Και ξαφνικά αρχίσαμε όλοι να ασχολούμαστε ένθερμα με τη Eurovision. Είτε μας αρέσει το Ζάρι, είτε δεν μας αρέσει. Διαβάζουμε πόσο κόστισε το μπουστάκι που επέλεξε η τραγουδίστρια και αν γύρισε το μικρό της δαχτυλάκι δεξιά ή αριστερά και πόσες μοίρες. Πετυχαίνουμε το τραγούδι διαρκώς στο ραδιόφωνο και καταλήγουμε να το σιγομουρμουρίζουμε, γιατί ας το παραδεχτούμε, είναι κάπως εθιστικό. Κανονίζουμε με φίλους να δούμε τη Eurovision, πιστεύοντας ότι θα γελάσουμε λίγο πίνοντας κρασιά και σχολιάζοντας τους νεαρούς καλλιτέχνες και τις καλλιτέχνιδες με τις εκκεντρικές εμφανίσεις.
«Έτσι είναι η Eurovision», θα ακούσουμε συχνά. «Περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από τη Eurovision;»
Και ξαφνικά, για λόγους που δεν μπορούμε να ξέρουμε, η τραγουδίστρια χασμουριέται την ώρα που μιλάει η εκπρόσωπος του Ισραήλ. Και τότε ναι, θυμόμαστε την Παλαιστίνη. Το διαδίκτυο παίρνει φωτιά κι αρχίζουμε να μαλώνουμε για το αν είναι καλοί οι Ισραηλινοί ή αν είναι καλοί οι Παλαιστίνιοι. Πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε θέση, να διαλέξουμε μέτωπο και να ξεσπάσουμε λίγο απέναντι σε όποιον έχει διαφορετική άποψη. Το παγκόσμιο σκηνικό μέσα από την οπτική της Eurovision γίνεται τόσο απλοϊκό όσο και οι στίχοι των περισσότερων τραγουδιών της.
Δεν συνειδητοποιούμε ότι μιλάμε για πόλεμο, για τρομοκρατία, για βομβαρδισμένες πόλεις, νεκρά μωρά, πρόσφυγες, για ανθρώπινο πόνο που έχουμε μάθει να βλέπουμε μόνο σε ταινίες τρώγοντας ποπ κορν. Όλα αυτά ξαφνικά αποκτούν τη διάσταση που δίνει ένα χασμουρητό. Ένα είναι το ζητούμενο. Είσαι υπέρ ή κατά; Υπέρ της Μαρίνας ή κατά της Μαρίνας; Υπέρ του Ισραήλ ή κατά του Ισραήλ; Τα πάντα μετατρέπονται σε ένα αλλόκοτο φανατικό δημοψήφισμα και τελικά αν για λίγο σταματήσει κανείς και το σκεφτεί λίγο απορεί ζαλισμένος. Τώρα μιλάμε για ένα μπουστάκι ή για μια μαζική σφαγή;
Αν σε μια υποθετική κατάσταση μπορούσαμε να δούμε τη Eurovision με τον όρο ότι δεν θα σχολιάσουμε τίποτα αρνητικά, πόσο θα απολαμβάναμε ή θα αντέχαμε τελικά αυτό το αλλόκοτο, φασαριόζικο θέαμα;
Αξίζει να αναρωτηθούμε γιατί ασχολούμαστε τόσο με όλα αυτά και με αυτόν τον τρόπο. Γιατί δεχόμαστε να μας συνεπάρει η εθνική ίντριγκα, γιατί γυρεύουμε τον χλευασμό και την υποτίμηση; Γιατί είναι τόσο αδιανόητο να σκεφτούμε ότι μπορούμε να αποδοκιμάζουμε τη βία εν γένει, είτε είναι από τη Χαμάς, είτε είναι από το Ισραήλ, είτε είναι από οπουδήποτε; Γιατί τελικά γινόμαστε μέρος αυτής της βίας και γιατί θα αρκεστούμε να πιούμε κρασιά ακούγοντας τραγούδια και βλέποντας χορευτικά που δεν μας άρεσαν ποτέ και δεν θα μας αρέσουν ποτέ;
Υποθέτω ότι η απάντηση είναι ότι βαριόμαστε πολύ, είμαστε θυμωμένοι και δεν έχουμε υψηλές προσδοκίες για τίποτα.
«Μα έτσι είναι η Eurovision. Περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από τη Eurovision;», σου λένε αν δηλώσεις το εύλογο, ότι τα περισσότερα από αυτά που βλέπεις είναι χάλια.
Είμαστε πολύ θυμωμένοι, λοιπόν και βαριόμαστε πολύ. Δεν έχουμε υψηλές προσδοκίες για τίποτα. Πίνουμε κρασιά για να μην ενοχλούμαστε από τα όποια χάλια συναντάμε, γελάμε σχολιάζοντας με δηλητηριώδη τρόπο όποιον είναι εύκολος στόχος. Γινόμαστε μέρος της κάθε βίας που είναι εύκαιρη και μιλάμε για τους πολέμους των άλλων σαν να μιλάμε για τα αφεντικά και τα πεθερικά μας ή τους δασκάλους των παιδιών μας. Σαν να είναι εύκολες οι απαντήσεις, σαν να είναι όλα άσπρο ή μαύρο, σαν να ξέρουμε εμείς οι φωτεινοί παντογνώστες γιατί γίνονται όλα και πώς πρέπει να λυθούν.
Μα έτσι είναι η Ελλάδα του σήμερα.
Περίμενε κανείς κάτι καλύτερο από την Ελλάδα του σήμερα;