Ξεκινάμε με μία υπόθεση. Επιστρέφουμε μετά από ταξίδι σε μια άγνωστη χώρα, προερχόμενοι από μια άλλη γνωστή. Έχουμε περάσει καλά, δεν είμαστε καλεσμένοι κανενός, έχουμε ξοδέψει δικά μας χρήματα χωρίς να επιβαρύναμε κανένα ταμείο πλην του δικού μας, δεν καλύψαμε το ταξίδι με πλασματικές αποδείξεις, δεν αγοράσαμε κινητά, παπούτσια και ρούχα για να εισπράξουμε Εκτός Έδρας, συνολικά, κινηθήκαμε μέσα στα πλαίσια που μας επιβάλει η αξιοπρέπεια και η θέση μας. Είμαστε παρατηρητικοί και οξυδερκείς, όσο μπορούμε, είμαστε προσεκτικοί, καθόλου τουρίστες ούτε παρασυρόμαστε από εικόνες, για να κάνουμε εύκολες αναγωγές.
Σ’ αυτή την πρώτη χώρα, μείναμε έκπληκτοι από την καθαριότητα, την ηρεμία και τον πολιτισμό των κατοίκων της, την εκτίμηση προς τον ξένο, την αξία της παράδοσης και την προσήλωση στο Μέλλον, την Εξέλιξη σαν προϋπόθεση βιωσιμότητας, τις Στρατηγικές Ανάπτυξης και Περιβαλλοντικής Ποιότητας, μια τηλεόραση που δεν πλημμυρίζει σκουπίδια και βία για να τα εξισορροπήσει δραματικά με τα κάθε είδους «Καλά Νέα», ούτε μαραμένα μπουμπούκια και ρετουσαρισμένες μούμιες λίγο πριν το κατευόδιο τους.
Σ’ αυτή την πρώτη χώρα, δεν κοιτάς πάνω από τον ώμο σου, δεν βιάζεσαι να ξεφύγεις, δεν φοβάσαι τη νύχτα, τρως θεϊκά, τα ταξί αστράφτουν, οι άνθρωποι δεν ξεχωρίζουν, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα απολαμβάνει ισονομίας και αποδοχής και οι πάντες ζουν μια κανονικότητα σαν κι αυτή που εμείς ποτέ δεν θα δούμε.
Στην επιστροφή μας, βρεθήκαμε στη χώρα της αφετηρίας μας: μια χώρα εικονικής πραγματικότητας, απίστευτης σκληρότητας, ανοησίας και μίσους. Μια χώρα με κολοβά δράματα που κατοικείται από πολιτικά υβρίδια που μεταλλάσσονται ταχύτατα. Μια χώρα που όσο τη ζούμε τόσο λιγότερο τη γνωρίζουμε, μια χώρα που γιορτάζει μια επέτειο κάθε μέρα. Μας υποδέχθηκαν: οι ”βόμβες” της κυρίας Φωτίου, το αίτημα της ιδίας κυρίας για άμεσες εκλογές, - και αύριο ει δυνατόν - τρεις νέες περιπτώσεις παιδικής πορνογραφίας, πέντε σεξουαλικές κακοποιήσεις ανηλίκων, δύο θανατηφόρα τροχαία με εγκατάλειψη των θυμάτων, δύο απεργίες, μια surreal ξενάγηση στο μετρό, το σήριαλ των υποκλοπών, μήνυση του συνηγόρου της Πισπιρίγκου κατά άλλων συνηγόρων και δημοσιογράφων και κυρίως, παπάδες, παπαδιές, παπαδοπαίδια σε ένα απίστευτο γαϊτανάκι καταγγελιών, παρενοχλήσεων, δωρεών εκατομμυρίων, τραπεζικών καταθέσεων και θυρίδων, διακοσίων και βάλε ακινήτων, πλασματικών δηλώσεων, και ΜΚΟ με τιράζ εκατομμυρίων και ρόλο άδηλο, που ναι μεν είναι Μη Κυβερνητικές, αλλά χρηματοδοτούνται ανερυθρίαστα από το Κράτος απαγορεύοντας ρητά και κατηγορηματικά κάθε έλεγχο στο κουμπαρά και στην τσέπη τους.
Εν ολίγοις, σε ”μια χώρα που ζει στην εποχή που όλοι σπεύδουν σε σωτηρία κάποιου άλλου, αρκεί αυτός ο άλλος να μη είναι ο εαυτός του”, όπως λέει ο Τολστόι στην Άννα Καρένινα.
Στη χώρα αυτή, οι εκπρόσωποι του Λαού δεν διώκονται παρά μόνο με απόφαση της Ολομέλειας και όχι του Δικαστή, η εγκατάλειψη θύματος τροχαίου είναι πλημμέλημα, η ατιμωρησία στο ψαχούλεμα είναι καθεστώς και ο βιασμός ανηλίκου τιμωρείται κατά περίπτωση, η χυδαιότητα προοιωνίζει Έδρα, οι Δήμοι και με τη βούλα της ΕΕ είναι οι υπ’ αριθμόν 1 εστίες διαφθοράς, η επιχειρηματικότητα εξαντλείται στη λαδόκολλα και το φρέντο, η ΑΛΗΘΕΙΑ, είναι πάντα, κατά κάποιο τρόπο, αυτό που λέει ο καθένας. Στη χώρα αυτή λοιπόν, το τοπίο μπροστά στα μάτια μας είναι ταπετσαρία και δεν προχωράει παρακάτω.*
Τα μόνα που ακούγονται καθαρά είναι τα κομματικά σκυλιά δεμένα με κόκκινο λουρί που σαν τον σκύλο του Παβλόφ, οσμίζονται Χρήμα και Εξουσία και τρέχουν τα σάλια τους. Ας είμαστε συμπονετικοί μαζί τους. Πολιτική, δεν είναι μόνο ο σωστός επιμερισμός του χρήματος , αλλά και η σωστή διαχείριση των συναισθημάτων της μάζας.**
*Πλάνητες (2008): Όλγα Τοκάρτσουκ (Νομπέλ Λογοτεχνίας 2019)
** Όλοι οι Άνθρωποι του Βασιλιά (1946): Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν (τρις βραβευμένος με Πούλιτζερ)