Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι μια κουβέντα που άκουσα σε ένα σεμινάριο προπονητικής, μιας και η δεύτερη απασχόλησή μου είναι προπονητής καλαθοσφαίρισης. Ένας συνάδελφος από ξένη χώρα ανέφερε ότι οι Έλληνες αγαπάμε περισσότερο το αποτέλεσμα παρά το άθλημα του basketball. Ισχύει;
Πράγματι το συγκεκριμένο άθλημα έχει δώσει μεγάλες χαρές στους Έλληνες για πολλές δεκαετίες. Το 1987 συνέβαλε στο να πιστεψουμε ακόμα περισσότερο στις δυνατότητες μας ως λαός. Το 2006 μας έφτασε μία ανάσα από την κορυφή του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Το δεδομένο είναι ότι έκανε πολλούς Έλληνες να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και να θέσουν υψηλούς στόχους. Φτάσαμε στο σημείο να αποκαλούμε την εθνική ομάδα Επίσημη Αγαπημένη.
Η αγάπη των ανθρώπων προς άλλους ανθρώπους, πράγματα, ιδέες δεν είναι αποτέλεσμα αριθμητικών πράξεων. Πολλές φορές υπάρχει λογική εξήγηση για την αγάπη μας προς κάποιον ή κάτι, αλλά την απαρχή αυτής της αίσθησης δε μπορούμε πολλές φορές να την προσδιορίσουμε. Η εθνική μας αποκλείστηκε από την Γερμανία, αλλά για ακόμα μια φορά αποδείχθηκε πόσο την αγαπά ο κόσμος. Αυτός που γέμισε το ΟΑΚΑ στα φιλικά και το γήπεδο στην Γερμανία. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν προκρινόμασταν στα ημιτελικά.
Η αλήθεια είναι ότι συμπληρώνονται αρκετά χρόνια χωρίς κάποια σπουδαία επιτυχία σε εθνικό επίπεδο. Και γι’ αυτό η απογοήτευση για το αποτέλεσμα ήταν έντονη. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε γιατί αγαπάμε αυτό το άθλημα ή τουλάχιστον να αναρωτηθούμε.
’Όλα τα ομαδικά αθλήματα σε αντίθεση με τα ατομικά έχουν το χαρακτηριστικό ότι για την επίτευξη του στόχου χρειάζεται η σύμπραξη πολλών ατόμων. Έτσι το άτομο κοινωνικοποιείται ευκολότερα και μαθαίνει να θέτει συλλογικούς στόχους, παράλληλα με τους ατομικούς. Η καλαθοσφαίριση ,όμως, έχει ορισμένα πλεονεκτήματα σε σχέση με τα άλλα ομαδικά αθλήματα που την κάνουν πιο δύσκολο ως άθλημα.
Αναφέρω ενδεικτικά το εξής: όταν στο ποδόσφαιρο επιτυγχάνεται ο στόχος (το γκολ) οι παίκτες θα πανηγυρίσουν πρώτα και μετά θα πάνε στη σέντρα για να συνεχιστεί το παιχνίδι. Το ίδιο συμβαίνει και στο βόλεϊ, όταν κερδηθεί ο πόντος για μια ομάδα, μέχρι την επανέναρξη με νέο σερβίς. Μόνο στο μπάσκετ μετά την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος (καλάθι) πρέπει ο αθλητής άμεσα να μπει στη διαδικασία να παίξει άμυνα, διότι κινδυνεύει να δεχθεί καλάθι, αφού το παιχνίδι δε σταματά…Είναι η βασική και ουσιώδης διαφορά που επηρεάζει ποικιλοτρόπως το παιχνίδι. Χρειάζεται επομένως επαγρύπνηση κάθε στιγμή!
Ο καλαθοσφαιριστής καταλαβαίνει πολύ καλά τη μεγάλη αξία του χρόνου. Είναι δυνατόν για κλάσματα δευτερολέπτου μια ομάδα να χάσει ή να κερδίσει τον αγώνα. Σε αγώνες καλαθοσφαίρισης αντιλαμβανόμαστε ότι ένα λεπτό είναι πολύς χρόνος. Μόνο σε αυτό το άθλημα παρατηρείται τόσο γρήγορη εναλλαγή αποτελέσματος μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Πριν λίγα χρόνια στον τελικό της Ανδριατικής Λίγκας μεταξύ Cibona και Partizan άλλαξε το αποτέλεσμα 3 φορές μέσα σε 0,7’’. Η καλαθοσφαίριση λοιπόν είναι το άθλημα με τις μεγαλύτερες ανατροπές σε ελάχιστο χρόνο. Ίσως γι’ αυτό η καλαθοσφαίριση παρόλο που είναι ψυχοφθόρο πολλές φορές άθλημα, έχει τόσους λάτρεις. Γιατί ο άνθρωπoς έλκεται από το δύσκολο και το μεγάλο.
Στο βιβλίο του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιερόθεου «Το σώμα του ανθρώπου, η άσκηση και η άθλησή του» αναφέρεται: Οι αθλητικοί αγώνες γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα και πέρασαν διάφορες φάσεις. Κεντρικό σημείο είναι η άθληση του σώματος, αλλά ταυτόχρονα και η ένταξή τους στην όλη προσπάθεια του ανθρώπου για τη βελτίωση της προσωπικότητάς του. Ως γνωστόν σε όλους το βραβείο της νίκης ήταν το κλαδί – κότινο της ελιάς. Η λέξη κότινος προέρχεται από το ρήμα «κοτέω» που σημαίνει έχω πάθος εναντίον κάποιου, οργίζομαι. Ο κότινος ήταν η μετουσίωση της επιθετικότητας, της οργής. Και η θεά Νίκη με κότινο στεφανώνει τον αθλητή που υπερέβη και θεράπευσε την οργή, την επιθετικότητα. Μπορεί να χάσαμε, αλλά όσοι παρακολούθησαν τους αγώνες κέρδισαν. Μόνο και μόνο αν αντιλήφθηκαν την ομορφιά αυτού του παιχνιδιού. Ειδικά τα νεότερα άτομα.
Ο Παύλος Τσίμας στην εκπομπή του «Έρευνα» μιλώντας ως φίλαθλος είχε πει τα εξής: «Κάποιοι φίλοι μου με πειράζουν και με ρωτάνε γιατί πηγαίνω στο γήπεδο κάθε εβδομάδα, αφού η ομάδα μου δεν πάει καλά. Τους απαντάω ότι και στο αρχαίο θέατρο συνεχίζω να πηγαίνω στην Επίδαυρο παρόλο που ξέρω ότι στο τέλος την Αντιγόνη θα τη σκοτώσουν. Ο αθλητισμός είναι μια μεγάλη κοινωνική γιορτή, είναι μια μεγάλη θεατρική παράσταση που ακόμα και η πίκρα είναι μέρος της ομορφιάς του. Αν δεν έχεις πικραθεί, δε θα χαρείς ποτέ τη στιγμή που νίκησες».
Κλέινω με την πιο ωραία εικόνα αυτού του Ευρωμπάσκετ κατά την άποψή μου. Ηταν όταν τα αδέρφια Αντετοκούμπο έψαλλαν τον εθνικό ύμνο γεμάτοι περηφάνια. Για ακόμα μια φορά το μπάσκετ μπορεί να αλλάξει την ελληνική κοινωνία θετικά και σιωπηρά.