Είναι κι αυτός ο Αύγουστος που μυρίζει όχι διακοπές, αλλά μετάλλια και πανηγυρισμούς.
Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή κι από παντού ακούγονται όσοι έχουν μείνει στην Αθήνα να ζητωκραυγάζουν.
Κι από πίσω ο εθνικός ύμνος κι όλοι εμείς ανατριχιάζουμε βλέποντας τη σημαία να ανεβαίνει ψηλά και θέλουμε κι άλλο.
Δεν τα κατάφεραν όλοι. Κάποια από τα παιδιά μας έχασαν το μετάλλιο στο τσακ, αλλά δεν πειράζει. Για εμάς θα ναι πάντα νικητές, θα είναι πάντα αυτοί που γεμίζουν τα βράδια του θέρους.
Είναι γλυκιά γεύση περασμένων καλοκαιριών, οικογενειακών στιγμών πασπαλισμένων με θαλασσινό αλάτι και αναμνήσεις.
Φέτος είναι αλλιώς. Το καλοκαίρι είναι βαρύ. Σκοτεινό και πένθιμο. Όμως τα παιδιά μας είναι πάλι εκεί. Για όλους εμάς. Για όσους πονούν.
Η ελπίδα ντυμένη στα γαλανόλευκα.
Από τη Γλασκώβη…Με τον Απόστολο που μας έδωσε την πρώτη χαρά και τον Κριστιάν που γυρίζει πίσω με το ασημένιο, μέχρι τη Βασιλική που τόσα χρόνια δε χάνει τελικό κάνοντάς τη δοκό να χορεύει συρτάκι.
Η ελληνική ψυχή όμως είναι εκεί. Για τα δύσκολα και τα ακατόρθωτα. Ήταν 9 Αυγούστου του 1997 όταν η Νίκη (Ξάνθου) κάνει το Ολυμπιακό Στάδιο να παραληρεί κάνοντας άλμα στο ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο της Αθήνας. Είναι 9 Αυγούστου του 2018 όταν η Κατερίνα και η Νικόλ πετούν ψηλά και κάνουν το επί κοντώ στο Βερολίνο να μιλά ελληνικά.
Τα κορίτσια χαμογελούν για την Ελλάδα, όπως έκανε και ο Μίλτος μια ημέρα νωρίτερα. Φορώντας μαύρη κορδέλα θυμάται. Κι εμείς θα θυμόμαστε… το δικό του Αύγουστο που πέταξε στα ουράνια στα 20 του χρόνια.
Το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ. Όσο υπάρχουν εκείνοι που το φέρνουν και το μοιράζουν απλόχερα. Με το εθνόσημο στο στήθος, τη σημαία στις αποσκευές κι ένα πείσμα που όμοιό του δεν υπάρχει.
Κι όλοι εμείς που ακόμη διψάμε. Για μια επιτυχία. Μια στιγμή χαράς σε όσα μας κατατρέχουν. Μια στιγμή από αληθινούς πρωταθλητές. Πρωταθλητές των γηπέδων και της ζωής. Γιατί όποιος είπε ότι όλα είναι εύκολα και στρωμένα κάνει λάθος. Όμως είναι αυτοί που έχουν το σθένος να μην το βάλουν κάτω στα εμπόδια. Να αγωνιστούν μέχρι το τέλος. Όπως η Βούλα.
Αλλά και ο Λευτέρης πιάνοντας τους κρίκους και στέλνοντάς μας στον έβδομο oυρανό.
Τι κι αν το καλοκαίρι φεύγει; Οι ήρωές μας θα είναι πάντα εδώ να φέρνουν τον ήλιο μες στην καταχνιά..