική Ευρώπη, και ιδιαίτερα από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία. Επίσης, υπάρχει και ένας μικρότερος αριθμός εργαζομένων από την Αφρική, κυρίως από τη Νιγηρία.
Όπως λέει η «Τζούλια», ήταν σε θέση να στέλνει πίσω στη Ρουμανία περισσότερα χρήματα από όσα θα έβγαζε αν είχε μείνει εκεί. Επίσης, έχει να θυμάται καλές στιγμές από τη δεκαετία εκείνη, όπως τις διακοπές που πήγε με τα παιδιά και τη μητέρα της στην Ελλάδα.
Όπως λέει στη DW ο Βόλφγκανγκ Φινκ, της αστυνομίας της Βάδης-Βυρτεμβέργης, κάποιοι από τους άνδρες που ελέγχουν το εμπόριο του σεξ έχουν τα ονόματά τους γραμμένα με τατουάζ στις πλάτες και τους μηρούς των ιερόδουλων, σημαδεύοντάς τες ως «περιουσία» τους. Πρόκειται για μέλη συμμοριών όπως οι Hells Angels ή οι United Tribuns, που κυριαρχούν στο εμπόριο του σεξ και παρέχουν σταθερή «ροή» γυναικών στους οίκους ανοχής. Ο Φινκ, που διερευνά τον χώρο εδώ και μια δεκαετία κάνει λόγο για «κλουβιά με μπαταρίες», όπως αυτά για τις κότες που κάνουν αυγά- με υψηλή θερμοκρασία και ειδικό φωτισμό- οι ημίγυμνες γυναίκες που κυκλοφορούν εκεί δεν ξέρουν καν τι καιρό έχει έξω. «Δεν φεύγουν σχεδόν ποτέ από τους οίκους ανοχής. Έχω μιλήσει σε γυναίκες που δεν ήξεραν καν τι εποχή ήταν».
Σύμφωνα με τον ίδιο, υπάρχει μεγάλη απέχθεια για τους μαστροπούς: Συχνά παγιδεύουν νεαρές γυναίκες, κάνοντας ότι τις αγαπούν, και μετά στρέφονται στη βία. Ο Φινκ μιλά για γυναίκες που ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, καθώς και για συγγενείς – θείους, ακόμα και αδελφούς- που τις στέλνουν στην πορνεία. Ο έλεγχος που ασκείται είναι τόσο μεγάλος που ελάχιστες καταφεύγουν στη δικαιοσύνη, και χωρίς τις μαρτυρίες τους είναι δύσκολο οι αρχές να δράσουν. Επίσης, άλλο ένα πρόβλημα είναι πως το εμπόριο του σεξ μεταφέρεται στο Ίντερνετ, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολες τις έρευνες.
Η «Τζούλια» λέει ότι ποτέ δεν είχε μαστροπό, κάτι που θα την έκανε εξαίρεση. Όπως τονίζει ο Φινκ, είναι πρακτικά αδύνατον κάποια να μπει στον χώρο ανεξάρτητα, μόνη της. Πάντως η «Τζούλια» επιμένει, λέγοντας πως τακτικά την πλησίαζαν άνδρες που προσφέρονταν να γίνουν «προστάτες» της, αλλά εκείνη τους απέρριπτε, καθώς ήξερε ότι θα έπρεπε να τους δίνει τα περισσότερα χρήματα που έβγαζε. Επίσης, λέει ότι δεν υπέστη βία- αν και ξεκαθαρίζει ότι δεν θα ήθελε να εργαστεί στη βιομηχανία του σεξ ξανά.