Παρά τις προσπάθειές μας, αναπόφευκτα όταν πρόκειται για το μεγάλωμα των παιδιών μας, συχνά θα προκύψουν λάθη. Ίσως λέγοντας κάτι, ή αντιδρώντας άσχημα απέναντι σε μια συμπεριφορά που παρουσιάζουν, δώσουμε στα παιδιά μας λάθος μηνύματα.
Η HuffPost ζήτησε από έμπειρους συμβούλους γονέων να μοιραστούν μερικά από τα κοινά λάθη που οι γονείς μοντελοποιούν ακούσια και σχετίζονται με την σχέση παιδιού και γονέα. Εάν οι εν λόγω συμπεριφορές μας φαίνονται γνώριμες, δεν χρειάζεται να εκκινήσουμε μια μάχη κατά του εαυτού μας. Ας προσπαθήσουμε απλώς να μάθουμε μέσα από τα λάθη μας και να ενεργήσουμε προσβλέποντας στην αυτοβελτίωσή μας.
Τα ρίχνουμε όλα στον/στην σύντροφό μας όταν είμαστε αγχωμένοι
Η δουλειά, το παιδί, οι δουλειές του σπιτιού και η προπόνηση μας είναι μόνο μερικοί από τους στόχους που αγωνιζόμαστε να συμβμιβάσουμε μέσα στην ημέρα. Επομένως, είναι λογικό να χάνουμε εύκολα την ψυχραιμία μας, όταν ο σύντροφός μας τύχει να ξεχάσει να παραλάβει τα παιδιά από το σχολείο.
Ωστόσο, τα μικρά μας δεν παύουν ποτέ να παρατηρούν πώς αντιδρούμε, ακόμα και σε αυτές τις τεταμένες στιγμές.
«Τα παιδιά παρατηρούν πώς αντιδρούμε στο άγχος, τη σύγκρουση, την πίεση ή την εξάντληση. Επομένως είναι σημαντικό να μην κάνουμε λεκτικές ή σωματικές επιθέσεις στα μέλη της οικογένειάς μας, τους συντρόφους ή τους συζύγους μας», μας συμβουλεύει η κλινική ψυχολόγος Κλερ Νικογκοσιάν.
Υιοθετώντας στρατηγικές διαχείρισης των συναισθημάτων μας, όπως ασκήσεις αναπνοής, τεχνικές γείωσης ή πρακτικές ενσυνειδητότητας, θα δώσουμε στο παιδί μας ένα σωστό παράδειγμα, το οποίο πιθανά θα ακολουθήσει.
Προσπάθούμε να επιλύσουμε τα προβλήματά μας ενώ βρισκόμαστε εκτός εαυτού
Κάθε ζευγάρι ενδέχεται να αισθάνεται την ανάγκη να επιλύσει τα θέματα που το απασχολούν το συντομότερο δυνατόν, ακόμα κι αν δεν βρίσκεται σε θέση να έχει μια παραγωγική συζήτηση. Τότε, η κουβέντα τείνει να μετατραπεί σε μια αναμέτρηση, κάτι που δεν θα ωφελήσει ούτε το ζευγάρι αλλά ούτε και τα παιδιά, σύμφωνα με την κλινική ψυχολόγο Λώρα Μάρκαμ.
Αντιθέτως, το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε και να εκφράσουμε την ανάγκη μας για ένα διάλειμμα. Στη συνέχεια, μπορούμε να επιστρέψουμε στη συζήτηση όταν επανέλθει η ψυχραιμία και από τις δύο πλευρές.
«Με αυτόν τον τρόπο, τα παιδιά μας καταλαβαίνουν ότι οι γονείς τους δεν συμφωνούν πάντα και αυτό είναι φυσιολογικό. Εξακολουθούν ωστόσο, να είναι σε θέση να φέρονται ευγενικά μεταξύ τους και να επιλύουν εποικοδομητικά κάθε πρόβλημα», εξηγεί η Μάρκαμ.
Δεν ενημερώνουμε τα παιδιά μας ότι τα βρήκαμε μετά από έναν καυγά
Μερικές φορές, τα παιδιά μας θα μας δουν να τσακωνόμαστε και να υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας ο ένας απέναντι στον άλλο. Όταν συμβαίνει αυτό, είναι κρίσιμο να βρίσκουμε τη χρυσή τομή μπροστά τους, με στοργή και κατανόηση.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε λέγοντας «Θυμάστε που ο μπαμπάς και εγώ διαφωνήσαμε; Βγήκαμε εκτός εαυτού, ωστόσο προσπαθούμε να βρούμε μια λύση. Αγαπάμε ο ένας τον άλλον και η σχέση μας είναι πιο σημαντική για εμάς από οποιαδήποτε διαφωνία. Ωστόσο, ορισμένες φορές χρειάζεται πολλή ώρα για να πάρουμε μια καλή απόφαση».
Αν μιλήσαμε με σκληρό ύφος, ας το παραδεχτούμε και ας μιλήσουμε στο παιδί μας για όλα αυτά, επάνω στα οποία πρέπει να δουλέψουμε.
Κατηγορούμε τον σύντροφό μας αντί να αναλάβουμε την ευθύνη
Όταν το παιδί μας βλέπει να αμυνόμαστε δείχνοντας με το δάχτυλο ο ένας τον άλλον, αντί να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, παίρνει το μήνυμα: «Μπορώ να κάνω το ίδιο»
Το να παραδεχτούμε πού κάναμε λάθος δεν είναι εύκολο. Αλλά είναι μια κρίσιμη δεξιότητα, τόσο στις ερωτικές σχέσεις όσο και στη ζωή γενικότερα και μας κάνει πρότυπο για το παιδί μας.
Δεν καθιστούμε ξεκάθαρες τις ανάγκες μας
Όταν είμαστε εξαντλημένοι και απογοητευμένοι, είναι πιο εύκολο να μαγειρέψουμε κρατώντας τη σιωπή μας ή να «ξετυλίξουμε» προφορικά μια ολόκληρη λίστα με τα μειονεκτήματα του συντρόφου μας, παρά να εκφράσουμε με ηρεμία τί είναι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε.
Είναι πολύτιμο να χρησιμοποιούμε εκφράσεις που ξεκινούν με το «εγώ» και εστιάζουν στο πώς νιώθουμε και το τί χρειαζόμαστε, αντί για καταγγελτικές δηλώσεις με το «εσείς» που εστιάζουν στο πού υστερεί ο σύντροφός μας.
Παρουσιάζουμε μια μεμονωμένη συμπεριφορά του συντρόφου μας ως γενικευμένο φαινόμενο
Χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως «πάντα κάνεις αυτό» ή «ποτέ δεν κάνεις εκείνο», προκύπτουν συμπεράσματα τα οποία σπάνια είναι ακριβή, ενώ αμέσως θέτουν τον σύντροφό μας σε κατάσταση άμυνας. Αντί να ξεκινήσουμε τις γενικεύσεις ή την ανάλυση του ιστορικού της συμπεριφοράς, ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.
Μπορούμε να ξεκινήσουμε λέγοντας «Θέλω να σου μιλήσουμε για το τί συνέβη όταν γύρισες σπίτι απόψε»
Είναι εξίσου σημαντικό να έχουμε την ίδια προσέγγιση όταν πρόκειται για τα παιδιά μας.