Έχουν και στην Κύπρο μικροελλαδισμό («μικροκυπριωτισμό»): να σε στηρίζουν μέχρι και οι Αμερικάνοι (βλέπε χτεσινές δηλώσεις του Αμερικάνου Υφυπ. Εξ. Τζέφρι Πάιατ από το Economist Summit της Θεσ/νίκης) να προχωρήσεις σε κάτι που σου εξασφαλίζει την ενεργειακή σου αυτοδυναμία, και σου δίνει μια σημαντική ανάσα έναντι της τουρκικής μεθόδευσης να σε καταστήσει διαρκώς εξαρτώμενο, κι εσύ να βρίσκεις διαρκώς προφάσεις: γιατί θα πληγεί το λόμπι των πετρελαιάδων, γιατί θα ενοχληθεί η Τουρκία, και θα χαθεί η «ευκαιρία» η διασύνδεση να πραγματοποιηθεί μέσω των κατεχομένων, όπως δεν παύουν να επαναλαμβάνουν οι ηγεσίες του ψευδοκράτους και οι Τούρκοι αξιωματούχοι, μήπως και αποσοβήσουν την υλοποίηση του Great Sea Interconnector.
Περί γεωπολιτικού ρίσκου, ισχύει το «τα ράσα κάνουν τον παπά». Όπως έχει καταδείξει έμπρακτα η εμπειρία της «επακούμβησης» του 2020, η σθεναρή στάση και η ανάληψη λελογισμένου ρίσκου αυξάνει τον ρόλο του Ελληνισμού, σφυρηλατεί νέες συμμαχίες, και δημιουργεί νέες.
Η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, προϋποθέτει από τα δύο ελληνικά κράτη να αναλάβουν και να συμμετάσχουν σε πρωτοβουλίες προς ένα εναλλακτικό μοντέλο οργάνωσης της ευρύτερης περιοχής, πολυμερές, το οποίο να μην έχει ως κέντρο του την Τουρκία, όπως θέλει η δική της στρατηγική.
Είναι κάτι πέραν της αποτροπής, αλλά που την προϋποθέτει. Προϋποθέτει να έχει κανείς συνείδηση πως τουλάχιστον για σήμερα, αυτό που μας χωρίζει με την Τουρκία, δεν είναι μόνον οι διμερείς διαφορές, αλλά, επιπλέον, οι διαφορετικές προοπτικές για το μέλλον της νοτιοανατολικής Μεσογείου, των Βαλκανίων, στο κάτω κάτω, της ίδιας της Ευρώπης.
Ας ελπίσουμε, την Τρίτη, όπου θα συμβούν οι κρίσιμες εξελίξεις για την πορεία του Great Sea Interconnector, να βγει επιτέλους λευκός καπνός από την κοινή σύσκεψη όλων των εμπλεκόμενων.