Ένας ορθός τρόπος, πολλές φορές, για να απεικονίσεις μια κατάσταση είναι να καταγράψεις σε μια μόνο έκθεση δεδομένα που σημειώνουν με σκληρά νούμερα τι ακριβώς συμβαίνει, έτσι ώστε ο καθείς να βγάλει μόνος του συμπέρασμα χωρίς να παρασύρεται από τα λεγόμενα του ειδικού. Έτσι, έχει μάλλον σημασία να δούμε τα παρακάτω που αφορούν αυτό που αναφέρουμε ως βαριά εγκληματικότητα:
– Το 2017 καταγράφηκαν σε όλη την επικράτεια (78) υποθέσεις ανθρωποκτονιών, ενώ το 2016 είχαν καταγραφεί (81). Επίσης διαπράχθηκαν (150) απόπειρες ανθρωποκτονίας, έναντι (132) που είχαν καταγραφεί το 2016. Σε αυτές μετείχαν 169 ημεδαποί και 95 αλλοδαποί το 2016, ενώ το 2017 μετείχαν 192 ημεδαποί και 134 αλλοδαποί
– Το 2017 καταγράφηκαν 156 σεξουαλικά εγκλήματα με δράστες 105 ημεδαπούς και 90 αλλοδαπούς, έναντι 155 το 2016 με δράστες 102 ημεδαπούς και 91 αλλοδαπούς
– Το 2017 καταγράφηκαν σε όλη την επικράτεια (4.271) ληστείες με δράστες 1.163 ημεδαπούς και 603 αλλοδαπούς έναντι (4.724) το 2016 με 1.283 ημεδαπούς και 613 αλλοδαπούς.
– Το 2017 διαπράχθηκαν σε όλη την Επικράτεια (75.707) κλοπές-διαρρήξεις, ενώ το 2016 διαπράχθηκαν (75.083). Σε αυτές, δράστες ήταν 9.990 ημεδαποί και 3.961 αλλοδαποί για το 2016. Αντίστοιχα, ήταν 10.193 ημεδαποί με 4.207 αλλοδαπούς για το 2017.
Παράλληλα έχουν την δική τους σημασία τα παρακάτω:
—-
Επίσης σύμφωνα με την ευρωπαϊκή υπηρεσία επιβολής του νόμου (EUROPOL TeSat Report 2018), :
«οι αριστερές και αναρχικές τρομοκρατικές ομάδες και άτομα συνέχισαν να διαθέτουν ενισχυμένες επιχειρησιακές ικανότητες και πρόσβαση σε στρατιωτικά όπλα στην Ελλάδα το 2017, κατά τη διάρκεια των οποίων πραγματοποιήθηκαν οκτώ επιθέσεις.Αυτές οι οκτώ επιθέσεις αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο των 24 αριστερών επιθέσεων που εκτελέστηκαν στην περιφέρεια της ΕΕ το περασμένο έτος.»
—-
Οι πυρκαγιές στην Ελλάδα του 2018, που έχουν προκαλέσει τον θάνατο τουλάχιστον 80 ανθρώπων, είναι οι πιο φονικές του 21ου αιώνα στον κόσμο μετά εκείνες που σκότωσαν 173 ανθρώπους στην Αυστραλία το 2009, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο. (ΑΠΕ – ΜΠΕ)
—-
Σε όλα αυτά καλό είναι να προστεθεί και η πρόσφατη έρευνα από Πανεπιστημιακό Ίδρυμα των Αθηνών (Μετσόβειο Πολυτεχνείο 6/2018) που δείχνει το αίσθημα ασφαλείας να μειώνεται ραγδαία για τους κατοίκους των Αθηνών στο κέντρο και πέριξ αυτού, όπου φαίνεται πώς υπάρχει και συγκέντρωση παραβατικών πράξεων. Για παράδειγμα, ρωτήθηκαν αν πίστευαν ότι υπήρξε μια άνοδος της εγκληματικότητας στη γειτονιά τους τα τελευταία δύο χρόνια (από το 2016 – σήμερα), σχεδόν τέσσερις στους δέκα (38,6%) δήλωσαν ναι.
—-
Ποιός ο λόγος που μπαίνουν αυτά τα στοιχεία; Για να αναδείξει το κείμενο με δεδομένα και αριθμητικά νούμερα πώς η χώρα τελεί υπό σοβαρό πρόβλημα ασφαλείας το οποίο φυσικά επηρρεάζει όλες τις δραστηριότητες και υπηρεσίες. Η Ελλάδα εδώ και μερικά χρόνια έχει εμφανές πρόβλημα αντιμετώπισης των εγκληματικών στοιχείων και ειδικά εκείνων που φέρουν σοβαρά χαρακτηριστικά ισχυρής εφαρμογής βίας αλλά και έξαρση φαινομένων που οδηγούν τον πολίτη στο να πιστεύει πώς δεν προστατεύεται όπως θα έπρεπε (σ.σ. και σε σημεία είναι αληθινό).
Σε αντίθεση με ό,τι ακούγεται γενικώς, τα πρώτα αίτια των παραπάνω προβλημάτων δεν είναι ούτε οικονομικά, ούτε εξωγενή (π.χ. μετανάστες), ούτε αφορούν είσοδο κυκλωμάτων από οργανωμένα δίκτυα εγκλήματος. Το κύριο πρόβλημα στην χώρα είναι η παντελής αδιαφορία και άγνοια των κυβερνήσεων (με κορύφωση από το 2012 ως και σήμερα) να εκσυγχρονίσουν τον τρόπο αντιμετώπισης απειλών καθώς και την εφαρμογή νέων πρωτοκόλλων και διαδικασιών. Η εφαρμογή των τελευταίων θα έπρεπε να είχε γίνει από τότε σε τομείς όπως η δικαιοσύνη και τα σώματα ασφαλείας έτσι ώστε να μην δοθεί χώρος μετέπειτα για την έξαρση των φαινομένων αυτών, κάτι που βιώνουμε σήμερα.
Οι τρόποι αντιμετώπισης είναι αρκετοί όπως και τα μοντέλα που υπάρχουν για να αντιμετωπισθεί η εγκληματικότητα αλλά και να αυξηθεί γενικά το αίσθημα ασφαλείας του κόσμου. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εγχειρήματα, για παράδειγμα, είναι το σύστημα της θεωρίας των σπασμένων παράθυρων καθώς και οι αλλαγές που εφάρμοσε ο Τζουλιάνι στο προβληματικό περιβάλλον της Νέας Υόρκης στα τέλη του 20ου αιώνα. Συνδυάστηκε φυσικά με ένα κύμα ανάπτυξης που γνώρισαν τότε οι ΗΠΑ, αλλά το σημαντικό κομμάτι ήταν η επίγνωση όλων πώς υπάρχει τιμωρία για τα εγκλήματα και, παράλληλα, κανένα ίχνος ανοχής. Το αποτέλεσμα ήταν μια θεαματική πτώση της τάξης του 35-45% στην εγκληματικότητα.
Δεύτερο σημείο αναφοράς, με ενδιαφέρον προς μελέτη, είναι αυτό που αντιμετώπισαν στην Μεγάλη Βρετανία απέναντι στην οργάνωση του IRA όπως και η αντιμετώπιση της Ισπανίας απέναντι στην οργάνωση των Βάσκων (ΕΤΑ) και, φυσικά, την αντιμετώπιση της ομάδας των Ερυθρών Ταξιαρχιών και την διασύνδεση τους με την Μαφία στην Ιταλία. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό απέτυχαν, αλλά είχαν και σημαντικές μεμονωμένες επιτυχίες που θα μπορούσαν να δώσουν ένα σωστό τρόπο μεθοδολογίας. Πόσο μάλλον αν αυτό συνδυαστεί με έννοιες όπως «προληπτική αστυνόμευση» ή με τεχνολογικά μέσα όπως είναι τα μη επανδρωμένα μέσα (UAV) και οι βάσεις ψηφιακών δεδομένων (π.χ. CODIS, EURODAC).
Όλα αυτά προφανώς είναι σκέψεις και προτάσεις που απαιτούν αυτό που αναφέρουμε στο χώρο της ασφαλείας ως ΝΟ1 απαιτούμενο. Την δέσμευση της ανώτατης ηγεσίας πώς θα στηρίξει τις όποιες ενέργειες γίνουν για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Αυτό εξ’ ορισμού σημαίνει πολιτικό κόστος για τον όποιο εφαρμόσει πλαίσιο αντιμετώπισης εγκληματικότητας, κάτι που προφανώς στην Ελλάδα δεν έχει γίνει αποδεκτό ποτέ και από καμία πολιτική ηγεσία, ελέω ψηφοθηρίας. Όμως, κάποια στιγμή αυτό θα πρέπει να αλλάξει, διότι ειδικά στον 21ο αιώνα, αν η χώρα μας παραμείνει σε αυτό το χαώδες σκηνικό της ασυδοσίας και ατιμωρησίας των εγκληματιών και τρομοκρατών (ημεδαπών και αλλοδαπών) καθώς και στην διάλυση των Αρχών με πραγματικά αφελείς σχεδιασμούς, τότε δεν θα απέχει πολύ το σκηνικό όπου η αυτοδικία θα είναι το μόνο μέσο προστασίας του κάθε πολίτη.
Αναδημοσίευση από το Geopolitics & Daily News